Zomaar drie deelnemers...

Gewoon zomaar eens drie volkomen willekeurige -aanklikbare- deelnemers uit het MainportArt Netwerk. En bij uw volgende bezoek zijn het waarschijnlijk anderen. En als u deelneemt, dan zal uw werk ook een keer of 100 per dag aan de beurt komen...

Brita Seifert exposeert in Krasnapolsy

Van 15 oktober tot en met 15 december zal in NH Grand Hotel Krasnapolsky, Dam 9 in Amsterdam een expositie worden ingericht met werk van Brita Seifert, een in Nederland wonende Duitse kunstenares. Brita maakt zeer realistische tekeningen en schilderijen, die het predicaat ‘meesterwerk’ zeker verdienen.
Brita schildert aan de hand van foto’s die zij maakt van levende modellen.
Op dit moment is zij op zoek naar vrouwelijke naaktmodellen, in de leeftijd 25 tot 40. In november zullen foto’s van de modellen worden gemaakt in haar atelier bij Galerie Pictura in Aijen, Noord- Limburg. Modellen kunnen zich met een korte tekst en enkele foto’s aanmelden via haar pagina op Facebook. Zij dienen dan ook op te geven welke vergoeding wordt verwacht. De modellen dienen geen tatoeages of piercings te hebben.
Als je poseert zul je helaas niet meer je eigen beeltenis in deze bijzondere expositie in Krasnapolsky kunnen bewonderen, maar ongetwijfeld zal het werk elders, waaronder in Galerie Pictura, later zijn te zien.

Foto's: schilderij en tekening van Brita Seifert

Glenn Sorensen bij Annet Gelink Gallery

Website voor Robbert Enfield

Mainport Art Productions heeft vandaag een nieuwe website online geplaatst, die is gemaakt voor de Surinaamse kunstenaar Robbert Enfield.
Robert Enfield is beeldend kunstenaar en woont in Parimaribo.
Voor Robert is de natuur de grootste inspiratiebron in de breedste zin van het woord. De natuur heeft te maken met onszelf, aangezien wij een deel van de natuur zijn. Robert creëert het beste in een rustige omgeving , omdat hij zijn inspiratie haalt uit de dingen om zich heen, uit de houding van mensen en hoe wij elkaar beïnvloeden. Het kan soms negatief en soms positief zijn, aangezien we ons tegenwoordig haasten van de ene plaats naar de andere, van de ene situatie naar de andere.
De werken van Robbert geven de kleurigheid en dynamiek weer die Zuid-Amerika ademt. Een feest voor het oog.

Foto: 'Give love' van Robbert Enfield

De kunst van het helpen

De weblog van Mainport Art is er een waar kunst centraal staat - dus eigenlijk moet ik mijn columns in het teken van de kunst plaatsen. Maar dat is moeilijk, omdat ik van kunst heel weinig af weet - want ook al ben je kunstenaar (een van mijn hoedanigheden), je hoeft daarom nog niet veel van kunst te weten. Wel wil ik graag mijn woordje kwijt, dus ik kleed het zo in dat je met een beetje fantasie “kunst” in mijn columns mag terugvinden, zoals bijvoorbeeld het onderwerp van deze week, de titel spreekt voor zich.

Je kunt iemands portemonnee van de grond oprapen en die naar de eigenaar toesmijten zonder boe of bah te zeggen, maar je kunt ook de opgeraapte portemonnee met een welwillende glimlach aan de verliezer overhandigen - de schoenverkoper kan de schoenendoos naar je uitsteken, dertig centimeter naast je uitgestrekte hand omdat hij staat te praten met zijn collega, of hij kan de schoen uit de doos nemen en jou die ter hand stellen, compleet met een “alstublieft mevrouw/mijnheer” en je vervolgens al zijn aandacht schenken. Tegenwoordig, dit terzijde, is er ten aanzien van het winkelpubliek verbetering ingetreden, heb ik de indruk, op het punt van vriendelijkheid en correctheid. Ik kan me herinneren dat het in de jaren negentig godgeklaagd was.
Maar laat ik niet afdwalen. Ik wilde mijn verhandeling toespitsen op een bepaald gebied waar men gewoon is hulp te verlenen, en wel in de help forums op het Internet. Voor wie onbekend is met de materie: een help forum is een locatie op een site waar de gebruikers elkaar onderling van vraag en antwoord voorzien met betrekking tot wat zich voordoet op de site. Er zijn er vele, iedere zichzelf respecterende site, bedoeld voor sociale interactie of het publiceren van foto’s, kunstwerken en artikelen, heeft een help forum, maar dat wil nog niet zeggen “goed”. Zo is het help forum van Facebook, een ongeorganiseerde bende waar iedereen schreeuwt om hulp maar de hulp schittert van afwezigheid, laten we het een Klaagmuur noemen. Ik richt mij op de georganiseerde help forums waar mensen rondgaan om op enigszins gestructureerde wijze licht in de duisternis te laten schijnen. Dan zien we twee categorieën: die waarbij supervisie wordt uitgeoefend vanuit de site-leiding, en die waarbij dit niet het geval is. Laatstgenoemde categorie kan je wereldbeeld in duigen doen vallen, u bent dus gewaarschuwd.

Schreeuwpartijen (uitsluitend typen in kapitalen), beledigingen vervat in afkortingen, bijdehante antwoorden, pesterijen en tussen dit alles door hier en daar ook nog wel het antwoord op de gestelde vraag. De term “anarchie” is niet misplaatst. Men stroopt de mouwen op, men vijlt de tanden wat scherper, men neemt nog een flinke slok vuurwater en ach, er is altijd wel iemand die het waagt om in discussie te gaan over het een en ander, dus grote kans dat je elke dag kunt rekenen op je voorgeschreven portie geweld, en zo niet, dan val je gewoon iemand aan. In forums doet men dat, aanvallen, heel subtiel, ik zou bijna zeggen dat men het onderhuidse oorlog voeren tot een ware kunst heeft verheven. Deze terroristen (het zijn vrijwel altijd dezelfde) kennen precies de zwakke plekken, ze pikken er juist de woorden uit die gevoelig liggen, ze halen er dingen bij die er ineens bij lijken te horen, God weet waar vandaan, en ze zijn meesters in het “zuigen”. Mijn vader zei weleens dat ik zijn woorden niet op een goudschaaltje moest wegen, maar vergeleken bij het mierenneuken van de help forum terroristen ben ik een grofmazig net. Je zou je gaan afvragen: zijn deze figuren die zo goed hun mondje roeren en anderen zo meesterlijk buiten zichzelf weten te brengen... in het gewone dagelijkse leven ook zulke winnaars? En dan denk ik eerlijk gezegd van niet. Er doet dan ook een theorietje de ronde dat de vaste bewoners van help forums een stelletje losers zijn die binnen de anonimiteit van het help forum, voorzien van een bedachte gebruikersnaam, zich overgeven aan een grote inhaalmanoeuvre ter compensatie van hun underdog status in het leven offline. Het lijkt mij niet onwaar, het lijkt mij heel waar.

Gedurende vier jaar heb ik mezelf de kans gegeven om een help forum van binnenuit te bekijken, niet zomaar een help forum maar dat van een heel bekende site voor “photo sharing”. Dit Help Forum (let op de hoofdletters) werd bemand door een aantal habitués, waaronder twee IT-deskundigen, twee computer nerds, twee programmeurs, twee advocaten, drie grafici, twee schrijvers, een fotograaf, een medewerker aan een instituut ter behartiging van de kunst, een archivaris, en een voormalig piloot en Vietnam veteraan. Bovendien stond het Forum zo’n beetje onder (onregelmatig) toezicht van de staf, dus wanneer het al te bont werd verscheen de “community manager” om de gemoederen tot bedaren te brengen en soms over te gaan tot drastische maatregelen, zoals een tijdelijke verbanning uit het forum, jawel jawel.
Wat viel mij meteen op? Dat zekere habitués er een handje van hadden om vragen die zij dom achtten, of anders blijk gevend van luiheid, af te straffen met irrelevante denigrerende opmerkingen, niet zelden op het stuitende af. Mensen die zich, in redelijke bewoordingen, zeg ik er met nadruk bij, beklaagden over de site werden steevast in het ongelijk gesteld en afwijkende ideeën qua technische aspecten van de site konden nooit en te nimmer rekenen op bijval, integendeel, deze personen werden zowat uit hun vel gelyncht door... de habitués. Ook beklaagden de laatsten zich bij herhaling over de “bad quality” van de vragen, die zouden almaar “vervelender” worden en dat kon toch verdorie niet de bedoeling zijn! Mijn boude opmerking dat dit Help Forum niet in het leven was geroepen om de habitués van amusement te voorzien maar voor een ieder toegankelijk was om iedere vraag over de site te stellen, werd, onnodig te zeggen, helemaal niet goed ontvangen door... de habitués. Ik mag er eerlijkheidshalve geen twijfel over laten bestaan dat het clubje vaste helpers de gestelde vragen, kwalitatief gezien, perfect afhandelden. Dat dus wel.

Maar de manier waarop! Ik kan mij herinneren dat een habitué de vraag “hoe download ik hier een foto?” honoreerde met: “So what do you expect? To be spoonfed or something?” (Dus wat verwacht jij? Dat wij het jou helemaal voorkauwen of zo?) De steller van de vraag schrok zo dat hij niet meer terugkwam om het antwoord op te halen. Een andere buitenstaander schold de habitué uit, waarop er enorme commotie ontstond. Ik kwam met de opmerking dat het aan niemand verplicht werd gesteld om vragen te beantwoorden, alles geschiedde immers op geheel vrijwillige basis; je helpt of je helpt niet, en wanneer je het wel doet, doe het dan met wellevendheid en plaats jezelf boven de materie. Nog meer commotie! U begrijpt natuurlijk dat uw columniste bij een aantal der habitués niet geliefd was omdat zij meermalen de euvele moed had de leden van het kliekje zomaar aan te spreken op hun gedrag, en dat is schelden in de kerk, of zoiets als in je eigen voet schieten. Naarmate mijn werkzaamheid in het Forum toenam kwamen een aanzienlijk aantal habitués helemaal uit de verf: de frustraties waarmee zij in het dagelijks leven ompakten schenen door de regels van hun replieken heen. Het was pijnlijk duidelijk. Ik zag een zekere overeenkomst met het figuur van de “behoeftige therapeut”, dat is iemand die het beroep heeft gekozen uit hoofde van diens eigen onopgeloste problemen - het zijn de minst ideale personen om de geestelijke makke van hun medemens te behandelen, sterker, ze zullen hun persoonlijk leed op de cliënt projecteren en dat is niet conform de “kunst van het helpen”, integendeel, dat is iemand van de regen in de drup helpen.

Er bevonden zich onder de habitués van dat bepaalde Help Forum uiteraard ook goedaardige zielen die zich onberispelijk gedroegen, in alle opzichten, mensen van wie je de verdenking zou kunnen koesteren dat zij waarlijk hielpen om het helpen zonder dat hun inspanning lelijk werd bijgekleurd door onzuivere achterliggende motieven. En is het niet zo in deze wereld dat we onze mening altijd moeten bijsturen opdat we de goeden niet laten lijden onder de kwaden?
À propos, waarom was uw columniste zo ijverig bezig, in het Help Forum? Was zij daar om zich af te reageren? Of om aan de weet te komen hoe lang het zou duren eer ze werd weggepest? Of omdat ze een geboren hulpverlener is? Ik heb er vier jaar lang, met korte tussenpozen, dagelijks een aanzienlijk aantal vragen beantwoord en problemen opgelost, omdat ik de vaardigheid wilde leren van het bondig, snel en bovendien accuraat de juiste inlichtingen te verstrekken, met gebruikmaking van die specifieke Internet terminologie, in het Engels bovendien. Dan wilde ik ook nog technische ditjes en datjes betreffende het Net opsteken, waarover veel informatie werd uitgewisseld in het Forum, en last but not least: hoe lang zou het inderdaad duren voor de ergste raddraaiers mij zouden hebben weggewerkt?

Laat ik de balans opmaken: inderdaad heb ik mij die vaardigheid eigen gemaakt, snel en bondig formuleren met de juiste termen, omtrent het Net heb ik veel bijgeleerd en wis en waarachtig, ze hebben er maar liefst vier hele jaren voor nodig gehad om mij te doen opkrassen. Want eerlijk is eerlijk, ik was niet tegen de bedekte vijandigheid, eh pardon, tegen de “groepsdynamica” met een fraaie term, bestand. Maar mijn echec werd omgezet in een overwinning: de staf kwam mij achterop met het verzoek terug te keren en misschien wilde ik hun gouden handdruk accepteren, twee volle jaren betaald lidmaatschap? Een lid der habitués, bescheiden type, reikte mij een getuigschrift voor op mijn profiel aan dat klonk als een klok: ik versta de kunst van het helpen.
Ik ben er trots op.

Amsterdam, 8 oktober 2012

©MabelAmber®

expositie Plein 7

klik even op de afbeeldingen voor een vergroting

Galerie Life opent expositie met een tuinfeest

Op 13 oktober om 16 uur opent LIFE - The Gallery, Lauriergracht 96 in Amsterdam de expositie "The Garden of LIFE" met een tuinfeest. De galerie wordt omgebouwd tot een tuin met werk van kunstenaars Robert Motelski, Zsuzsanna Györgyövics, Sytske Remmelink, Judith Koning en Jacqueline van der Plaat.
Naarmate de tijd verstrijkt, groeit en verandert de tuin met werk van wisselende kunstenaars. Elke zes weken zal er een tuinfeest plaatsvinden en zullen er tevens een of meer nieuwe kunstenaars worden aankondigd. De expositie begint met Robert Motelski, Zsuzsanna Györgyövics, Sytske Remmelink, Judith Koning en Jacqueline van der Plaat.
Robert Motelski (Warschau 1977) werkt met ritme, rust en ordening van de natuur. Dit uit zich in abstracte werken, waarin nog wel duidelijk een natuurthema te vinden is.
Zsuzsanna Györgyövics (Boedapest 1969) heeft een passie voor bomen – ontstaan tijdens haar jeugd in Roemenië. Ze maakt bomen van metaaldraad.
Sytske Remmelink (Rotterdam, 1967) is van kinds af aan gefascineerd door wilgen, met name op het moment dat zij geknot zijn. Zij schildert grillige bomen en werkt met olieverf en houtskool.
Speciaal voor deze expositie maakt Judith Koning (Schagen 1970) een installatie in de binnentuin. Jacqueline van der Plaat liet zich ïnspireren door de kunst van de Braziliaanse kunstenares Beatriz Milhazes en maakte drie lichtmobielen.
De expositie duurt tot en met 19 januari 2013 en is geopend van woensdag tot en met zaterdag van 12 tot 18 uur.

Foto: Boom van ijzerdraad van Zsuzsanna Györgyövics .

Russische kunst bij New Place art gallery

Tijdens de maanden oktober en november denkt de New Place art gallery terug aan de warme zonnestralen van afgelopen zomer. Daarom schenkt de nieuwe expositie “Dreamland - Summer Girls” aandacht aan warme tinten en alles wat ons herinnert aan de zomer.
De kunstwerken van twee Russische kunstenaars staan in deze tentoonstelling centraal: realistische stillevens en magische whirlpools van fantasie van Sergey Kolokolchikov en een kwetsbare vrouw in haar dagelijkse leven van Anatoly Goryainov.
Deze expositie loopt tot 1 december 2012 en kan worden bezocht van woensdag tot en met zaterdag van 14 tot 17 uur en op elke eerste zondag van de maand van 12 tot 15 uur. De New Place art gallery is gevestigd aan de Verwersstraat 45 in ’s-Hertogenbosch, vlak naast het Noordbrabants Museum.

Foto 1: "The Magic of a Blue Eye", 2005 - 2006, 50 x 50 cm., olieverf op doek, Sergey Kolokolchikov
Foto 2: "At the Seaside", 2012, 25 x 35 cm., olieverf op doek, Anatoly Goryainov.

Kunstbeurs van het Oosten

Zoek je een mooi kunstobject voor in huis, tuin of bedrijf, ga dan naar de tweede editie van de Kunstbeurs van het Oosten in Nijverdal. De eerste editie van de beurs was vorig jaar een groot succes. Bezoekers toonden zich verrast door het aanbod.
Ook nu weer is een groot aantal kunstenaars met zorg geselecteerd. Zij staan garant voor een hoge kwaliteit. Zij brengen hedendaagse beeldende kunst voor een breed publiek. Alle disciplines zijn vertegenwoordigd.
Schilderijen, bronzen en keramische beelden, maar ook glaskunst, foto's en sieraden kun je in de mooi uitgelichte stands bewonderen. In tegenstelling tot veel andere beurzen zijn de kunstenaars zelf aanwezig. Je koopt direct van de makers, die daarbij toelichting kunnen geven op hun werk, technieken en inspiratiebronnen. Een aanrader voor iedereen die van schoonheid en van betaalbare, met vakmanschap gemaakte kunst houdt.
De beurs wordt gehouden aan de Van den Bergsweg 3 te Nijverdal, binnen Lochtersdorp, het voormalige Inspiratiepark Serbonne.
De beurs is geopend op vrijdag 5 oktober met een 'previewmiddag' van 15 uur tot 18 uur. Die dag vindt ook de openingsavond plaats van 19 uur tot 22 uur. Daarna is de kunstbeurs nog op zaterdag 6 oktober en zondag 7 oktober van 11 uur tot 18 uur te bezoeken.

Goed en wild

Wat is nu precies pornografie... ga dat maar eens omschrijven. Lijkt makkelijker dan het is. Wanneer je een deugdelijke definitie van “pornografie” wilt leveren kom je al snel op een weg met veel te veel zijwegen. Maar uw columniste zou uw columniste niet zijn wanneer ze niet op z’n minst een poging waagde.
Allereerst het woord zelf: komt van het Grieks, “pornographos”, met als letterlijke betekenis: schrijven over hoeren - meer bepaald: “pornē” is een hoer + “graphein” is schrijven. Allicht, je gaat niet naar de hoeren om over het weer te praten, dus dat is althans duidelijk, het is spul waar je warm van wordt. Maar... daarbij mag dit spul geen artistieke merites bezitten... daar ga je al. Want wat is “artistiek”? Maar voor we het daarover gaan hebben eerst nog dit: ter zake deskundigen - jawel, je kunt gestudeerd zijn in de pornografie - zeggen dat deze tak van de menselijke expressie “cultuurbepaald” is. Daar zit wat in, ik kan me voorstellen dat een afbeelding of een verhaaltje waar de oude Grieken helemaal van uit hun dak gingen nu in het museum hangt, Jan en Marie en hun kroost staan ervoor met de beschrijving in de hand, zeggen braaf dat het mooi is en bij Jan beweegt niks, Marie wordt ook niet warm en het kroost jengelt en wil naar de wc.
Laten we wel wezen, geen enkele weldenkende directeur van een museum gaat natuurlijk pardoes pornografie aan de wanden van diens cultuurtempel hangen, het zou me wat moois zijn! Beter is het om een paar duizend jaar te wachten tot de obsceniteiten voldoende “cultuurbepaald” ja zelfs “cultuur” zijn geworden zodat tenslotte Jan en Marie en het kroost er geen aanstoot aan kunnen nemen. Daaruit mag u dus de conclusie trekken dat er een dag zal komen waarop ook Hete Cindy met de kogelronde siliconenborsten, anno 2012 nog in haar stringetje op de pornosite, vanzelf ook “cultuurbepaalde cultuur” zal worden en in het museum komt te hangen.

Ziet u nu wel dat het allemaal niet zo eenvoudig is als u wel zou kunnen denken? Waar zijn we gebleven... O ja, de “artistieke merites”, en dat de echte porno daar niet op mag bogen. Want zo ja, dan heet het geen porno meer maar: “Erotica” en dat is... Kunst. En, nog iets, dan hoeft het niet eens duizenden jaren liggen rotten om cultuurbepaald te worden, dan mag het meteen, de volgende dag al, in het museum. Want het is Kunst en Kunst hoort in het museum, dat kan een kind begrijpen. Om niet helemaal de draad kwijt te raken ben ik zelf tot de navolgende definitie gekomen, let op: “Erotica is voor het mooi en het gevoel en porno is voor het lekker en het klaarkomen”. Klaar, praten we nergens meer over. En om de proef op de som te nemen pakken we een vies plaatje dat voor het “lekker” is gekiekt en een ander vies plaatje dat alleen voor het mooi werd gefotografeerd, en we gaan ermee naar trucker Jan in Almere en we laten hem beide plaatjes zien. En goed opletten: als er iets gaat bewegen is het porno en zo niet dan is het erotica. We gaan trouwens ook naar professor Van Harcke in Wassenaar om te controleren of het waar is dat porno inderdaad bij alle rangen en standen iets in beweging zet. De vrouwen van respectievelijk Jan en de professor bij het onderzoek betrekken heeft totaal geen zin, want het schijnt te zijn bewezen dat porno alleen iets doet bij mannen. Da’s mooi, dan zijn we tenminste van dat vraagstuk af. Sterker: uit feministische hoek komt het geluid dat porno “vrouwonvriendelijk”zou zijn! Dus dan is het op z’n minst tegenstrijdig en zelfs getuigend van domheid te noemen om dat gemene spul onder de ogen van een vrouw te duwen en dan zeggen “alsjeblieft mevrouw, wordt daar maar eens even lekker warm van, Cindy doet het ook voor u!”, toch?

En het is dan ook niet waar, want Cindy doet het wel degelijk voor Jan en de professor. Gelooft u uw columniste maar, een klein percentage uitzonderingen daargelaten. Eigenlijk, nu we zo op dit chapiter zijn beland (ik zei in het begin al, pornografie is een weg met vele zijwegen...) ligt het in de natuurlijke lijn der dingen dat de vrouwen van Jan en de professor zelf de hete Cindy uithangen voor hun Jan en hun professor in hun eigen slaapkamer - dan zouden noch Jan en de andere truckers, noch de professor en zijn confraters de site van Hete Cindy hoeven aan te klikken of zelfs Hete Cindy in hoogst eigen persoon met een bezoekje vereren, op haar werkadres in een bordeel of escortservice, of een peeskamertje waar nog veel meer Hete Cindy’s worden geëxploiteerd door seksbaronnen, met alle menselijke ellende van dien. Maar kennelijk heeft er lang geleden al een kink in de kabel gezeten, want niet voor niets heet prostitutie het oudste beroep. Ik wijs trouwens geen schuldige aan, misschien zit het wel bij de mannen, die het juiste fingerspitzengefühl missen en zich ook niet de moeite getroosten om hun vrouw wat beter aan te voelen, je krijgt de vrouw die je verdient niet waar, en omgekeerd.
Nou ben ik zelf een praktische vrouw, zowel wat het dagelijkse leven betreft alsook de spirituele kant van het bestaan. En mijn belangstelling voor pornografie, u weet het inmiddels, niet-voor-het-mooie-maar-voor-het-lekkere, is altijd al vrij levendig geweest. Ik denk omdat ik een sterke fascinatie koester ten aanzien van de menselijke drijfveren en het is nu eenmaal zo dat het menselijk leven, ja zelfs de hele samenleving, zo’n beetje steunt op de oerinstincten en een daarvan is seks. Mijn geliefde voorbeeld is de fotografie: deze stond nog maar net in de kinderschoenen of de eerste naakte vrouw lag al met gespreide benen voor de hongerige lens.

Ik vraag me weleens af: hoe deden de mensen het heel, heel vroeger toen ze nog in dierenvellen gehuld gingen? Pornografie bedrijven bedoel ik. Gesteld tenminste dat ze al voldoende mens waren om te kunnen schrijven en tekenen, met krijt op rotswanden. De aller-oudste tekeningen dateren, heb ik ergens gelezen, van 40 duizend jaar terug en er zit geen porno bij. Maar wat ben ik toch een sufkop! Gesteld dat we tenslotte toch porno zouden aantreffen op een rotswand ergens in een donkere grot, dan heet dat natuurlijk geen porno, dan spreken wij van: “vruchtbaarheidsafbeeldingen”. Want wat waren dat voor figuren, in hun dierenvellen? Precies, dat waren de “goeden wilden” die van Rousseau, u weet wel, en zij hadden geen behoefte aan de uitwassen van de beschaafde samenleving, zij hadden genoeg aan de behoeften van het goede, natuurlijke leven in de natuur, zij waren puur en onbedorven, misschien waren zij wel... beschaafd. Of zouden wij toch meer goede wilden zijn gebleven dan we onszelf willen bekennen en is onze moderne pornografie in feite niets meer of minder dan doorgeschoten vruchtbaarheidssymboliek? Dansten ze veertigduizend jaar geleden nog om een bewegingsloos houten beeld of voor een platte afbeelding op een grijze rotswand, nu zitten de gelovigen gekluisterd aan een computer scherm en kijken toe hoe haar soepele jonge onderlichaam als een goed geoliede machine razend snel in de rondte draait: pornoster Hete Cindy als de vruchtbaarheidsgodin van onze nieuwe wereld, en ze bewijst het!
Vrouwen aller landen, is het niet tijd dat gij zich bewust wordt van uw eigen macht?

Amsterdam, 1 oktober 2012 ©MabelAmber®