De blonde vrouw telefoneert - ze houdt haar mobieltje beurtelings aan haar oor en beurtelings voor haar mond, het geeft haar telefonade iets nostalgisch, alsof ze met een telefoon van honderd jaar geleden belt - en ze praat niet, ze ròept haar boodschappen in het spreekgedeelte - haar stem is laag en hees, volkse tongval. “Hoi! Mot je horen, die ene die jij wel kent, met die krullen, die vin’ mij wel leuk, dus ik ben d’r op ingegaan en waar sit jij nu? ….O, in Wormerveer... O ja!” Stilte - ze luistert nu - het mobieltje tegen haar oor - de hak blijft met scherpe hoek op de vloer geplant - de kuit van het ene-over-het-andere been zwaait losjes heen en weer - ze trekt vreemd genoeg weinig bekijks van de passerende mannen achter hun winkelwagens of met mandjes aan hun arm, ondanks haar opvallende secundaire geslachtskenmerken en sexy uitmonstering - ik kan mijn ogen bijna niet van haar af houden - is het de kunstenaar in mij? Is het omdat ik haar spannend vind? Is het omdat ik er zelf ook misschien zo uit wil zien, ergens diep van binnen, in die geheime kamer waar jij stiekem voor de spiegel staat als steeds weer iemand anders dan je bent?
Ik tap een bekertje koffie, tussen Blonde en mij hooguit één meter - de koffie is trouwens niet mijn excuus maar vormde al voor ik haar zag mijn doel - een klein Hindoestaans meisje wil mij graag helpen, ze reikt een buisje suiker aan - dan grabbelt ze in een ander vakje voor de koffiecreamer - ik lach naar haar omhoog kijkende snoetje - Blonde aan mijn linkerkant heeft nu het mobieltje verplaatst, houdt het weer voor haar mond en voedt de microfoon met haar hese stemgeluid:
“Ja! Natuurlijk zei-die dattie zou komen! Wat denk je dan? Dat ik strakkies zonder vaste afspraak daar ga sitte wachte tot Sint Juttemis? Wat? Ja, sowieso weet je niet of ze komen, maar hij leek me wel serieus! O, jij kent die tent... ik was er vorig jaar! Achter hebben ze een parenclub, wist jij dat, ik niet, nou kenne we gelijk door als het klikt!”
Ze moet nu lachen, niet minder hees dan haar spreekstem, en pulserend, hier en daar trekt ze blikken maar niet overmatig - ik overweeg of zij misschien een “hij” is of ooit geweest, en loop weg, zogenaamd om de keukenrollen aan overzijde van de koffietafel te inspecteren - terwijl ik de verschillende merken bekijk, werp ik steelse blikken, nu met haar gezicht naar mij toegekeerd - de kaaklijn, dat is altijd de boosdoener bij omgetoverde feeën, altijd - maar dit is een originele, of in het andere geval zouden de hormonen ook haar kaaklijn hebben omgeturnd tot de typische vrouwelijke zachtheid.... Boms! Ineens bevindt zich een gigantische kluit ambulant vet tussen mij en mijn object van observatie in.
De eigenares van het vet staat op benen die gelijkenis vertonen met de wijkende poten van bedden in tekenfilms als er een dikzak op gaat liggen - van opzij gunnen overgrote armsgaten in vaalroze T-shirt een blik op reusachtige slordige borsten die een vuilwitte BH opzoeken - grijsblauwe lange-korte-broek staakt zijn verhullende werk vijf centimeter boven de knie waardoor zichtbaar wordt hoe het bovenbeen aan achterzijde helemaal over de knieholte heen hangt - het is altijd weer een angstig gezicht, in gedachten ben je stand-by mocht het zware losse vlees dat op geen enkele wijze wordt ondersteund loslaten en op de grond vallen - onderdrukte voeten doen hun best in sandalen en de vleesmassa’s aan de armen leiden een eigen leven - de romp stulpt dermate ver naar voren dat de broek pas onder de laatste van drie overhangende extra buiken dicht kan, zoals te zien is wanneer beide armen plotseling omhoog schieten en de T-shirt een eindweegs meenemen - bovenop deze constructie staan keurig opgestapeld enkele onderkinnen en daar weer bovenop een verrassend klein hoofd - het haar wordt als een knotje bijeengehouden door een felroze plastic strikje - dit ornament vangt het licht van de supermarktlampen wanneer het hoofd beweegt.
Voorzichtig gluur ik om Roze Strikje heen en vang net een glimp van Blonde op wanneer ze de telefoon weer aan haar oor houdt en haar hangende voet het supermarktmandje iets laat verschuiven - Roze Strikje onderhoudt zich met een gespreksgenoot die bij het vetgeweld tegenover haar vrijwel onzichtbaar is geworden - rechts van mij staat nu een winkelwagen stil, vergezeld van een stelletje: een schele roodharige jonge vrouw in een soort kruippak en een boomlange zwarte jonge man met armen en benen als afgebrande lucifershoutjes. “Heb je dat shoarmavlees nog in de kar gedaan?” vraagt zij - hij graaft zich in tussen de boodschappen in de kar - “Zou het genoeg zijn voor vijf personen?”vraagt zij - Talhout bromt wat vanuit de kar - “Zou het genoeg zijn voor vijf?”herhaalt Kruippak - Talhout ontvouwt zich uit de kar tot hij zijn volle lengte terug heeft: “Ik weet het niet,” zegt hij dan - “Maar hebben we het in de kar gedaan?” dringt zij nu aan - “Ik geloof het wel,” antwoordt Talhout - “ ‘Geloof het wel’?”herhaalt Kruippak, “Wat sta je daar dan te doen?”- “Ik verstond je even niet,” antwoord Talhout en hij graaft zich opnieuw in - “Ik zie het al!” roept zijn wederhelft, “Het ligt nota bene bovenop...” en ze zwaait triomfantelijk met het pakje vlees - er volgt nu een discrete ruzie.
Ik haal mijn blikken van hen af en vestig ze weer op Roze Strikje, althans dat is mijn bedoeling, maar zij heeft een lege plek achtergelaten - wederom heb ik het volle zicht op Blonde die juist bezig is op te staan - ze zet haar voet nu recht op de vloer, het ene been dat over het andere ligt wordt teruggeplaatst, dan komen haar beide onderdanen vrij langzaam los van de stoel en tenslotte staat ze rechtop - zet enkele stappen voorwaarts, beseft dan dat ze haar mandje achterlaat, bukt zich met haar rug naar mij toe - door het dunne textiel van het rokje heen tekenen zich billen en zwarte string af, net als op pornofoto’s - ze komt weer overeind, staat even, benen gestrekt en iets uit elkaar, trekt haar rokje naar beneden, drukt haar bovenarmen tegen haar tors en met een rukje naar voren om haar plastron terug te duwen tot net boven de tepels (een zeer subtiel gebaar wat oefening verraadt) en kuiert dan weg op haar stelthakken - het enige waar beweging in zit zijn haar blonde haren en heupen - de borsten blijven volkomen bewegingloos en ook de billen doen niet mee met de lichte draaiing van haar onderstel. Curieus, of misschien niet.
Mijn koffie is op. Ik wilde naar de film maar dat is van de baan. De supermarkt biedt meer.
Amsterdam, 19 augustus 2012
©MabelAmber®
