Translate

vrijdag 31 augustus 2012

Expositie in de Orangerie in het Amstelpark

Onder de titel 'Maar...de kunst gaat door...In de Orangerie' exposeert een groep Amsterdamse kunstenaars, die deze kas al vele jaren als hun vaste plek beschouwen: Fons Heynsbroek, Hilly van Eerten, Gerben van der Meer, Ben Vollers, Daan Lemaire, Ann Porcelijn, Steven Werner, Hanny van Glabbeek en Regis Bouvier tonen gevarieerd werk. Olieverfschilderijen, werk op papier, gouaches, ruimtelijk werk, glaskunst en grafiek.
De expositie is geopend van donderdag tot en met zondag, van 12 tot 17 uur. Laatste dag 9 september.
De Orangerie vindt u op loopafstand van station RAI in het Amstelpark, aan de Europaboulevard in Amsterdam.

Foto: Hilly van Eerten bij twee van haar monorpints.

donderdag 30 augustus 2012

Modeltekenen en -schilderen bij Ivo Winnubst

Voor het 4de jaar start Afterdaan de cursus portret en model onder leiding van beeldend kunstenaar Ivo Winnubst. In het atelier van Afterdaan, Carstensdijk 148 in Elim, bij Hoogeveen, wordt afwisselend op de woensdag - of donderdagavond les gegeven in het tekenen naar levend model, zowel naakt, gekleed als portret.
Veel van de avonden zal gewerkt worden met een thematische aanpak waarbij ‘Inspired By’ een uiterst handig vertrekpunt is, met name ook voor beginners. Stijl, techniek en uitgangspunten van bekende en minder bekende kunstenaars, uit heden en verleden, vormen daarbij de inspiratie. Mede daardoor zal ook een stukje kunstgeschiedenis nuttige aandacht krijgen binnen de lessen.
De cursus bestaat per kwartaal uit 13 lessen van 2.5 uur, waarvan tussentijds een kleine pauze. Wisselend op de woensdag of donderdagavond van 19.30 - 22.00 uur. De kosten per kwartaal bedragen € 225. Er is plaats voor maximaal tien cursisten.
Er heerst een prettige werksfeer, waarbij voortdurend technische en artistieke aanwijzigingen worden gegeven, al naar gelang de behoefte en reeds aanwezige vaardigheid van de deelnemers.
Door de individuele aanpak kan een ieder op zijn eigen niveau zich laten inspireren en zijn eigen vormgeving en stijl ontwikkelen: tekenend of schilderend, in zwart/wit of kleur, het hele model of een deel ervan, figuratief of realistisch, expressief of naturalistisch.
Daarbij zullen eigenschappen als goed waarnemen, ruimtelijk inzicht en doorzettingsvermogen van de cursist in de loop van de cursus een heel eind op weg worden geholpen.

dinsdag 28 augustus 2012

Eerbetoon aan ant-rookmagiër Jasper Grootveld

Van vrijdag 7 tot en met zondag 23 september komt in de Oosterkerk een overzichtstentoonstelling van het werk van Robert Jasper Grootveld (1932-2009) met materiaal en voorwerpen van Grootveld zelf en met 88 foto’s van Cor Jaring.
De Oosterkerk is gevestigd aan de Kleine Wittenburgerstraat 1 in Amsterdam. De opening vindt plaats op vrijdag 7 september van 16 tot 18 uur.
Cor Jaring kan beschouwd worden als de 'Hoffotograaf'' van Robert Jasper Grootveld en heeft de belangrijkste gebeurtenissen in Amsterdam van de woelige jaren '60 uit de vorige eeuw met zijn camera vastgelegd.
In 1961 werd hij anti-rookmagiër, zoals hij het zelf noemde. Op allerlei affiches met reclame voor sigaretten zette hij een grote letter 'K' (voor kanker). In december 1961 werd hij hiervoor gearresteerd en gevangen gezet. Vervolgens organiseerde hij manifestaties, zogenaamde 'happenings', in een tot 'anti-rooktempel' omgedoopte garage van Nicolaas Kroese aan de Korte Leidsedwarsstraat in Amsterdam. Onder de toeschouwers bevonden zich onder anderen Harry Mulisch en Ramses Shaffy. Enkele weken na de ingebruikname stak Grootveld de tempel in brand. Hij werd hiervoor tot een voorwaardelijke gevangenisstraf veroordeeld.
Grootveld organiseerde ook 'happenings' rond het beeld van 'het Lieverdje' op het Spui in Amsterdam. In de tentoonstelling zijn foto's van Loek Schenk te zien van de Drijvende Tuinen van Robert Jasper Grootveld.
Aat Veldhoen is in de tentoonstelling vertegenwoordigd met een geschilderd naaktportret van Grootveld. Ook hangt er een portret van Grootveld, geschilderd door Jan Bianchi.
De expositie in de Oosterkerk is te bezoeken van maandag tot en met vrijdag van 10 tot 16uur en na afloop van concerten.
De tentoonstelling is onderdeel van de manifestatie “Happening op het Water”, een hommage aan Robert Jasper Grootveld, die in september in en op de grachten van Amsterdam wordt georganiseerd.
In de Entrepot Haven zijn alle Drijvende Tuinen van Robert Jasper Grootveld te bezichtigen. Op zo'n tuin had Grootveld indertijd een kwekerij van wietplantjes.
Robert Jasper Grootveld overleed begin 2009 op 76-jarige leeftijd en is begraven op de begraafplaats Zorgvlied aan de Amstel in Amsterdam.

Open Art Fair in Jaarbeurs Utrecht

De eerste lustrum-editie van de Open Art Fair vindt plaats van dinsdag 11 tot en met zaterdag 15 september 2012 in de Jaarbeurs aan het Jaarbeursplein in Utrecht en is dagelijks geopend van 10 tot 17.30 uur.
De Open Art Fair is een kunstbeurs voor iedereen. Voor kenners en liefhebbers, door professionele galeries uit binnen- en buitenland en met de meest uiteenlopende vormen van hedendaagse kunst. Of u nu van schilder- of beeldhouwkunst houdt, van glas, keramiek of sieraden - op de Open Art Fair zijn alle kunstuitingen te zien en te koop.

Bezoekers kunnen dit jaar op één toegangskaart zowel de Open Art Fair als de 50PlusBeurs bezoeken en tussen beide beurzen zijn diverse doorgangen.
Ter gelegenheid van het 5-jarig jubileum van de Open Art Fair vindt dit jaar een bijzondere prijsvraagactie plaats.
Elke bezoeker aan de beurs maakt dit jaar kans op één van de tien waardecheques van maar liefst € 1.000, te besteden bij één van de aan de actie deelnemende galeries op de Open Art Fair.
In het programmaboek vindt de bezoeker een bon waarop deze kan aangeven bij welke galerie hij of zij de prijs zou willen verzilveren. Direct na afloop van de beurs worden de tien waardecheques verloot en krijgen de winnaars bericht.



Op de website van de Open Art Fair is ondermeer een lijst te zien van deelnemende galeries. Eén van de deelnemers is Vera Bakker van New Place Art Gallery. Tijdens de Open Art Fair presenteert New Place Art Gallery schilderkunst van Peter van den Borne en Irina Khabibova, fotografie van Henri Senders (foto) en het project Marble Metaphysics (handgemaakte marmeren beelden). De galerie is in ’s-Hertogenbosch gevestigd.

De toegangsprijs tot de kunstbeurs bedraagt € 20 euro, maar in de voorverkoop, via de website, € 13.

Foto: Henri Senders, ‘Sunday Morning in November’, 2010, fotografie, 80 x 60 cm

Storm Galerie verhuist

We lazen het op Facebook. Storm Galerie verhuist over enkele dagen van de Van Baerlestraat naar haar nieuwe locatie aan de Brouwersgracht 157-159 in Amsterdam, het voormalige Maitreya Boeddhistisch Centrum.
De galerie is onconventioneel, betaalbaar en veelzijdig. STORM galerie is een initiatief van kunstenares Martine Mulder. Met haar vrije geest en ‘smaak voor het ongewone’ creëerde ze een laagdrempelige plek waar je net dat schilderij of beeld kunt vinden waar je al een tijd naar zoekt. Een galerie zonder blabla, waar onverwachte dingen gebeuren.
Geld verdienen is niet de belangrijkste doelstelling van Storm Galerie. Ook kunstenaars met minder commercieel werk komen aan bod. Naast de doorlopende expo ‘Diversity’, met werk van vijftien wisselende kunstenaars zijn er regelmatig kleine kunstevenementen, zoals ‘Storm op Zondag’ en ‘Art Present’.
De openingstijden van Storm Galerie zijn op dinsdag en woensdag van 14 tot 19 uur en op zaterdag van 12 tot 17 uur. Naar verwachting opent de nieuwe galerie op 12 september haar deuren.

maandag 27 augustus 2012

Expositie in Het Weefhuis

Vet cool

Laatst hoorde ik op de radio een uitspraak die mij navolgend geschiedenisje in het geheugen bracht. Nog even niet verklappen.

J. en zijn vriendin M. zullen een weekje met vakantie gaan, lekker samen, buiten de schoolvakantie om, dus zonder de zoon des huizes (hierna aan te duiden als “de zoon”). Hij moet nog een paar dagen naar school, en hard aanpoten in verband met belangrijke proefwerken en inhaallessen - ik zal hem daarbij helpen, overhoren, bijlessen geven en bovendien op hem en het huis passen. De zoon is net in de “lastige” leeftijd, hij oogt als een puber, nog uit het pre-MacDonald tijdperk, slungelige armen en benen, grote handen en voeten, klunzig, verlegen en toch ook een tikkie brutaal. J. & M. hebben nogal wat met hem te stellen, vertelden ze eerder en ze hopen dan ook dat hij mij zal sparen. En ik moet zeggen, hij geeft me helemaal geen last, integendeel, we kunnen het samen goed vinden, de bijlessen verlopen in prima stemming, hij is een gewillige leerling en komt vaak met nieuwe ideeën.

Een van die ideeën betreft het welkomstdiner voor wanneer J. & M. thuis komen: pannenkoeken volgens een recept wat hij ergens op het internet heeft gevonden, iets met vlees en groenten, eigenlijk meer een soort boerenpannenkoek maar dan anders. Ik juich zijn idee meteen toe, het ontslaat mij van de vervelende klus om voor vier mensen te moeten koken. Op de dag voorafgaand aan de thuiskomst gaan we samen naar de supermarkt om alle ingrediënten in te kopen. Reeds heb ik een blik geworpen op het recept, zoals gedownload en uitgeprint; niet heel eenvoudig, dat moet gezegd, er zullen maar liefst drie pannen aan te pas komen, en aardig wat gedoe met timing, wat eerst gaar moet en wat pas later, enfin, eigenlijk niets voor een beginnend keukenprins, maar goed, ik heb het hart niet om tegen hem in te gaan. Hij verheugt zich er enorm op, te oordelen naar zijn glunderende ogen. Het uur breekt aan, we hebben alle benodigdheden op het aanrecht uitgestald, de pannen gereed voor gebruik, het messenblok, vorken en lepels en...kom hoe heet zo’n metalen schep aan een steel waarmee je platte gerechten uit de koekenpan wipt...nu ja, zo’n ding dus, en diverse andere utensiliën (mooi woord), alles strak naast elkaar neergelegd op een witte theedoek bij het fornuis - het tafereel heeft veel weg van het instrumentarium in een operatiekamer. Ons recept is vastgeplakt aan een keukenkastje boven het aanrecht, onze ogen kunnen er gemakkelijk bij, ook de mijne, op 160 centimeter hoogte.

De klok wijst half vijf aan, tussen zes en half zeven zullen J. & M. op de stoep staan, het spul kan beginnen. De zoon maakt het beslag aan in een grote witte kom, kijk hoe hij de bloem uit het pak in de kom schudt, de melk er met kleine scheutjes tegelijk bij giet, de eieren een voor een stukbreekt op de porseleinen rand. Hij had in de supermarkt resoluut de kant-en-klare pannenkoeken mix afgewezen: “Nee joh, dat staat niet in het recept, dan klopt het niet meer, en het is ook niet leuk!” OK, alles vers, alles apart, zoals oma het deed! Nu klopt hij de hele mikmak door elkaar, met een elektrische mixer, dat wel: “De klonten hebben gemaakt dat de mixers werden uitgevonden,” verklaart hij, het puntje van zijn tong tussen zijn tanden, een en al aandacht voor zijn kokkerellen. Ik mag alleen maar handelen op zijn aanwijzingen en ik houd mij er strikt aan, ofschoon ik hier en daar bedenkingen ontwikkel; weet hij dat die worstjes en volvette varkensgehaktballen - vulling voor de toekomstige pannenkoeken - in hun eigen vet kunnen gaar braden? Toch laat ik gehoorzaam een enorme kluit boter die hij zelf heeft afgewogen, in de vleespan glijden. Weet hij ook dat de gesneden groenten, die straks in de wokpan gaan, water zullen uitzweten en de diepe plas olie opnemen? Maar ik zeg niets, dit is zijn feestje.


Terwijl het vlees onder een gesloten deksel zachtjes ligt dood te sudderen, smelt nieuwe boter in de koekenpan om de eerste pannenkoek onbevlekt te kunnen ontvangen - zie hoe het beslag uit de sleef stroomt en zich voortplant door de bubbelende hete boter tot de gehele panbodem is bekleed. Na een minuut besluit de zoon mij zijn kunsten te laten zien: hij pakt de pan met beide handen van het vuur, gaat middenin de keuken staan, de voeten iets uit elkaar, en hopla! Daar schiet de bleke ronde schijf de lucht in om keurig op de ongebakken zijde in de pan te landen! We juichen allebei. “Had je niet gedacht he?!” roept hij triomfantelijk. En zo gaat het door, de ene pannenkoek na de andere wordt perfect afgeleverd op de wachtende schaal. Hoewel “perfect” discutabel is, gezien de dikte van deze koeken, ik durf er geen eed op te doen, maar 6 mm komt aardig in de richting. Ook hiervan zeg ik niets. Terwijl de zoon in de weer is met de koeken schep ik de groenten om en om door de vet-oceaan in de wokpan en keer de verzadigde worsten en gehaktballen op hun andere zijde. De zoon kijkt met mij mee en trekt een teleurgesteld gezicht bij het zien van de barsten in de worstvellen waar de inhoud uitpuilt - en wat mooie ronde gehaktballen hadden moeten worden, blijken te zijn uiteengevallen - als slordige brokken dobberen ze door het vet. “Zo kunnen we ze niet meer in plakken snijden!” roep de zoon uit. Even lijkt de situatie hopeloos maar dan heeft hij een idee. Hij grijpt een flinke vork waarmee hij zowel worsten als ballen genadeloos aan gort prakt; woest gaat de vork tekeer totdat al het vlees een grijze rulle massa is. “Nu moeten we zorgen dat het een beetje aan elkaar blijft plakken,”zegt hij en reikt naar de zak oude geraspte kaas. Wanneer ik hem er voorzichtig op attent maak dat de kaas bedoeld is om *desgewenst* over de gevulde pannenkoek te strooien, eenmaal op tafel, kijkt hij mij aan als om te zeggen ‘“Bemoei je er niet mee”.

Het is zeven uur. We zitten aan de feestelijk gedekte tafel, J. & M., de zoon en ikzelf. Trots heeft eerder genoemde aangekondigd dat het diner geheel door hem is bereid, bijgestaan door zijn hulpkok (goedkeurend knikje in mijn richting) en nu is dan het moment suprême aangebroken waarop de deksels van de schalen gaan. De zoon ontbloot de pannenkoeken, nog warm van de oven waarin zij hun lot afwachtten: een hoge stapel, het zijn er minstens tien - door de warmte van de oven hebben zij de kans gekregen uit te zetten, zodat de gemiddelde dikte 7 millimeter zal bedragen. Ze glanzen. Dan wordt de vleesmassa aan ons geopenbaard: een hoge berg overgoten met een zachte laag ketchup, hier en daar tegen de hellingen hangt een groene olijf. J. & M. buigen licht naar voren om de geuren op te snuiven, hun gezichten drukken verrassing uit, maar ergens bespeur ik een zekere reserve. Tot slot gaat de deksel van de groentenschaal: de aubergine, tomaat, prei, wortel, champignons en kool liggen comfortabel ingebed in een onwrikbare soep van vet en bindmiddel. Iedereen tilt nu beurtelings een dikke pannenkoek op zijn bord, om er vervolgens een lepel vlees over uit te spreiden. Wanneer een kluit vlees loskomt uit de berg trekt deze kaasdraden achter zich aan die de eter met enige moeite van het tafelkleed moet afhouden. Wat was het trouwens wat ik laatst op de radio hoorde? Deze uitspraak: “Iedere poging om een mislukt gerecht te verbeteren zal het alleen nog maar erger maken.”

We eten, dat wil zeggen, iedereen werkt zich zo goed en kwaad als het gaat door zijn of haar opgerolde en met half gestold vet, vlees en groente gevulde pannenkoek heen. “Cool recept joh!” roept M. in een poging de zware stemming wat te verlichten. “Vet cool toch!?” roept de zoon terug.

Mabel Amber

Amsterdam, 26 augustus 2012

zondag 26 augustus 2012

Christa Logman biedt cursus aan

Kunstenares Christa Logman organiseert voor de regio Aalsmeer, Ronde Venen, Uithoorn en Ouder-Amstel teken- en schilderlessen.
Op dinsdag 11 september start een nieuwe serie teken- en schilderlessen. De cursus bestaat uit vijf lessen op de dinsdagavond van 19.15 tot 21.30 uur, om de paar weken.
In deze cursus leert u over compositie en dieptewerking, over hiërarchie en plasticiteit en nog veel meer. Het maximum aantal deelnemers is op zes vastgesteld, oopdat elke deelnemer veel aandacht kan krijgen. De prijs bedraagt € 125, inclusief btw. Hierin is inbegrepen eenvoudig tekenmateriaal, handouts en koffie of thee. Voor elke persoon die u extra aanmeldt krijgt uzelf 10% korting.
U bent vrij om te werken met uw eigen materiaal. Als u penselen, doek en verf meebrengt, kunt u dus ook werken aan een eigen schilderij en daarbij dan van de begeleiding profiteren.
De cursusdata zijn 11 en 25 september, 9 oktober, 6 en 20 november Voor meer informatie kunt u bellen naar 06-1965 6345; bij voorkeur tussen 17 en 18 uur . U kunt ook een email sturen naar info@xarts.nl

zaterdag 25 augustus 2012

MainportArt Prikbord operationeel

Zoals bekend huldigen we bij Mainport Art Productions het maar al te vaak bewezen principe dat op het gebied van websites 1 + 1 aanzienlijk meer dan 2 is. Websites gedijen verreweg het beste in een netwerk van sites uit dezelfde branche. De synergie kan dan enorm zijn.

Handig is dan als dit netwerk een aantal sites bevat die niets anders doen dan verkeer naar het netwerk als geheel trekken en daarmee indirect weer naar de websites van de individuele deelnemers. Een dergelijke site mag daarbij breder opgezet zijn dan alleen de onderwerpen die in het netwerk aan bod komen.

Het mainport Art Netwerk kent inmiddels een flink aantal van dit soort sites en we kijken altijd rond naar nieuwe mogelijkheden. Deze hebben we gevonden in een Nederlandse Pinterest kloon. Schandalig gekopieerd qua opzet maar het werkt prima. De site is trouwens aardig geïntegreerd met Pinterest en andere social media sites als Facebook en Twitter.

Op http://prikbord.mainportart.nl vindt u de website. Het prikbord bestaat nog geen 24 uur en is dus nog wat leeg, maar daar gaat de komende tijd verandering in komen. En daar kunt u ons altijd bij helpen. Heeft u afbeeldingen die u graag geplaatst zou zien? Advertenties? Flyers? Vul het formulier onder de tab [Toevoegen] in en na goedkeuring wordt deze geplaatst. Het levert u in elk geval weer een link naar uw website op en dat is nooit weg. Voor de waardering door Google telt een dergelijke "backlink" zwaar mee.

Dus plaats uw afbeeldingen, foto's etc ook op het prikbord van Mainport Art. Een afbeelding die op dit weblog wordt geplaatst wordt automatisch meegenomen, dus daar hoeft u niets extra's voor te doen. Zie de "paarse" advertentie over Ootmarsum hieronder en in de afbeelding.

vrijdag 24 augustus 2012

Expositie Isaac Israels verlengd

Het Stadsarchief Amsterdam, Vijzelstraat 32 in Amsterdam heeft deze zomer een bijzondere primeur: voor het eerst is een tentoonstelling georganiseerd rond het Amsterdamse werk van Isaac Israels(1865-1934), één van Nederlands belangrijkste impressionisten.
De werken komen uit de collectie van het Stadsarchief zelf en van diverse andere instellingen zoals het Rijksmuseum, het Amsterdam Museum, het Groninger Museum, het Haags Gemeentemuseum, Museum Boijmans van Beuningen en het Museum Kröller-Müller. Bijzonder zijn ook de bruiklenen uit particulier bezit, waarvan vele niet eerder tentoongesteld zijn.
Recent onderzoek, uitgevoerd door de auteurs van het begeleidende boek in samenwerking met het Stadsarchief heeft veel nieuwe gegevens over de Amsterdamse periode van Isaac Israels aan het licht gebracht. Voor het eerst zijn de brieven gebruikt die Israels aan zijn vriend, de literator Frans Erens, stuurde. Het archief van Erens is nog steeds in particulier bezit. Die correspondentie bevatte veel onbekende gegevens over leven en werk van Israels.
Door topografisch onderzoek is van een groot aantal werken nu eindelijk de juiste locatie vastgesteld. Zo blijkt bijvoorbeeld een werk dat voorheen gelokaliseerd was als Kalverstraat/hoek Spui in werkelijkheid door Israels gemaakt te zijn op de kruising van de Warmoesstraat en de voormalige Vijgendam. En een tekening van het Rembrandtplein is in werkelijkheid een gezicht in de Ferdinand Bolstraat.
Op de tentoonstelling worden ook persoonlijke documenten en brieven getoond die een indruk geven van het leven van Isaac Israels en van zijn artistieke opvattingen. Israels wordt vaak in één adem genoemd met George Hendrik Breitner, maar de relatie tussen beiden was niet altijd zo goed als vaak wordt aangenomen. Het Stadsarchief is geopend van dinsdag tot en met vrijdag van 10 tot 17 uur en op zaterdag en zondag van 12 tot 17 uur. De expositie is verlengd tot 9 september.
De foto toont Isaac Israels' werk De hoedenwinkel van P. Mars & Co, Nieuwendijk 204, olieverf op doek, 1894. Israels huurde in februari 1894 een kamer op de Nieuwendijk boven de garen- en bandwinkel van Mendelson om de tegenoverliggende winkels te schilderen. Dit schilderij is afkomstig uit de collectie van het Groninger Museum (in bruikleen van Stichting J.B. Scholtenfonds); de foto is van John Stoel.
Van bezoekers van de tentoonstelling vernamen wij dat de expositie niet alleen heel bijzonder is, maar dat ook het gebouw van het Stadsarchief al de moeite van een bezoek waard is.

dinsdag 21 augustus 2012

Kunst in Ootmarsum

Kunst in Ootmarsum is een van de grotere openlucht kunstevenementen van Nederland. Het is een artistiek buitengebeuren in het centrum van het oude stadje Ootmarsum. Uit binnen- en buitenland nemen jaarlijks meer dan 200 kunstenaars deel. Bijna de hele kunstsector is vertegenwoordigd bij Kunst in Ootmarsum. De organisatie streeft elk jaar weer naar een optimaal, kwalitatief, goed en boeiend aanbod. Het aanbod is te verdelen in: schilderijen in vele technieken zoals olieverf, acryl, aquarel, grafisch werk in pastel, gouache, potlood en houtskool. Eén van de deelnemers in deze sector is Anita Reijnders, bekend van haar prachtige in zwart-wit-grijs uitgevoerde portretten van bekende personen. Daarnaast vindt u er kunstwerken op het gebied van fotografie, textieldruk, glastechnieken, maar ook beeldende kunst in de vorm van bronzen beelden, houtsculpturen en metalen vormgeving. Ook is keramiek in vele verschijningsvormen aanwezig. Op 24, 25 en 26 augustus 2012 bent u dagelijks van 12 tot 18 van harte welkom bij Kunst in Ootmarsum.

maandag 20 augustus 2012

Zomerkunst met Ans Vianen en Luc Mens

De Zomerkunstcommissie in Nieuwkoop heeft ook voor dit jaar ongeveer dertig regionale kunstenaars uitgenodigd om hun werk te laten zien in het Reghthuys, Reghthuysplein 1 in Nieuwkoop. Er is veel afwisseling in de tentoonstellingen doordat zowel een 2D-kunstenaar als een 3D-kunstenaar tegelijkertijd een week lang hun werk exposeren.
Deze week zullen Ans Vianen en Lucas Mens tijdens een duo-expositie nieuw werk laten zien in verschillende disciplines met als rode draad het thema “Circus”.
Wat begon als een grapje werd al gauw een serieuze aangelegenheid. Schetsen, brainstormen, schilderen, etsen, ruimtelijk werk, video, alles kon en niets was te dol. Het resultaat hiervan ziet u in het sfeervolle Reghthuys. Een groter contrast met het vroegere gebruik van dit gebouw als rechtbank is nauwelijks voor te stellen.
Ans is lange tijd lid geweest van de Teken- en schilderclub “Jacobswoude” en heeft daar met veel plezier geschilderd. Vervolgens heeft zij een opleiding gevolgd aan de kunstacademie Haarlem/Leiden, een docentenopleiding gevolgd aan de Academie voor Beeldende Vorming en gestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Lucas heeft jarenlang geschilderd bij Kade ateliers in Utrecht en bij Pro Arte in Hazerswoude-Rijndijk en deed aan modeltekenen bij Atelier de Kromme Mijdrecht, om daarna de sprong te wagen naar de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag waar hij in 2006 is afgestudeerd. Zijn eerste grote expositie had hij met interactieve kunst bij de Kunstverdieping in Alphen aan den Rijn waar de bezoekers mee konden doen aan het veranderen van het werk.
Tijdens deze expositie zullen zo’n 20 schilderijen, 20 beelden, films en tekeningen te zien zijn en dat alles op een niet conventionele wijze die beide kunstenaars immers zo eigen is. Eerder werk van zowel Ans als Lucas sprak namelijk van een bevlogenheid die leidde tot zeer markante doeken en verbeeldingen.
Ook zult u de kunstenaars zelf kunnen ontmoeten. En elke dag is er steeds weer wat te doen, bier proeven, popcorn eten, snoepjes grijpen. Maar ook elke dag zal er een bespreking zijn van een beeld of schilderij door een van de kunstenaars samen met de bezoekers.
Insiders die al voortijdig een kijkje in het atelier hebben genomen zijn razend enthousiast.
U bent van harte welkom van dinsdag 21 tot en met zondag 26 augustus a.s. tussen 12 en 17 uur Op zaterdag is het Reghthuys echter al om 10.00 uur open. Alle gegevens kunt u ook teruglezen op de site van het Reghthuys.

Naar de film

Een vrouw zit op de harde stoel - blond steil haar hangt over haar rug, lok bovenop hoofd vastgezet met brede speld - bleek gelaat, opvallend volle, bleke lippen, zwart omrande ogen, hoge jukbeenderen - lange hals maar niet eng - ronde borsten, als stuwdammen rijzen ze op uit haar borstkas, van zulke hoogten zou je te pletter kunnen vallen in de duizelingwekkend diepe kloof ertussen, aflopend naar een schimmenrijk dat zich laat raden - dan volgt een slanke taille - smalle heupen - lange benen, net niet slank, net niet dun - ene been ligt over het andere en het andere balanceert met de schoenhak op de vloer -hak behoort toe aan zwarte stiletto, open hiel en open teen - het witte rokje is opgeschoven - bedekking van bovenlichaam bestaat uit een zwart strapless rekbaar gevalletje dat de omvangrijke inhoud ternauwernood in zijn greep heeft.
De blonde vrouw telefoneert - ze houdt haar mobieltje beurtelings aan haar oor en beurtelings voor haar mond, het geeft haar telefonade iets nostalgisch, alsof ze met een telefoon van honderd jaar geleden belt - en ze praat niet, ze ròept haar boodschappen in het spreekgedeelte - haar stem is laag en hees, volkse tongval. “Hoi! Mot je horen, die ene die jij wel kent, met die krullen, die vin’ mij wel leuk, dus ik ben d’r op ingegaan en waar sit jij nu? ….O, in Wormerveer... O ja!” Stilte - ze luistert nu - het mobieltje tegen haar oor - de hak blijft met scherpe hoek op de vloer geplant - de kuit van het ene-over-het-andere been zwaait losjes heen en weer - ze trekt vreemd genoeg weinig bekijks van de passerende mannen achter hun winkelwagens of met mandjes aan hun arm, ondanks haar opvallende secundaire geslachtskenmerken en sexy uitmonstering - ik kan mijn ogen bijna niet van haar af houden - is het de kunstenaar in mij? Is het omdat ik haar spannend vind? Is het omdat ik er zelf ook misschien zo uit wil zien, ergens diep van binnen, in die geheime kamer waar jij stiekem voor de spiegel staat als steeds weer iemand anders dan je bent?

Ik tap een bekertje koffie, tussen Blonde en mij hooguit één meter - de koffie is trouwens niet mijn excuus maar vormde al voor ik haar zag mijn doel - een klein Hindoestaans meisje wil mij graag helpen, ze reikt een buisje suiker aan - dan grabbelt ze in een ander vakje voor de koffiecreamer - ik lach naar haar omhoog kijkende snoetje - Blonde aan mijn linkerkant heeft nu het mobieltje verplaatst, houdt het weer voor haar mond en voedt de microfoon met haar hese stemgeluid:
“Ja! Natuurlijk zei-die dattie zou komen! Wat denk je dan? Dat ik strakkies zonder vaste afspraak daar ga sitte wachte tot Sint Juttemis? Wat? Ja, sowieso weet je niet of ze komen, maar hij leek me wel serieus! O, jij kent die tent... ik was er vorig jaar! Achter hebben ze een parenclub, wist jij dat, ik niet, nou kenne we gelijk door als het klikt!”
Ze moet nu lachen, niet minder hees dan haar spreekstem, en pulserend, hier en daar trekt ze blikken maar niet overmatig - ik overweeg of zij misschien een “hij” is of ooit geweest, en loop weg, zogenaamd om de keukenrollen aan overzijde van de koffietafel te inspecteren - terwijl ik de verschillende merken bekijk, werp ik steelse blikken, nu met haar gezicht naar mij toegekeerd - de kaaklijn, dat is altijd de boosdoener bij omgetoverde feeën, altijd - maar dit is een originele, of in het andere geval zouden de hormonen ook haar kaaklijn hebben omgeturnd tot de typische vrouwelijke zachtheid.... Boms! Ineens bevindt zich een gigantische kluit ambulant vet tussen mij en mijn object van observatie in.

De eigenares van het vet staat op benen die gelijkenis vertonen met de wijkende poten van bedden in tekenfilms als er een dikzak op gaat liggen - van opzij gunnen overgrote armsgaten in vaalroze T-shirt een blik op reusachtige slordige borsten die een vuilwitte BH opzoeken - grijsblauwe lange-korte-broek staakt zijn verhullende werk vijf centimeter boven de knie waardoor zichtbaar wordt hoe het bovenbeen aan achterzijde helemaal over de knieholte heen hangt - het is altijd weer een angstig gezicht, in gedachten ben je stand-by mocht het zware losse vlees dat op geen enkele wijze wordt ondersteund loslaten en op de grond vallen - onderdrukte voeten doen hun best in sandalen en de vleesmassa’s aan de armen leiden een eigen leven - de romp stulpt dermate ver naar voren dat de broek pas onder de laatste van drie overhangende extra buiken dicht kan, zoals te zien is wanneer beide armen plotseling omhoog schieten en de T-shirt een eindweegs meenemen - bovenop deze constructie staan keurig opgestapeld enkele onderkinnen en daar weer bovenop een verrassend klein hoofd - het haar wordt als een knotje bijeengehouden door een felroze plastic strikje - dit ornament vangt het licht van de supermarktlampen wanneer het hoofd beweegt.

Blonde roept nog steeds in haar telefoon: “Joh! Ken jij toch segge dat ik hem in de peiling hep! Wat? Morgen naar Nunspeet? Met dat wijf ? Ken niet, ken echies niet!”
Voorzichtig gluur ik om Roze Strikje heen en vang net een glimp van Blonde op wanneer ze de telefoon weer aan haar oor houdt en haar hangende voet het supermarktmandje iets laat verschuiven - Roze Strikje onderhoudt zich met een gespreksgenoot die bij het vetgeweld tegenover haar vrijwel onzichtbaar is geworden - rechts van mij staat nu een winkelwagen stil, vergezeld van een stelletje: een schele roodharige jonge vrouw in een soort kruippak en een boomlange zwarte jonge man met armen en benen als afgebrande lucifershoutjes. “Heb je dat shoarmavlees nog in de kar gedaan?” vraagt zij - hij graaft zich in tussen de boodschappen in de kar - “Zou het genoeg zijn voor vijf personen?”vraagt zij - Talhout bromt wat vanuit de kar - “Zou het genoeg zijn voor vijf?”herhaalt Kruippak - Talhout ontvouwt zich uit de kar tot hij zijn volle lengte terug heeft: “Ik weet het niet,” zegt hij dan - “Maar hebben we het in de kar gedaan?” dringt zij nu aan - “Ik geloof het wel,” antwoordt Talhout - “ ‘Geloof het wel’?”herhaalt Kruippak, “Wat sta je daar dan te doen?”- “Ik verstond je even niet,” antwoord Talhout en hij graaft zich opnieuw in - “Ik zie het al!” roept zijn wederhelft, “Het ligt nota bene bovenop...” en ze zwaait triomfantelijk met het pakje vlees - er volgt nu een discrete ruzie.

Ik haal mijn blikken van hen af en vestig ze weer op Roze Strikje, althans dat is mijn bedoeling, maar zij heeft een lege plek achtergelaten - wederom heb ik het volle zicht op Blonde die juist bezig is op te staan - ze zet haar voet nu recht op de vloer, het ene been dat over het andere ligt wordt teruggeplaatst, dan komen haar beide onderdanen vrij langzaam los van de stoel en tenslotte staat ze rechtop - zet enkele stappen voorwaarts, beseft dan dat ze haar mandje achterlaat, bukt zich met haar rug naar mij toe - door het dunne textiel van het rokje heen tekenen zich billen en zwarte string af, net als op pornofoto’s - ze komt weer overeind, staat even, benen gestrekt en iets uit elkaar, trekt haar rokje naar beneden, drukt haar bovenarmen tegen haar tors en met een rukje naar voren om haar plastron terug te duwen tot net boven de tepels (een zeer subtiel gebaar wat oefening verraadt) en kuiert dan weg op haar stelthakken - het enige waar beweging in zit zijn haar blonde haren en heupen - de borsten blijven volkomen bewegingloos en ook de billen doen niet mee met de lichte draaiing van haar onderstel. Curieus, of misschien niet.
Mijn koffie is op. Ik wilde naar de film maar dat is van de baan. De supermarkt biedt meer.

Amsterdam, 19 augustus 2012

©MabelAmber®

zondag 19 augustus 2012

Van Gogh ontving miljoenste bezoeker in 2012

Op 14 augustus verwelkomde het Van Gogh Museum in Amsterdam zijn miljoenste bezoeker van dit jaar. Een mooie mijlpaal aan de vooravond van de sluiting van het museum,in het kader van een verbouwing. De collectie zal binnenkort tijdelijk voor een groot deel in de Hermitage Amsterdam worden ondergebracht en zo toch voor het publiek te zien zijn. In 2011 werd de miljoenste bezoeker een week eerder in het Van Gogh Museum verwelkomd. In vergelijking met de lijn van de afgelopen jaren liggen de bezoekersaantallen op schema. Axel Rüger, algemeen directeur van het Van Gogh Museum meldt hierover: “Ten opzichte van vorig jaar zien we een lichte verschuiving in de samenstelling van onze bezoekerspopulatie”. “Van het totaal aantal kunstliefhebbers dat naar het museum gaat, komt 88% uit het buitenland en 12% uit Nederland”, aldus Rüger. Dit zijn de resultaten tot en met juli. De afgelopen vijf jaar schommelt het aantal Nederlanders dat het museum bezoekt tussen de 9 en 13%. Er is een stijging te zien van het aandeel toeristen uit Australië, Groot-Brittannië, Rusland, Brazilië, Zuid-Korea en China. Opvallend is een toenemende variatie van de Oost-Europese nationaliteiten.

donderdag 16 augustus 2012

Nieuwveld en Das exposeren in Royal Gallery


In september organiseert de Royal Gallery, Koningsstraat 37 in Amsterdam een expositie met schilderijen van de Indiase kunstenaar Remgeesh Das en met foto’s van Jacqueline Nieuwveld.
De opening vindt plaats op zaterdag 1 september om 16 uur. Werk van Remgeesh Das is te zien op zijn website, die deel uitmaakt van het netwerk van Mainport ArtProductions.
De expositie duurt tot en met de laatste zondag van september.

Foto: Jacqueline Nieuwveld

Open ateliers in Ruigoord


Op zaterdag 1, zondag 2, zaterdag 8 en zondag 9 september a.s. staan de deuren van de ateliers in Ruigoord weer wagenwijd open. Kom, kijk, koop en geniet van al het moois dat de kunstenaars van de Culturele Vrijhaven Ruigoord hebben gecreëerd. Het gebeuren wordt omlijst door de magie van Ruigoord.
Achtergronden van de huidige kunstenaarskolonie zijn te lezen op Wikipedia: Ruigoord is een voormalig eiland en een dorp met diezelfde naam in de Houtrakpolder in de gemeente Amsterdam, Het dorp staat bekend als kunstenaarskolonie nabij Amsterdam, omdat leegstaande woningen in de jaren '70 gekraakt werden door kunstenaars. Tegenwoordig zijn er ateliers gevestigd en worden er culturele activiteiten georganiseerd in het voormalige kerkgebouw.
In 1964 besloot de toenmalige Amsterdamse wethouder van Economische Zaken Joop den Uyl het gebied te bestemmen tot haventerrein voor de Afrikahaven. Er zou onder meer petrochemische industrie worden gevestigd. De gemeente Haarlemmerliede en Spaarnwoude nam in 1968 een bestemmingsplan aan waarin het gebied rond Ruigoord werd bestemd voor industrieterrein. Ruigoord zou moeten verdwijnen. De grondbezitters van de Houtrakpolder werden uitgekocht, en de bewoners werden gedwongen te verhuizen, terwijl het gebied rond Ruigoord met zand werd opgespoten.
Slechts enkele bewoners, onder wie de pastoor, verzetten zich. Eind 1972 werd Ruigoord echter ontdekt door Amsterdamse kunstenaars en deels gekraakt. De kunstenaars, onder leiding van de dichter Hans Plomp en de schrijver Gerben Hellinga wisten op 24 juli 1973 te voorkomen dat slopers Ruigoord kwamen afbreken. Diezelfde dag nog werd de sloopvergunning voorlopig ingetrokken. Als gevolg van de oliecrisis waren de plannen voor petrochemische industrie op het terrein toch al van de baan. Een deel van de oorspronkelijke inwoners keerde terug, en de jaren daarna werden gekenmerkt door conflicten tussen de krakers en de oorspronkelijke bewoners die niets van die hippies moesten hebben, maar ten slotte ontstond wederzijds respect.
De ateliers van dit bijzondere dorpje zullen beide weekenden op alle dagen vanaf 13 uur te bezoeken zijn.

maandag 13 augustus 2012

Herbewapende software

In de jaren zestig in Nederland bestond er een beweging met de naam “Morele Herbewapening” en het streven van deze beweging was nu niet bepaald vrijheid van zeden en losheid van de tongen, zoals de naam al doet vermoeden. De beweging telde onder haar leden nogal wat invloedrijke mensen, zowel uit de politiek als uit de zakenwereld, en aangezien het gezegde “wiens brood men eet, diens woord men spreekt” nog niets aan kracht had ingeboet (anno 2012 evenmin) kon je toch maar beter op je woorden en je daden letten.
En nu... is het allemaal anders! Je mag over “homo” praten en die laatste mag zowat in zijn blote kont op een bootje staan samen met honderden anderen, ja, politici en industriëlen zijn trots op de Nederlandse tolerantie en vaardigen ook een bootje af gevuld met de homo’s uit de burelen van de partij en de grootindustrieel. En op het Net neemt Nederland het ook niet zo nauw, je mag bij allerlei shock sites heel ver gaan, en wanneer de schokken werkelijk te schokkend worden, ach, dan is er wel een rechter die bereid is om Nederland te laten merken dat het begrip “normen en waarden” toch nog niet geheel teloor is gegaan, waarna de shock site een paar regels moet schrappen.

Maar elders gaat het anders toe, zoals de webmaster van Mainport Art Productions is gebleken. Hij wil zijn site toevoegen aan een Amerikaans netwerk dat de naam “Squidoo” draagt, ongetwijfeld geïnspireerd op de tentakels van dit zeedier, dat alles tegelijkertijd kan pakken. Hoe origineel! Wij begrijpen de symboliek, nietwaar, deze site is breed, heel breed, alle onderwerpen zijn welkom, men moet in onze diverse wereld zijn visie natuurlijk niet beperken en de webmasters van Squidoo begrijpen dat als geen ander; draag geen oogkleppen, open de ogen van anderen, kijk om je heen, maak een “lens” op Squidoo en draag je visie uit, daar is het Net immers voor, hoera. Edoch... we moeten natuurlijk niet denken dat bij Squidoo zomaar alles kan, want weliswaar is het Net een bron van kennis... daartussendoor zwerven de producten van normloze lieden, overal kan de nietsvermoedende Net-bezoeker stuiten op de smakeloze en wanstaltige voorbeelden daarvan!

En om zich te wapenen tegen dergelijke aanvallen uit de grote boze wereld van het Net hebben de webmasters zeemijnen aangelegd rondom het eiland wat Squidoo heet. Wat zegt u nu? Welzeker, een mijnenveld: wat is software geprogrammeerd om bepaalde woorden te herkennen anders? En de webmaster van Mainport Art heeft het gemerkt! Want toen hij zijn “lens” op Squidoo wilde plaatsen ging er een mijn af waar het woord “model” op terecht kwam, boem! En onmiddellijk werd het alarm centrum geactiveerd en binnen de kortste keren bevond Mainport zich buiten Squidoos territoriale wateren, ziezo, opgeruimd staat netjes!

Maar...het woord “model” is toch geen obscene term?
Nee, dat is het helemaal niet, het is een heel neutraal woord en de omschrijving in het woordenboek luidt: “Een model is een gebruiksartikel in drie-dimensionale vormgeving. voorbeelden zijn de nieuwe vormgeving van verpakkingsmaterialen, meubilair of het model van een auto.”
Ofschoon “model” ook iets anders kan betekenen, uiteraard, het kan een vrouw zijn die zich laat fotograferen in mooie kleertjes voor een modehuis, of eentje die zich in bevallige of provocerende houdingen laat schieten gekleed in ondergoed van de ondergoedboer, of eentje die je mag afbeelden in ateliers voor schilders. En een uit de laatste categorie zou je inderdaad op Mainport Art Productions kunnen tegenkomen, al dan niet naakt, want naast het promoten van kunstenaars en fotografen biedt Mainport gelegenheid voor tekenmodellen om hun diensten aan te bieden aan kunstenaars. Simpel toch? Dus dan is die zeemijn terecht afgegaan? Natuurlijk is hij niet terecht afgegaan! Want wat is er indecent aan het ongekleed poseren voor een kunstschilder? Dat is in de wereld van de kunst het normaalste wat er is. Die mijn is afgegaan zonder naar de befaamde context te kijken, en hij kon ook niet naar de context kijken want software kan helemaal niet kijken, die kan alleen maar sleutelwoorden oppikken en alarmen laten afgaan, ook heel simpel. En alle andere keren gaat hij ook onterecht af wanneer er in een tekst wordt gesproken over een nieuw model auto, of een nieuw model bloempot of gieter, of noem maar een dwarsstraat, het is zo willekeurig als wat. En zo vraag je je af of een keuringscommissie van menselijke morele herbewapenaars misschien toch de voorkeur zou verdienen boven geprogrammeerde software?

Een keuringscommissie bestaande uit mensen... die de slordige anderhalf miljoen accounts zou moeten bijsloffen op overtredingen van de morele regels? Dat is natuurlijk onmogelijk, vandaar dan ook dat de site-beheerders hun toevlucht nemen tot genoemde, geprogrammeerde software om “verdachte” woorden op te sporen, geheel willekeurig, zonder ondersteuning van de context, dus zo ongerijmd als maar kan. Is het slim? Is het intelligent? Nee, het is niet slim, en nee, het is niet intelligent. En dat deze methode om bij voorbaat een site te kuisen, louter op grond van losse, alleenstaande woorden, onintelligent is en het summum van domheid, blijkt duidelijk wanneer je de inhoud van Squidoo aan een nader onderzoek onderwerpt: een halve avond heb ik rondgesnuffeld over de “lenses” van Squidoo en bij God, zelden heb ik zoveel oninteressants, zoveel ronduit lullig spul bij elkaar gezien als op het door een software mijnenveld omringde eiland Squidoo. Werkelijk, ik zou tegen de webmaster van Mainport Art Productions willen zeggen: jongen, op dat eiland wil je toch helemaal niet eens gezien worden?

Conclusie: men krijgt het publiek wat men verdient.

Amsterdam, 13 augustus 2012

©MabelAmber®

zondag 12 augustus 2012

expositie Erick van Driel


Expositie Erick van Driel


Mijn gevoel van Rome
Beeldend kunstenaar en illustrator Erick van Driel exposeert van 11 augustus t/m 9 september in het Leids Wevershuis. Zijn schilderijen ontstaan vanuit zijn liefde voor Rome. De indrukken en sfeer van deze stad raken hem en dit gevoel brengt hij in zijn werk tot leven. Zijn stijl neigt naar het impressionisme, uitgevoerd in een combinatie van temperaverf, pastel- en contékrijt. Op een losse manier zet hij hedendaagse taferelen neer, die door het gebruik van gematigde, warme kleuren de sfeer van het antieke Rome krijgen. Een spannend contrast, dat kenmerkend is voor zijn werk.

Erick van Driel (1946) is opgeleid aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag en volgde lessen bij Henri Taverne. Hij werkte als illustrator voor het Museum van Natuurlijke Historie in Leiden en de faculteit Archeologie van de Rijksuniversiteit Leiden. Daarnaast werkte en exposeerde hij als beeldend kunstenaar op diverse plaatsen in Nederland. Voor volgend jaar staat een tentoonstelling in Italië gepland.

Het Leids Wevershuis vormt door haar geschiedenis en authentieke staat een prachtig decor voor deze expositie. Deskundige vrijwilligers vertellen graag over de woelige historie van dit markante huis(je) en kunnen saillante details en verborgen plekjes laten zien.
De kunstenaar zal zelf aanwezig zijn op 17 augustus en 4 september voor toelichting op zijn werk.

Mijn gevoel van Rome - schilderijen van Erick van Driel.

Van 11 augustus t/m 9 september in Museum Het Leids Wevershuis,
Middelstegracht 143, 2312 TV Leiden.
Openingstijden: di t/m zo van 13.00 tot 16.00 uur


vrijdag 10 augustus 2012

'Lilith in da house' bij Eduard Planting Gallery

De Nederlandse kunstfotograaf Lilith maakt humoristische, ironische zelfportretten in haar eigen huis. Voor haar nieuwste serie zelfportretten hebben ditmaal onbekende huiseigenaren hun interieur als decor aangeboden. Een ongoing project dat naar het buitenland wordt uitgebreid. De expositie ‘Lilith in da House’ is van 8 september tot en met 20 oktober 2012 te zien in Eduard Planting Gallery in Amsterdam.
Een huis laat zien wie je bent. Lilith heeft meer dan vijf jaar haar huis met haar publiek gedeeld. Bijna elke uithoek komt terug in haar uitzonderlijke fotografie: een vertelling in beeld over vrouwen, kwetsbaarheid, erotiek en veel meer.
Nu is het tijd voor een wending. Na een oproep van Lilith hebben tientallen huiseigenaren de omgeving aangereikt voor haar nieuwe zelfportretten: hun eigen huis. Als inspirerend decor. De fotograaf bezocht de huizen, vaak van vreemde mensen die er op dat moment zelf niet waren. In goed vertrouwen gaven ze haar zowel de sleutel als carte blanche.
Lilith, als personage in haar werk en als mens, communiceert met wat zij ontdekt. Op de plaats van een ander. Met zoveel verschillende locaties explodeert natuurlijk het aantal artistieke mogelijkheden; met uiteindelijk een verrassend resultaat. Haar fotografie verandert, toch blijft het onmiskenbaar Lilith.
Henriëtte van Gasteren (Sevenum, 1964), bekend onder het pseudoniem Lilith, is een verhalenvertelster met een passie voor fotografie. Sinds 2006 laat zij haar zelfportretten voor zich spreken. Terugkerende thema’s: vrouwen, identiteit, vrouwelijke archetypen, gender bending en het leven zelf. Maar met name vrijheid en gelijkheid.
De in Fine Art Photography gespecialiseerde galerie is gevestigd in de Eerste Bloemdwarsstraat 2 in Amsterdam - vlakbij de Westertoren - en is geopend van woensdag tot en met zaterdag van 13 tot 18 uur.

woensdag 8 augustus 2012

Website Petra Hemelrijk uitgebreid

Beeldend kunstenaar Petra Hemelrijk heeft haar website bij MainportArt uitgebreid met een aantal foto's van nieuwe werken.
Petra Hemelrijk werd in 1966 in Putten geboren. In haar jeugd liet zij zich bij het tekenen veel inspireren door deze omgeving. Haar familie verhuisde twee jaar later naar Amsterdam. Tijdens de basisschool kwam zij al op jonge leeftijd in contact met klassieke en moderne kunst door bezoeken aan de vele Amsterdamse musea.
Petra studeerde natuurkunde aan de Vrije Universiteit Amsterdam (1985-1990). Als bijvak volgde zij een jaar kunstgeschiedenis, waardoor haar interesse voor kunst verder werd gevoed. Na haar promotie aan de Rijksuniversiteit Leiden in 1995, gevolgd door werkzaamheden als mediaplanner en Oracle programmeur, besloot Petra na acht jaar met haar werkzaamheden te stoppen om zich te richten op haar gezin.
Zij volgde een cursus schildertechnieken van 2004 tot 2007, onmiddellijk gevolgd door een Basiscursus aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Vanaf dat moment, in 2008, besloot Petra haar eigen pad te gaan bewandelen als beeldend kunstenaar.

Kunstbeurs aan de Westeinderplassen in Aalsmeer

Bent u een kunstliefhebber en wilt u genieten van hedendaagse kunst en tevens een veelzijdige dag beleven? Dan kunt u uw hart ophalen tijdens de tweede editie van de Kunstbeurs aan de Westeinderplassen in Aalsmeer.
Kunst kijken en kunst beleven, dat zijn de ingrediënten van de kunstbeurs. Beeldende kunst in al haar facetten: schilderijen, bronzen, stenen en keramische beelden, maar ook glaskunst, foto’s en sieraden. De kunstbeurs is niet alleen groter, maar ook gevarieerder dan vorig jaar. U maakt kennis met de bloemsierkunst, u ontmoet talentvolle kunstenaars in de Art Talentstand, u maakt kans op een kunstcheque ter waarde van € 1000,- of op een gratis portret van uzelf, uw kind of uw geliefde.
Op vrijdagavond kunt u vanaf 19 uur u een kunstveiling met een interessant aanbod meemaken. Bovendien hebt u vanaf het dakterras en de beeldentuin prachtig zicht op het bloemencorso dat aan het eind van zaterdagochtend voorbij trekt. Op zaterdagavond kunt u van daaruit de verlichte boten- en vuurwerkshow op de Westeinderplassen bewonderen. Kunst kijken in bijzondere gebouwen en genieten van het uitzicht op de watertoren en de Westeinderplassen is een beleving op zich.
De eerste editie van de kunstbeurs was een groot succes. Dit jaar hebben zich nog meer kunstenaars en galeriehouders aangemeld. Ook is er tijdens de beurs veel meer te beleven. De beursvloer is daarom aanmerkelijk uitgebreid. Met een glas champagne uit de champagnebar en heerlijke culinaire versnaperingen kunt u genieten van de mooie kunst en de vele activiteiten. Op zaterdagavond is er ter gelegenheid van het evenement 'Vuur en licht op het water' een ‘ vuurwerkborrel ‘ op het beursterrein. Bezoek aan de kunstbeurs is vanaf 20 uur gratis.
De reguliere prijs van een entreekaart, die u bij de kassa van onze beurs kunt kopen, bedraagt € 10,- en voor 65 plussers en CJP kaarthouders € 5,-. Gratis toegang voor kinderen tot 14 jaar. Als u kaarten via de emaillink op de website bestelt, dan levert u dat per kaartje een korting van € 5,- op. Op zaterdag 1 september is er tijdens het bloemencorso van 11.00 uur tot 14.00 uur vrij toegang tot de beurs.
’s-Avonds wordt er ter gelegenheid van de verlichte boten-en vuurwerkshow vanaf 20.00 uur een borrel op het beursterrein georganiseerd. De toegang tot de kunstbeurs is vanaf dit tijdstip gratis. Galerie Sous Terre organiseert in het kader van de Kunstbeurs een online ‘talentenjacht’ van beeldend kunstenaars. Meer hierover is te lezen op het blog van Frank de Leeuw, Articles.

Foto: een schilderij van Soraya Taj Devi

maandag 6 augustus 2012

Kunst route

We hebben besloten de “kunst route” te lopen. “We” zijn schrijfster dezes en haar moeder. Niet zomaar een kunst route, nee, een heel speciale route die zou eindigen bij de Sint Pieter. U begrijpt het al, wij bevinden ons in Rome en het is 1972, maar dat maakt niet uit, kunst is tijdloos en tenslotte heeft Rome de reputatie van “Eeuwige Stad”.
Mijn moeder legt tijdens het avondeten in ons pension een kleine kaart op tafel, “Kijk,” zegt ze, “Dit is een leuke route, bijna vanaf ons pension, helemaal naar de Sint Pieter, langs bijzondere punten, kapelletjes, kerken met unieke beelden, historische gevels, huizen vol historie, laten we die morgenochtend gaan lopen.” Ze heeft een potloodlijntje getrokken zodat we onze weg makkelijk kunnen vervolgen en op een briefje mijlpalen aangetekend, grote kruispunten en bruggen waardoor we niet hoeven te verdwalen. Ik stem enthousiast met het plan in en we komen overeen dat een vroege start het beste zal zijn, nietwaar, de stad is nog stil, met die aparte stemming van een stad op het punt van ontwaken en bovendien zou de temperatuur draaglijk zijn.

Half zes, daar staan wij buiten het pension, op gerieflijke gympen, de route in mijn moeders hand, schoudertassen met meeneem dingetjes schuin om het lichaam. Heb ik al gezegd dat Italiaanse mannen in die dagen geen geheim maakten van hun testosteron (en wie weet is dat nòg wel zo)? En dat ik een mooie meid ben en mijn moeder een rijzige aantrekkelijke verschijning? Maar waarschijnlijk maakt het niet eens uit, twee onbegeleide vrouwen waar “toerist” op staat is misschien al genoeg om de ogen hun gang te laten gaan en de handen niet minder. Toch slaan we ons er goed doorheen tot nu toe.
Maar laat ik niet afdwalen, we beginnen aan onze speciale Kunst Route. Mooi roze dageraad, hier en daar de geur van brood uit een openstaande bakkerij. Het eerste punt op de lijst komt in zicht, een schattig kapelletje, uit de Romaanse tijd. We gaan door de eikenhouten boogdeur. Ik rust uit op een bankje in een nis, pal tegenover het beeld van de madonna gehuld in een wit satijnen onderjurk, goedkoop merk, dat zie je zo. Ik geniet van de stilte. Maar niet voor lang, ineens is daar de hand van mijn moeder op mijn schouder, “Kom, we moeten hier weg,” zegt ze met een knikje naar rechts - ik volg haar blik en zie een knielende man pal achter mij, zijn linkerhand ligt devoot tegen zijn borst, zijn gezicht vertoont een uiterst devote uitdrukking, maar zijn rechterhand gedraagt zich heel anders.
“Zou je ze niet, stelletje hypocriete toffelemonen, laat de ene hand niet weten wat de andere doet!” sist ze en gebaart mij mee te gaan. Ik maan haar tot rust, enigszins gegeneerd, enkele andere bezoekers kijken verstoord, maar ze wordt nog bozer, “Ja wat ‘kalm’? IK heb niks gedaan, je moet die vent daar aan z’n jasje trekken!” dit laatste met stemverheffing.

We zijn weer op straat en vervolgen onze weg. Mijn moeders humeur wordt er niet beter op, temeer daar er steeds meer mannen op straat verschijnen, rasechte Italianen, die er, zoals gezegd, geen geheim van maken dat wij hun testosteronspiegel omhoog brengen.

“Snap je dat nou,”foetert mijn moeder, “Ze zijn nog maar amper uit bed, de slaap zit ze nog in de ogen en daar verdwijnen die handjes weer in de broekzakken, ik denk dat de biechtstoelen hier overbezet zijn!”
Vanachter ons komt de bedaarde stem van een landgenoot: “Maar u weet natuurlijk niet wat ze daar in dat bed hebben liggen!”
In het voorbijgaan geeft hij ons een vette knipoog en mijn moeder is zo goed niet of ze moet toch lachen.
We bekijken het ene antieke kunststuk na het andere, verweerde tegels tegen brokkelige muren, een eeuwenoud steegje (heel smal en vol met Italiaanse marktkooplieden, mijn moeder vindt dat wij ons daar niet mogen wagen) en wederom staat er een oud kapelletje op het programma. We betreden het koele interieur, er is niemand. Prachtige glas in lood ramen kijken op ons neer, kaarsen staan ernstig te branden, beelden poseren in nissen, de geur van wierook dringt onze neusgaten binnen... kortom, hier kunnen we even bijkomen van de overmatige aandacht der Italianen, ja we zijn gewilder dan hun eigen kunstschatten!
We gaan zitten op een keiharde bank, maar het deert ons niet, rust is rust. We fluisteren over de unieke ramen, kijken om ons heen, zuigen de zoete wierook diep in onze longen. Een geluidje achter ons... voorzichtig, zoals het schichtige mensen betaamt, kijken we om. Een uit de kluiten gewassen jonge Italiaan maakt merkwaardige, maar bekende bewegingen, onderuit gezakt op het strenge hout.
“Hee, hou je op, smeerlap!” roept mijn moeder en springt overeind.
Haar uitroept weergalmt door de schemerige, hoge ruimte, echo na echo na echo.
Wanneer de laatste “smeerlap” is weggestorven, zijn we de boogdeuren gepasseerd, de man achter ons latend die bij alle commotie zijn rechterhand onverstoorbaar door liet gaan.
Verbeten vervolgen we onze kunst route, de zon staat al een eind hoger, het wordt warmer. Mijn moeder oppert allerlei psychologische theorieën over de, laten we zeggen “hitsigheid” van onze gastheren, tenslotte houdt ze het op het befaamde zuidelijke temperament en... de verregaande verwennerij waar kinderen van het mannelijk geslacht in deze mediterrane streken op mogen rekenen: “Ga maar na, als jou met de paplepel wordt ingegoten dat jij alles mag, kijken, kijken, en aankomen... hoe gaat zich dat ontwikkelen denk je? Want we zien het, het grijpt maar raak, en kunnen ze niet aan jou komen, dan grijpen ze in godsnaam maar hun eigen kruis, en God vergeeft in het biechthokje!” en zo oreert ze door, daarbij giftige blikken werpend op de voorwerpen van deze tirades.
“Gezonde sjans is echt heel iets anders, als je dat maar weet,” drukt ze mij op het hart. Ik neem het direct aan om mijn moeders algehele boosheid niet aan te wakkeren.

Tenslotte doemt de Sint Pieter op! Even vergeten wij alles om ons heen, wat een imposant gezicht op dit hoofdkwartier van het grootste “oplichtersnetwerk ter wereld” zoals een vriend van de familie het katholicisme omschrijft. Wij staan stil en laten onze ogen over het plein dwalen, vrij leeg, de meeste toeristen zitten nog aan het ontbijt, het is pas acht uur. Dan rukken we op over het plein naar het brede bordes onderbroken door reusachtige pilaren. Tussen de pilaren door zien we figuren aan het werk, het zijn de vegers die onophoudelijk de glanzende stenen vloer met hun bezems aanvegen, van voor naar achter en van links naar rechts. Maar... de ingetogen vegers zijn niet de enige op het bordes: vanachter de tweede pilaar links springt een man vlak voor ons, we schrikken ervan. Aan zijn schouder bungelt een leeg uitziend Pan Am tasje, in zijn rechterhand bungelt zijn lid dat er ook niet al te vol uitziet. Mijn moeder laat nu alle reserves vallen en geeft haar woede de vrije loop: “Maak dat je weg komt, vuilak! Ga verdomme in je eigen wc staan te rukken, idioot!”
“Maar hij doet het voor ons, niet voor de wc mama,” zeg ik, wijzend op het onlogische van haar woorden.
Ze luistert niet en zet grote stappen in de richting van onze man met het lege tasje. De potloodventer is werkelijk enorm geschrokken, hij ziet bleek en blaast haastig de aftocht, struikelend rent hij de trappen af. Mijn moeder haalt diep adem en stuurt hem dan haar punchline achterna: “En je kùnt het niet eens, SLAPPELING !!!”

De vegers zien niet op of om. Enkele van hen zijn inmiddels begonnen met het afstoffen van de kunst in de basiliek.

Amsterdam, zondag 5 augustus 2012

©MabelAmber®

zaterdag 4 augustus 2012

Jose van Waarde en Hans Bos exposeren in galerie het Oude Raadhuis van Warmond



Warmond – de schilder Jose van Waarde en beeldhouwer Hans Bos exposeren van woensdag 15 augustus tot en met zondag 16 september 2012 in Galerie Het Oude Raadhuis van Warmond. De opening van hun tentoonstelling is op zondag 19 augustus om 16.00 uur. De galerie is op woensdag, donderdag en vrijdag geopend van 15 tot 17 uur, op zaterdag van 11 tot 17 uur en op zondag van 13 tot 17 uur. In verband met de kunstmarkt op zondag 19 augustus is de galerie geopend van 11 tot 17 uur.

Na haar lerarenopleiding ontwikkelde de schilderes Jose van Waarde uit Heemstede zich naast het lesgeven ook als autonoom schilder. Haar inspiratiebron is de natuur. Zij toont haar landschappen veelal in aardkleuren. Het is opmerkelijk te zien hoe in haar werk de natuur in al haar facetten op een bijzondere wijze een structurele ordening krijgt. In haar werk balaceert zij tussen figuratie en abstractie. Kijk voor meer informatie op de website van Jose: www.josevanwaarde.nl

Beeldhouwer Hans Bos woont en werkt in Leiderdorp. Zijn sculpturen vallen veelal op door hun beslotenheid waarbij symmetrie een belangrijk aspect is. Hij maakt gebruik van diverse materialen, maar steen zoals marmer en arduin blijft zijn grote liefde.

De zee roept in de MLB Galerie

Van 29 augustus tot en met 29 september 2012 organiseert de MLB Galerie, Witte de Withstraat 32A in Amsterdam de expositie " ALS DE ZEE ROEPT..."
De tentoonstelling omvat werk van van Dina Kikkert, Ton Verplancke, Tine Poelsma en Ivon Zeeman.
De openingstijden zijn vrijdag en zaterdag van 12 tot 18 uur en op afspraak.
Wat roept de zee? Deze vier kunstenaars hebben op hun heel eigen wijze de zee leren te verstaan. Ze is de bron voor hun werk.
Tine Poelsma toont een vormenspel. Zoals DADA begin 20ste eeuw zag dat alles kunst kon zijn, zo ziet Tine Poelsma schoonheid in het aangespoelde afval op het strand. Zij is vooral geïnteresseerd in het vormenspel dat op het blinkende zand is ontstaan, alsof een meesterhand deze compositie met afval daar had neergelegd. Zij heeft een bepaalde schilderwijze ontwikkeld voor dit onderwerp, maar wil het eigenlijk nog wat expressiever hebben in de lijn van de schilder Chaim Soutine. Deze van oorsprong Russische schilder is met zijn met dikke klodders verf geschilderde soms bijna abstracte doeken een voorloper van het abstract expressionisme. Tine poelsma werkt met olieverf en acryl op doek.
Ivon Zeeman gebruikt het aangespoelde afval dat Tine Poelsma zou schilderen als materiaal voor haar sieraden en objecten. Kleurig nylon touw wordt gesplitst en gevormd tot ruimtelijke vorm. De sieraden en objecten die op deze expositie te zien zijn noemt zij “Zeespeeltjes”
Het werk van Dina Kikkert ontstaat door de emotie van het moment. Haar werk is daarmee meestal abstract-expressionistisch, soms impressionistisch of speels te noemen. Dina werkt met mixed media en acryl op linnen of doek. Haar werk is als het ware geboren uit het onstuimige en verradelijke karakter van de zee; de bewegelijkheid en veranderlijkheid van dit grootse water staat aan de basis van haar werk. Ze is opgegroeid op Texel niet ver van de zee.
Verplanke maakte poëzie in verhalen, in woorden, in hout, in verf, in foto’s en ook in verloren materiaal van het strand. Bij MLB zal hij met name houten beelden tonen. Ze zijn filosofisch figuratief te noemen. Het zijn vaak mensfiguren, niet in detail uitgewerkt, en vertellen het verhaal van de liefde. Hij hoopt met zijn beelden de mensen aan het denken te zetten over henzelf en de wereld om hen heen. Iedere dag schrijft hij een gedicht en stelt dat tentoon op een oud schoolbord aan de straat bij zijn huis op Ameland.

donderdag 2 augustus 2012

Competitie 'Schilderij van het Jaar'

‘Schilderij van het Jaar’ is de eerste landelijke verkiezing voor het mooiste schilderij van Nederland. Tot en met 1 oktober 2012 kan iedereen zich voor deze wedstrijd inschrijven. Dit doe je door een foto van je beste schilderij(en) te uploaden op de website van ‘Schilderij van het Jaar’. Je kunt met maximaal drie werken aan de wedstrijd meedoen.
Het onderwerp, de techniek en het formaat van het schilderij zijn helemaal vrij. Dus acryl, olieverf en ook aquarel zijn toegestaan. Zolang het maar een schilderij is in een natte techniek is. Een tekening kan dus niet meedingen. Dieren, landschappen, bloemen, abstract, minimalistisch, impressionistisch, expressionistisch, alles is toegestaan! Je schilderij mag vierkant, liggend of staand zijn.
Op 1 oktober 2012 sluit de inschrijving en dan kan tot en met 1 december het publiek stemmen op zijn of haar favoriete schilderij. Iedereen mag maar één keer op hetzelfde schilderij stemmen. Stemmen op verschillende schilderijen is wel mogelijk.
Op 1 december 2012 sluit de publieksronde. De twaalf schilderijen met de meeste stemmen worden beoordeeld door een gerenommeerde 12-koppige vakjury. Zij kiezen het ‘Schilderij van het Jaar’ 2012 en maken de winnaar bekend op 12 december 2012.
Hoe beter de foto van je schilderij is, hoe beter de indruk is die het publiek en de jury ervan krijgen. Je hoeft je werk niet per se te laten fotograferen door een professionele fotograaf om een goede foto te krijgen, hoewel het erg handig kan zijn. Bij een werk-achter-glas is het belangrijk dat je het werk uit de lijst haalt om ongewenste reflecties te voorkomen. Ook een gevernist schilderij kan reflecties geven; gebruik in dat geval een polarisatiefilter voor je lens.
Deelname aan ‘Schilderij van het Jaar’ 2012 kost € 19,50 voor het eerste schilderij, € 12,50 voor het tweede en € 12,50 voor het derde schilderij. Bovendien worden de twaalf meest gewaardeerde werken geëxposeerd in een Nederlands museum en reizen daarna af naar het buitenland.
Iedere deelnemer krijgt in elk geval een oorkonde als bewijs van deelname en een naamsvermelding in de catalogus. Wil je een hele pagina in de catalogus, dan betaal je hiervoor € 30,00. Je krijgt dan twee catalogi gratis.
De organisatie van ‘Schilderij van het Jaar’ is in handen van nr58 uitgeverij in Alkmaar.

Foto: 'Het meisje met de parel' van Frank de Leeuw

woensdag 1 augustus 2012

Ook Real Size Art heeft eigen facebook pagina

Nadat we een paar dagen geleden aan konden kondigen dat de Facebook pagina van Mainport Art Productions officieel was, zijn we verder gegaan met de pagina voor het nieuwe Real Size Art project van MainportArt. En die haalde het benodigde aantal ondersteuningen in minder dan 48 uur. Een ieder die op de site op de [vind ik leuk] button geklikt heeft, hartelijk dank voor de steun. En iedereen die dat nog niet gedaan heeft, op facebook.com/RealSizeArt heeft u alle mogelijkheid het alsnog te doen. Alvast onze hartelijke dank daarvoor. De eerste reacties op het Real Size Art zijn dan ook zeer positief. We verwachten dan ook dat dit product, dat het mensen mogelijk maakt het werk van kunstenaars in hun eigen omgeving op ware grootte te beoordelen, zijn weg in de kunstwereld wel zal gaan vinden.
Een internationale versie staat in de steigers om ergens in het najaar afgerond te worden. We zijn benieuwd of een Facebookpagina daarvoor net zo snel realiteit zal worden.

Overzichtstentoonstelling Frans Jacobs in Maastricht

De Maastrichtse fotograaf J. Frans Jacobs toont in een overzichtstentoonstelling het werk dat hij in de afgelopen 15 jaar heeft gemaakt. De tentoonstelling is te zien tot en met 31 augustus 2012 in galerie "Bassinkade 12" in Maastricht. De expositie is dagelijks van 14 tot 17 uur te bekijken.
Frans toont met ruim veertig foto’s zijn creativiteit en veelzijdigheid aan op het gebied van portret-, model- en kinderfotografie. Een breed spectrum aan foto’s, van (kinder)portret, Rubens model, artistiek naakt tot en met zijn geselecteerde Pink Ribbon foto.
Verder hangen er foto’s die al eerder op AVRO-tv en TV-Limburg waren te zien en nogal wat geselecteerd werk van de Foto Limburg wedstrijden. Zowel analoge als digitale, kunstzinnige fotografie. Frans zal zelf regelmatig in de galerie aanwezig zijn. De toegang is gratis.
Galerie “Bassinkade 12” is gevestigd aan de Bassinkade 12, in "'t Bassin", de prachtige St. Tropez-achtige binnenhaven van Maastricht met zijn bootjes, jachten, galerie, terrassen en restaurants; naast cultuurtempel “De Timmerfabriek”. De toegang is gratis. Er is parkeergelegenheid bij ‘’t Bassin’, naast De Timmerfabriek, en bij ‘Sphynx’.
Ben je model of fotograaf, kom dan samen en neem de camera mee. Zowel de binnenhaven als het Sphinxpark zijn prachtige locaties voor een shoot.

Foto: Frans Jacobs
Meer informatie over Team Jetje