Gogyoshi Kunst project

 

PAN Amsterdam is een dorado voor kunstliefhebbers. Een eigentijdse kunstbeurs die staat voor verrassing, variëteit en kwaliteit. Wat PAN Amsterdam bijzonder maakt, is dat het een reis inhoudt door de tijd van alle mogelijke kunst- en designuitingen. Of het nu gaat om een beeld uit de klassieke oudheid of designobjecten van Studio Job, hedendaagse kunst en fotografie of oude meesters. Op één dag en onder één dak zie je het heden en verleden van vele kunstdisciplines broederlijk verenigd. Bezoek PAN Amsterdam om kunst te bewonderen, erover te discussiëren en te leren of om je eigen kunstwerk te kopen.
Elk kunstwerk wordt vooraf uitgebreid beoordeeld op kwaliteit, echtheid en conditie door ruim tachtig experts. Het genieten van kunst, kwaliteit en kopen met vertrouwen, dat is waar het bij PAN Amsterdam om gaat. Daarom weten inmiddels ruim 50.000 kunstliefhebbers, professionele en particuliere verzamelaars elk jaar in november hun weg te vinden naar PAN Amsterdam. In 2012 vindt de beurs plaats van 18 tot 25 november in de RAI,Parkhal (hal 8).

Katelijne Davids' website is niet voor de poes

Of eigenlijk juist wèl...!
Katelijne Davids, geboren en getogen in 1960, hartje Amsterdam, volgde zowel de studie schrijven, tekenen en ruimtelijke vormgeving aan de Gerrit Rietveld academie als de studie aan de Rijksacademie voor Beeldende kunsten, afdeling tekenen en schilderen. Zij is inmiddels al jaren als kunstenaar actief, zij exposeert regelmatig en geeft in haar atelier in Amsterdam ook tekencursussen.
Haar werkwijze en thematiek kunt u nader lezen in de biografie op haar website.
In juni 2012 heeft zij een tiental tekeningen onder de titel, ‘’La femme et son chat; Taferelen op een tapijtje”, tentoongesteld bij Kunstzalen A. Vecht in Amsterdam, waarbij zij zichzelf en haar kat c.q. katten centraal stelt. Deze serie tekeningen heeft zij deze week op haar website bij MainportArt gepubliceerd, naast veel ander werk dat er al op stond. Katelijne is een kattenliefhebber en ongetwijfeld zal haar relatie met deze dieren nog in veel tekeningen, schilderijen en aquarellen worden verbeeld.

Foto: 'Hondje Bonne' van Katelijne Davids

Schilders uit Krommenie in Het Weefhuis

Meer informatie over de expositie en het historische Weefhuis vindt u op de website.

Kunstdagen in Ahoy

Op 10 en 11 november vindt in Ahoy in Rotterdam een prachtige kunstbeurs met ruim 800 kunstwerken van 210 kunstenaars plaats. Deze kunstenaars zijn eerder dit jaar bij acht Regionale Kunstdagen gekozen als meest gewaardeerde kunstenaars. Onder de geëxposeerde werken zijn veel figuratieve en abstracte schilderijen, naast beelden. De meeste kunstwerken zijn tegen vriendelijke prijzen rechtstreeks van de kunstenaars te koop. Op het plein voor de ingang van Ahoy zal een pad zijn aangelegd van door kunstenaars fraai bewerkte schoenen. Naast deze Walk of Art en de expositie organiseren de Nationale Kunstdagen een verkiezing en een loterij waarmee elke dag vier kunstwerken gewonnen kunnen worden. Toegangskaarten kosten aan de kassa € 14,50.

Foto: Frank de Leeuw

Kunstwerkje

Ooit hadden we thuis een hond, op een zomerdag meegenomen uit het asiel aan de Amsterdamse Polderweg. Op zijn kaart stond dat hij net een jaar oud was, dat hij het veld had moeten ruimen door de komst van een baby en dat hij het product was van een tijdelijke verbintenis tussen een ruwharige Foxterriër en een Poedel. Hij oogde als een plaatje, zo’n lollige hond uit een film, ruige zwarte haren, iets krullend, glunderende bruine ogen, de kwispel kwam meteen wanneer je hem even aankeek, en...hij lachte, dit was een lachende hond. Hij ontblootte zijn tanden, zijn mondhoeken gingen omhoog, oren naar achteren en opzij in de “kijk mij eens lief zijn”- stand, hij schudde met zijn kop van links naar rechts en kwispelde als een gek, het was ongelofelijk. Later heb ik nooit meer een lachende hond gezien, volgens mij moet hij de enige aller tijden zijn geweest.

So far so good. Snoopy, zoals wij hem doopten (hij heette Joepie, dus de verandering ging in één adem door) was een succes: aanhankelijk, grappig, redelijk gehoorzaam, op een schaal van 1 tot 10 kwam hij zes keer meteen naar je toe, die andere vier keer scholden we hem kwijt en vechten achtte hij beneden zijn stand, tenzij het echt moest. En natuurlijk bleef hij ons toelachen als daar reden toe was, en Snoopy vond altijd wel een reden om de humor er in te houden.
Echter, er kleefde een specifiek nadeel aan deze hond van vele voordelen. Wij mensen vinden het vervelend wanneer je haar toch sneller groeit dan je dacht, zodat je op een kwade ochtend in de spiegel kijkt en... je haar zit niet. Een hond kijkt niet in de spiegel en evenmin zal hij vertwijfeld naar zijn kop grijpen om een afspraak met de kapper te maken. Maar wanneer je uren werk hebt om het struikgewas uit zijn vacht te peuteren en de dode haren weg te borstelen, dan lijkt het toch zaak om hem mee te nemen naar de hondentrimmer. Snoopy was namelijk bedekt met een doorgroeiende vacht. Hoe lang zijn haren precies werden hebben we niet afgewacht - toen het de respectabele lengte van twintig centimeter had bereikt kwam er familie overleg.

Nu was het zo dat er aan mijn vader ook iets kleefde, namelijk een afkeer van bepaalde beschavingsverschijnselen, zoals: een baan van negen tot vijf, dassen, zwemkleding, visite, achtergrondmuziek en overdreven kort hoofdhaar, zowel bij mannen als vrouwen, om enkele te noemen. Toen dus de kwestie van Snoopys vacht ter sprake kwam, op een avond na het eten, verscheen er in mijn vaders ogen een waakzame uitdrukking. Mijn moeder had de Gouden Gids erbij gepakt en opengeslagen op “Hondentrimsalon”. Ze ging met haar vinger langs de kolommen en las af en toe iets voor, zonder echt antwoord of instemming te verwachten. Wij, mijn vader en ik lieten het zo’n beetje aan haar over ofschoon hij wel even de bewuste pagina in de Gids wilde bekijken. Zijn ogen dwaalden enige ogenblikken over het papier, hij keek eens naar Snoopy, die zalig en onwetend lag te slapen in zijn mand, tuitte zijn lippen, zoog ze naar binnen, zette zijn tanden in zijn onderlip, knikte een paar keer bedachtzaam en zei toen, met lage stem, de woorden traag, een voor een nadrukkelijk uitsprekend: “Als dat beestje maar niet terugkomt als een circusattractie.”
Over zijn leesbril heen richtte hij nu zijn vorsende ogen op ons.

De bewuste dag brak aan, er was afgesproken dat mijn moeder Snoopy mee zou nemen aan de fiets op weg naar haar werk om hem bij te trimsalon die op de route lag, af te leveren. Na het werk zou ze hem weer komen ophalen. Ze had mijn vader meermalen beloofd de trimster duidelijke instructies te geven omtrent het gewenste model. Erbij blijven tijdens het trimmen zelf was niet toegestaan, het zou de hond onrustig maken. Mijn vader betoonde zich weinig spraakzaam, je kon duidelijk merken dat hij er helemaal niet gerust op was. De voorafgaande dagen had hij tijdens de wandeling met Snoopy enkele gecoiffeerde poedels aangewezen als gruwelijk voorbeeld van de zoveelste “beschavingsmanie”, zoals hij het noemde. Zelfs had hij gedreigd niet meer met hem op stap te willen ingeval van het onvermijdelijke. Mijn moeder vond dat hij zich erg aanstelde en bovendien wees ze hem op het welzijn van het dier: “Hij krijgt jeuk van die lange vacht, en rare schilfers, en er gaat van alles in zitten, ook klitten, straks breekt trouwens het warme weer aan, ik zou jou weleens willen zien als het dertig graden is en je loopt rond met een dikke deken om je lijf.”
Mijn vader had gezwegen, zijn ogen stonden somber.

Ik kwam thuis van college. In de gang hing een vreemd sfeertje. Door de ruit in de huiskamerdeur zag ik mijn ouders tegenover elkaar staan, mijn vaders gezicht was moeilijk onder woorden te brengen, dat van mijn moeder zou je kunnen omschrijven als uiterst diplomatiek. Ik deed de deur open en bracht een aarzelende begroeting. Een eindje verderop, voor de kachel, zat een circusattractie.
“Over een maand is hij weer helemaal de oude,” zei mijn moeder met een soort opgelegde monterheid.
Ik wierp een tweede blik op Snoopy nadat ik even mijn ogen had gesloten. De kwajongens- lokken over zijn neus hadden plaatsgemaakt voor een toefje bovenop zijn hoofd, zijn poten droegen manchetten zoals je wel ziet bij gebraden kippen, om zijn romp zat een zwemvestje en zijn eens zo vrolijke pluimstaart leek sterk op een plumeau. Tussen deze accenten kon je geen vacht meer zien, alleen stoppelige zwarte huid. Hij sprong op en lachte mij toe, al zijn tanden bloot. Kennelijk was hij zich niet bewust van zijn toestand. En dan... Snoopy zag immers altijd wel een reden om de humor erin te houden, al zou hij de enige van ons zijn.
“Ik heb juist een heel ander model aangewezen,” verklaarde mijn moeder, “Kan ik er wat aan doen dat dat mens niet luistert... over een maand is het ergste weg...” Ik had met haar te doen.
Er werd de rest van de namiddag niets gezegd, ook onder het eten zegevierde de stilte. ‘s Avonds, na het laatste journaal, pakte mijn vader de riem, Snoopy zat al voor de deur. Mijn moeder riep luchtig “tot straks!” We wisselden een veelbetekenende blik. Net voordat mijn moeder de deur achter het tweetal dicht trok, hoorden we de buurvrouw van twee deuren verderop met haar gebarsten stem uitroepen: “Oeoeh, wat is het een kunstwerkje geworden!”

Amsterdam, 29 oktober 2012

©MabelAmber®

Boerderijen tentoonstelling Warmond

Warmond –  Tijdens de kunstweek Warmond van 3 t/m 10 november kunt u 15 originele boerderijtekeningen van Hans Roest in de kelder van het Oude Raadhuis gaan bekijken. Deze ruimte is in korte tijd door vrijwilligers opgeknapt waarbij het karakter van dit deel van het Oude Raadhuis bewaard is gebleven. De feestelijke opening van de tentoonstelling is op zaterdag 3 november om 16.00 uur.  De galerie is op woensdag, donderdag en vrijdag geopend van 15 tot 17 uur, op zaterdag van 11 tot 17 uur en op zondag van 13 tot 17 uur.
 
De expositie is samengesteld naar aanleiding van het verschijnen van het Warmonds Boerderijenboek. In dit boek wordt de geschiedenis van meer dan vijftig Warmondse boerderijen beschreven. Veel boerderijen hebben geen agrarische functie meer. Wat rest zijn de gebouwen, die door hun vaak langgerekte vorm opvallende verschijningen in het landschap zijn. Deze gebouwen zijn door Hans Roest uit Sassenheim getekend. Roest is geboren en getogen in Warmond. Zijn liefde voor dit dorp uit hij in het tekenen van oude Warmondse gebouwen. Zo heeft hij een serie tekeningen van boerderijen in Warmond gemaakt. Deze tekeningen zijn in genoemd boek gepubliceerd.

Op zaterdag 3 november a.s. kunt u het boek bij De Nie Toys & Stamps, Dorpsstraat 106, 2361 BN Warmond, kopen en van 12:00 – 13:30 uur door Hans Roest en de schrijver van het boek André van Noort laten signeren.

Anita Ammerlaan neemt nieuw atelier in gebruik

Zondag 18 november 2012 opent beeldend kunstenaar Anita Ammerlaan, officieel de deuren van haar nieuwe atelier en galerie aan de Oude Markt 39 in het Brabantse Roosendaal. De opening duurt van 14 tot 19 uur. Je bent daarbij van harte welkom.
Anita heeft sinds 1 oktober deze prachtige ruimte in gebruik genomen als atelier. Maar omdat deze prachtige ruimte zich ook uitstekend leent als expositieruimte, zullen de volgende kunstenaars de komende tijd hier tevens hun werk tonen.
Amsterdammer, Henk Veen, haalt zijn inspiratie uit zijn leven in de hoofdstad, de passie knalt van zijn kleurrijke doeken af die vaak zijn voorzien van de broodnodige humor en slogans.
Zijn stadgenoot, Jan van Well, maakt werk waarbij je heerlijk kan wegdromen en je fantasie kan laten spreken.
Zoals je soms de leukste wezens in de wolken kan ontdekken, ontdek je ze nog meer en kleurrijker in het werk van Erik Loman uit het Twentse Haaksbergen.
Tilburger Peter Hendriks, weet met zijn eigenzinnige manier van werken, beelden te creëren, die uniek in zijn soort zijn.
Sinds vorig jaar, is de Roosendaalse Anita Ammerlaan, met een compleet andere techniek aan het schilderen gegaan. Naast haar bekende figuratief-realistische werk, zal zij ook haar nieuwe werk laten zien.
De genoemde kunstenaars zullen allen aanwezig zijn tijdens de opening om desgewenst een toelichting te geven op hun werk.
Henk Veen zal tijdens de opening ‘live’ schilderen.
De muzikale omlijsting zal worden verzorgd door ‘Fingerstyle’-gitarist Hans Laduc uit het Noordhollandse Heiloo.

Tiende kunstbeurs 'Realisme' in januari

Van 17 tot en met 20 januari 2013 viert kunstbeurs Realisme zijn 10-jarig bestaan. Het evenement, dat weer zal worden gehouden in de Passenger Terminal in Amsterdam, vult sinds 2004 een gat in de markt: het is de enige kunstbeurs die is gespecialiseerd in een specifieke kunstrichting, namelijk de figuratieve en realistische kunst.
Al tien jaar trekt de beurs een groeiend aantal kunstliefhebbers en ook het aanbod op de beurs is zeker niet statisch: inmiddels nemen fotografie en dit jaar ook Street Art een prominente plaats in op de beurs.

Ter gelegenheid van deze jubileumeditie organiseren twee nieuwe deelnemers aan Realisme, Look for Art Gallery en Galerie Majke Hüsstege, in de 'backstage'-zaal een expositie van internationale Street Art getiteld 'Urban Realism'. Street artists, afkomstig uit het illegale straatcircuit, werken veelal onder pseudoniem.
In de expositie kunnen de bezoekers van Realisme kennismaken met deze trend binnen de hedendaagse figuratieve kunst. Er zal 2 en 3-dimensionaal werk te zien zijn van onder anderen street artists Banksy, Pipsqueak was here en Schoony.

Ook in 2013 wordt weer een Sacha Tanja Penning uitgereikt aan een persoon die zich buitengewoon verdienstelijk heeft gemaakt voor de figuratieve kunst. Dit jaar is voor het eerst een geldbedrag van € 10.000 aan de prijs verbonden, ter beschikking gesteld door ING Nederland.
De jury bestaat uit Wim Pijbes (Hoofddirecteur Rijksmuseum Amsterdam), Emily Ansenk (Directeur Kunsthal Rotterdam) en Joop van Caldenborgh (kunstverzamelaar). Tijdens de openingsavond van Realisme, op 16 januari as. wordt de winnaar van 2013 bekend gemaakt en de penning, ontworpen door Guus Hellegers, uitgereikt.

Afbeelding: Zeus, Escaping Criticism (Boy in frame) Zeus (UK), 69 x 59 cm, Look for Art Gallery

Grenzeloos Gedogen van Jan Montyn

Grenzeloos Gedogen
Jan Montyn

19 januari  t/m 21 april 2013

 

Begin 2013 presenteert de Kunsthal een groot overzicht van het grafisch werk van Jan Montyn (1924). De kunstenaar leidt een leven vol onrust en is steeds op zoek naar spanning. In tekeningen, etsen, en mono prints legt Montyn zijn belevenissen vast tijdens zijn vele reizen naar Noord-Afrika en het Verre Oosten en brengt hij in zijn werk een ode aan de liefde en aan het landschap. Montyn doet indringend verslag van zijn ervaringen in de vele oorlogen waarin hij verzeild raakt. In de tentoonstelling staan drie thema’s centraal: identiteit (de zoektocht), bevrijding (de hoop voor Vietnam en Cambodja) en ruimte (de reizen, de landschappen). Iedere maand wordt één thema speciaal uitgelicht door een wisseling van werken. De tentoonstelling, samengesteld uit de collectie van Rombout van Zwetselaar, markeert de lancering van de website, janmontyncollection.com. Hier is het complete oeuvre van Jan Montyn in een breder kader geplaatst.

 Janmontyncollection.com 

De website toont het complete grafische werk van Jan Montyn, zo’n 3.000 etsen en monoprints, alsmede ruim 1.000 van de vele tekeningen. De afzonderlijke werken zijn verbonden met perioden en thema’s uit het leven van Montyn. Bovendien is van alle werken specifieke informatie opgenomen. De website is een omvangrijke database waarin het werk van Montyn op een toegankelijke manier is gedocumenteerd. De database is door de bezoeker op vele manieren te doorzoeken. Bezitters van werk van Montyn worden opgeroepen informatie waarover zij beschikken, en die nog niet in de website is opgenomen, te delen.

 

Over Jan Montyn

Na korte perioden in Duitse krijgsdienst en de UN strijdkrachten in Korea en een tijd als museumconservator in het Nederlandse leger vestigt Montyn zich in 1957 in Amsterdam. Daar leidt hij een leven aan de zelfkant en in de marge van de kunst. Hij raakt bevriend met Anton Heyboer die hem de etstechniek leert. Hij reist veel en verblijft de meeste tijd in Zuidoost-Azië. Daar maakt hij in Vietnam, Cambodja en Laos de ellende van de Vietnam oorlog mee. Hij reist door Cambodja tijdens de periode van de Rode Khmer en is actief voor Artsen zonder Grenzen in Thailand, Cambodja en Myanmar. Zuidoost-Azië blijft zijn tweede huis. Tijdens zijn vele reizen blijft hij tekenen. In zijn huis in Frankrijk verwerkt hij zijn ervaringen in etsen, in zijn eigen beeldtaal en in een uniek kleurenpalet.

Kunsthal Rotterdam
Museumpark, Westzeedijk 341
Postbus 23077
3001 KB Rotterdam

The Netherlands
t +31(0)10 44 00 300
f +31(0)10 24 17 638
www.kunsthal.nl

 

Lilith fotografeert Lyme-patiënte Risja

Wat is de realiteit van een ernstige ziekte? Kunstfotografe Lilith (48) geeft een wonderlijk perspectief in een reizende fototentoonstelling. De aftrap vindt plaats in het Huis voor de Kunsten Limburg, Kapellerlaan 36 in Roermond.
Hoofdpersoon van de tentoonstelling is Risja Steeghs (21), die lijdt aan een ernstige vorm van Lyme. Hoewel Risja bijna volledig is aangewezen op de zorg van haar ouders, blijft zij vol levenskracht en droomt ze van een carrière in de mode- en kunstwereld. Liliths kunstserie over Risja bestaat uit zowel foto’s van haar dagelijks leven als glamourvolle portretfoto’s van haar. In de tentoonstelling zijn bovendien collages te zien die Risja zelf maakte.
De tentoonstelling wordt geopend door wethouder Terence Vroomen van de gemeente Beesel. Zanger en schrijver Frans Pollux draagt een gedicht voor dat hij schreef voor Risja.
Het werk van de uit Reuver afkomstige Lilith geniet een snelgroeiende bekendheid. Zo werden haar extravagante zelfportretten dit jaar al tweemaal geëxposeerd in New York. Plaatsgenote Risja zocht begin 2012 contact met haar. De vraag: zullen we samen mijn ziekte onder de aandacht gaan brengen? De kunstfotograaf antwoordde met het voorstel van een bijzondere kunstserie. Een verhaal over girl-power en jezelf durven zijn in moeilijke omstandigheden. Lilith: “Dit project gaat er over dat je er mag zijn en gezien mag worden; altijd dus ook in tijden van ziekte. De foto’s tonen Risja’s schoonheid, haar kracht en momenten van geluk, maar ook haar kwetsbaarheid, pijn en verdriet. Bij elkaar een eerlijk beeld van haar leven op dit moment. Confronterend maar realistisch.”

Behalve deze tentoonstelling, verschijnt in december 2012 ook een bijzonder fotoboek, aangevuld met teksten van onder anderen Hedy d’Ancona. De opbrengst van het boek, dat mede wordt gefinancierd door het Huis voor de Kunsten Limburg, gaat naar de stichting TeekOnMe die gericht onderzoek naar de ziekte van Lyme ondersteunt.
De tentoonstelling in Het Huis voor de Kunsten Limburg is na de opening op 15 november nog te zien tot en met 18 januari 2013 (met uitzondering van week 52) op werkdagen van 9 tot 17 uur.
Intekenen voor het fotokunstboek 'Risja, a story by Lilith' kan via het inschrijfformulier op de website www.teekonme.nl.

Foto's van Risja: Lilith Love

Expositie in Weefhuis van Jan Sierhuis

Voor meer informatie zie de website van Het Weefhuis

Expositie Lustrum Wedstrijd in Het Oude Raadhuis van Warmond

Warmond – Vanaf woensdag 24 oktober tot en met zondag 25 november 2012 is de expositie in het kader van de Lustrum Wedstrijd te bekijken in Galerie Het Oude Raadhuis van Warmond. De feestelijke opening van de tentoonstelling is op zondag 28 oktober om 16.00 uur. De galerie is op woensdag, donderdag en vrijdag geopend van 15 tot 17 uur, op zaterdag van 11 tot 17 uur en op zondag van 13 tot 17 uur.

Vereniging Het Oude Raadhuis van Warmond is 30 jaar geleden opgericht met als doel het uit 1867 daterende monument Dorpsstraat 36 te behouden als ‘openbare ruimte’. De vereniging tracht dit onder meer te bereiken door het pand te gebruiken als galerie en in en om Het Oude Raadhuis concerten en markten te organiseren. In het kader van dit jubileum wil het Oude Raadhuis de kans geven aan regionale kunstenaars om hun beste werk te laten zien aan een groter publiek. Iedere kunstenaar heeft 1 werk in kunnen sturen voor de lustrum wedstrijd. Tijdens de expositie zullen alle 30 werken die zijn ingezonden tentoon worden gesteld. In de gevarieerde expositie is werk te zien uit diverse disciplines waaronder; aquarellen, fotografie, schilderkunst, brons en glaskunst.

Tijdens de expositie is het aan de bezoekers om te stemmen op hun favoriete kunstwerk, waardoor de uiteindelijke winnaars worden gekozen. Er zal in twee categorieen een winnaar worden aangewezen, namelijk ruimtelijk werk en 2 dimensionaal hangend werk. De winnende kunstwerken zullen door Het Oude Raadhuis worden aangekocht en op 10 november verloot worden onder de stemmers op het winnende kunstwerk.

Bezoekers die gestemd hebben maken hierdoor allemaal kans om hun favoriete kunstwerk te winnen. Stemmen kan in de periode van 24 oktober tot en met 9 november in de galerie of via de website www.hetouderaadhuisvanwarmond.nl

De deelnemende kunstenaars zijn: Hans Duivenvoorden, Anneke Fennema, Trude Hol, Fred van Houten, Harry Kunne, Rob Kuyper, Ruud van der Loos, Caroline Mooy, Aad Mustert, Ada Mustert, Marjan van Rijn, Evert Schellens, Raldi Somers, Annemarie Spilker, Rian Verbeek, Cynthia Witsenburg, Cocky de Wolff, Hetty van der Zwan, Annemieke Coesel, Willem van Dam, Marcel Dijker, Mirjan van der Hoorn, Jan Paul Kruimel, Bea van Laatum, Bea Reeuwijk, Mieke Sampers, Cathy Silberbusch, Pater Valentijn, Berna Verheijden en Marleen Zwetsloot.

Zomaar drie deelnemers...

Gewoon zomaar eens drie volkomen willekeurige -aanklikbare- deelnemers uit het MainportArt Netwerk. En bij uw volgende bezoek zijn het waarschijnlijk anderen. En als u deelneemt, dan zal uw werk ook een keer of 100 per dag aan de beurt komen...

Brita Seifert exposeert in Krasnapolsy

Van 15 oktober tot en met 15 december zal in NH Grand Hotel Krasnapolsky, Dam 9 in Amsterdam een expositie worden ingericht met werk van Brita Seifert, een in Nederland wonende Duitse kunstenares. Brita maakt zeer realistische tekeningen en schilderijen, die het predicaat ‘meesterwerk’ zeker verdienen.
Brita schildert aan de hand van foto’s die zij maakt van levende modellen.
Op dit moment is zij op zoek naar vrouwelijke naaktmodellen, in de leeftijd 25 tot 40. In november zullen foto’s van de modellen worden gemaakt in haar atelier bij Galerie Pictura in Aijen, Noord- Limburg. Modellen kunnen zich met een korte tekst en enkele foto’s aanmelden via haar pagina op Facebook. Zij dienen dan ook op te geven welke vergoeding wordt verwacht. De modellen dienen geen tatoeages of piercings te hebben.
Als je poseert zul je helaas niet meer je eigen beeltenis in deze bijzondere expositie in Krasnapolsky kunnen bewonderen, maar ongetwijfeld zal het werk elders, waaronder in Galerie Pictura, later zijn te zien.

Foto's: schilderij en tekening van Brita Seifert

Glenn Sorensen bij Annet Gelink Gallery

Website voor Robbert Enfield

Mainport Art Productions heeft vandaag een nieuwe website online geplaatst, die is gemaakt voor de Surinaamse kunstenaar Robbert Enfield.
Robert Enfield is beeldend kunstenaar en woont in Parimaribo.
Voor Robert is de natuur de grootste inspiratiebron in de breedste zin van het woord. De natuur heeft te maken met onszelf, aangezien wij een deel van de natuur zijn. Robert creëert het beste in een rustige omgeving , omdat hij zijn inspiratie haalt uit de dingen om zich heen, uit de houding van mensen en hoe wij elkaar beïnvloeden. Het kan soms negatief en soms positief zijn, aangezien we ons tegenwoordig haasten van de ene plaats naar de andere, van de ene situatie naar de andere.
De werken van Robbert geven de kleurigheid en dynamiek weer die Zuid-Amerika ademt. Een feest voor het oog.

Foto: 'Give love' van Robbert Enfield

De kunst van het helpen

De weblog van Mainport Art is er een waar kunst centraal staat - dus eigenlijk moet ik mijn columns in het teken van de kunst plaatsen. Maar dat is moeilijk, omdat ik van kunst heel weinig af weet - want ook al ben je kunstenaar (een van mijn hoedanigheden), je hoeft daarom nog niet veel van kunst te weten. Wel wil ik graag mijn woordje kwijt, dus ik kleed het zo in dat je met een beetje fantasie “kunst” in mijn columns mag terugvinden, zoals bijvoorbeeld het onderwerp van deze week, de titel spreekt voor zich.

Je kunt iemands portemonnee van de grond oprapen en die naar de eigenaar toesmijten zonder boe of bah te zeggen, maar je kunt ook de opgeraapte portemonnee met een welwillende glimlach aan de verliezer overhandigen - de schoenverkoper kan de schoenendoos naar je uitsteken, dertig centimeter naast je uitgestrekte hand omdat hij staat te praten met zijn collega, of hij kan de schoen uit de doos nemen en jou die ter hand stellen, compleet met een “alstublieft mevrouw/mijnheer” en je vervolgens al zijn aandacht schenken. Tegenwoordig, dit terzijde, is er ten aanzien van het winkelpubliek verbetering ingetreden, heb ik de indruk, op het punt van vriendelijkheid en correctheid. Ik kan me herinneren dat het in de jaren negentig godgeklaagd was.
Maar laat ik niet afdwalen. Ik wilde mijn verhandeling toespitsen op een bepaald gebied waar men gewoon is hulp te verlenen, en wel in de help forums op het Internet. Voor wie onbekend is met de materie: een help forum is een locatie op een site waar de gebruikers elkaar onderling van vraag en antwoord voorzien met betrekking tot wat zich voordoet op de site. Er zijn er vele, iedere zichzelf respecterende site, bedoeld voor sociale interactie of het publiceren van foto’s, kunstwerken en artikelen, heeft een help forum, maar dat wil nog niet zeggen “goed”. Zo is het help forum van Facebook, een ongeorganiseerde bende waar iedereen schreeuwt om hulp maar de hulp schittert van afwezigheid, laten we het een Klaagmuur noemen. Ik richt mij op de georganiseerde help forums waar mensen rondgaan om op enigszins gestructureerde wijze licht in de duisternis te laten schijnen. Dan zien we twee categorieën: die waarbij supervisie wordt uitgeoefend vanuit de site-leiding, en die waarbij dit niet het geval is. Laatstgenoemde categorie kan je wereldbeeld in duigen doen vallen, u bent dus gewaarschuwd.

Schreeuwpartijen (uitsluitend typen in kapitalen), beledigingen vervat in afkortingen, bijdehante antwoorden, pesterijen en tussen dit alles door hier en daar ook nog wel het antwoord op de gestelde vraag. De term “anarchie” is niet misplaatst. Men stroopt de mouwen op, men vijlt de tanden wat scherper, men neemt nog een flinke slok vuurwater en ach, er is altijd wel iemand die het waagt om in discussie te gaan over het een en ander, dus grote kans dat je elke dag kunt rekenen op je voorgeschreven portie geweld, en zo niet, dan val je gewoon iemand aan. In forums doet men dat, aanvallen, heel subtiel, ik zou bijna zeggen dat men het onderhuidse oorlog voeren tot een ware kunst heeft verheven. Deze terroristen (het zijn vrijwel altijd dezelfde) kennen precies de zwakke plekken, ze pikken er juist de woorden uit die gevoelig liggen, ze halen er dingen bij die er ineens bij lijken te horen, God weet waar vandaan, en ze zijn meesters in het “zuigen”. Mijn vader zei weleens dat ik zijn woorden niet op een goudschaaltje moest wegen, maar vergeleken bij het mierenneuken van de help forum terroristen ben ik een grofmazig net. Je zou je gaan afvragen: zijn deze figuren die zo goed hun mondje roeren en anderen zo meesterlijk buiten zichzelf weten te brengen... in het gewone dagelijkse leven ook zulke winnaars? En dan denk ik eerlijk gezegd van niet. Er doet dan ook een theorietje de ronde dat de vaste bewoners van help forums een stelletje losers zijn die binnen de anonimiteit van het help forum, voorzien van een bedachte gebruikersnaam, zich overgeven aan een grote inhaalmanoeuvre ter compensatie van hun underdog status in het leven offline. Het lijkt mij niet onwaar, het lijkt mij heel waar.

Gedurende vier jaar heb ik mezelf de kans gegeven om een help forum van binnenuit te bekijken, niet zomaar een help forum maar dat van een heel bekende site voor “photo sharing”. Dit Help Forum (let op de hoofdletters) werd bemand door een aantal habitués, waaronder twee IT-deskundigen, twee computer nerds, twee programmeurs, twee advocaten, drie grafici, twee schrijvers, een fotograaf, een medewerker aan een instituut ter behartiging van de kunst, een archivaris, en een voormalig piloot en Vietnam veteraan. Bovendien stond het Forum zo’n beetje onder (onregelmatig) toezicht van de staf, dus wanneer het al te bont werd verscheen de “community manager” om de gemoederen tot bedaren te brengen en soms over te gaan tot drastische maatregelen, zoals een tijdelijke verbanning uit het forum, jawel jawel.
Wat viel mij meteen op? Dat zekere habitués er een handje van hadden om vragen die zij dom achtten, of anders blijk gevend van luiheid, af te straffen met irrelevante denigrerende opmerkingen, niet zelden op het stuitende af. Mensen die zich, in redelijke bewoordingen, zeg ik er met nadruk bij, beklaagden over de site werden steevast in het ongelijk gesteld en afwijkende ideeën qua technische aspecten van de site konden nooit en te nimmer rekenen op bijval, integendeel, deze personen werden zowat uit hun vel gelyncht door... de habitués. Ook beklaagden de laatsten zich bij herhaling over de “bad quality” van de vragen, die zouden almaar “vervelender” worden en dat kon toch verdorie niet de bedoeling zijn! Mijn boude opmerking dat dit Help Forum niet in het leven was geroepen om de habitués van amusement te voorzien maar voor een ieder toegankelijk was om iedere vraag over de site te stellen, werd, onnodig te zeggen, helemaal niet goed ontvangen door... de habitués. Ik mag er eerlijkheidshalve geen twijfel over laten bestaan dat het clubje vaste helpers de gestelde vragen, kwalitatief gezien, perfect afhandelden. Dat dus wel.

Maar de manier waarop! Ik kan mij herinneren dat een habitué de vraag “hoe download ik hier een foto?” honoreerde met: “So what do you expect? To be spoonfed or something?” (Dus wat verwacht jij? Dat wij het jou helemaal voorkauwen of zo?) De steller van de vraag schrok zo dat hij niet meer terugkwam om het antwoord op te halen. Een andere buitenstaander schold de habitué uit, waarop er enorme commotie ontstond. Ik kwam met de opmerking dat het aan niemand verplicht werd gesteld om vragen te beantwoorden, alles geschiedde immers op geheel vrijwillige basis; je helpt of je helpt niet, en wanneer je het wel doet, doe het dan met wellevendheid en plaats jezelf boven de materie. Nog meer commotie! U begrijpt natuurlijk dat uw columniste bij een aantal der habitués niet geliefd was omdat zij meermalen de euvele moed had de leden van het kliekje zomaar aan te spreken op hun gedrag, en dat is schelden in de kerk, of zoiets als in je eigen voet schieten. Naarmate mijn werkzaamheid in het Forum toenam kwamen een aanzienlijk aantal habitués helemaal uit de verf: de frustraties waarmee zij in het dagelijks leven ompakten schenen door de regels van hun replieken heen. Het was pijnlijk duidelijk. Ik zag een zekere overeenkomst met het figuur van de “behoeftige therapeut”, dat is iemand die het beroep heeft gekozen uit hoofde van diens eigen onopgeloste problemen - het zijn de minst ideale personen om de geestelijke makke van hun medemens te behandelen, sterker, ze zullen hun persoonlijk leed op de cliënt projecteren en dat is niet conform de “kunst van het helpen”, integendeel, dat is iemand van de regen in de drup helpen.

Er bevonden zich onder de habitués van dat bepaalde Help Forum uiteraard ook goedaardige zielen die zich onberispelijk gedroegen, in alle opzichten, mensen van wie je de verdenking zou kunnen koesteren dat zij waarlijk hielpen om het helpen zonder dat hun inspanning lelijk werd bijgekleurd door onzuivere achterliggende motieven. En is het niet zo in deze wereld dat we onze mening altijd moeten bijsturen opdat we de goeden niet laten lijden onder de kwaden?
À propos, waarom was uw columniste zo ijverig bezig, in het Help Forum? Was zij daar om zich af te reageren? Of om aan de weet te komen hoe lang het zou duren eer ze werd weggepest? Of omdat ze een geboren hulpverlener is? Ik heb er vier jaar lang, met korte tussenpozen, dagelijks een aanzienlijk aantal vragen beantwoord en problemen opgelost, omdat ik de vaardigheid wilde leren van het bondig, snel en bovendien accuraat de juiste inlichtingen te verstrekken, met gebruikmaking van die specifieke Internet terminologie, in het Engels bovendien. Dan wilde ik ook nog technische ditjes en datjes betreffende het Net opsteken, waarover veel informatie werd uitgewisseld in het Forum, en last but not least: hoe lang zou het inderdaad duren voor de ergste raddraaiers mij zouden hebben weggewerkt?

Laat ik de balans opmaken: inderdaad heb ik mij die vaardigheid eigen gemaakt, snel en bondig formuleren met de juiste termen, omtrent het Net heb ik veel bijgeleerd en wis en waarachtig, ze hebben er maar liefst vier hele jaren voor nodig gehad om mij te doen opkrassen. Want eerlijk is eerlijk, ik was niet tegen de bedekte vijandigheid, eh pardon, tegen de “groepsdynamica” met een fraaie term, bestand. Maar mijn echec werd omgezet in een overwinning: de staf kwam mij achterop met het verzoek terug te keren en misschien wilde ik hun gouden handdruk accepteren, twee volle jaren betaald lidmaatschap? Een lid der habitués, bescheiden type, reikte mij een getuigschrift voor op mijn profiel aan dat klonk als een klok: ik versta de kunst van het helpen.
Ik ben er trots op.

Amsterdam, 8 oktober 2012

©MabelAmber®

expositie Plein 7

klik even op de afbeeldingen voor een vergroting

Galerie Life opent expositie met een tuinfeest

Op 13 oktober om 16 uur opent LIFE - The Gallery, Lauriergracht 96 in Amsterdam de expositie "The Garden of LIFE" met een tuinfeest. De galerie wordt omgebouwd tot een tuin met werk van kunstenaars Robert Motelski, Zsuzsanna Györgyövics, Sytske Remmelink, Judith Koning en Jacqueline van der Plaat.
Naarmate de tijd verstrijkt, groeit en verandert de tuin met werk van wisselende kunstenaars. Elke zes weken zal er een tuinfeest plaatsvinden en zullen er tevens een of meer nieuwe kunstenaars worden aankondigd. De expositie begint met Robert Motelski, Zsuzsanna Györgyövics, Sytske Remmelink, Judith Koning en Jacqueline van der Plaat.
Robert Motelski (Warschau 1977) werkt met ritme, rust en ordening van de natuur. Dit uit zich in abstracte werken, waarin nog wel duidelijk een natuurthema te vinden is.
Zsuzsanna Györgyövics (Boedapest 1969) heeft een passie voor bomen – ontstaan tijdens haar jeugd in Roemenië. Ze maakt bomen van metaaldraad.
Sytske Remmelink (Rotterdam, 1967) is van kinds af aan gefascineerd door wilgen, met name op het moment dat zij geknot zijn. Zij schildert grillige bomen en werkt met olieverf en houtskool.
Speciaal voor deze expositie maakt Judith Koning (Schagen 1970) een installatie in de binnentuin. Jacqueline van der Plaat liet zich ïnspireren door de kunst van de Braziliaanse kunstenares Beatriz Milhazes en maakte drie lichtmobielen.
De expositie duurt tot en met 19 januari 2013 en is geopend van woensdag tot en met zaterdag van 12 tot 18 uur.

Foto: Boom van ijzerdraad van Zsuzsanna Györgyövics .

Russische kunst bij New Place art gallery

Tijdens de maanden oktober en november denkt de New Place art gallery terug aan de warme zonnestralen van afgelopen zomer. Daarom schenkt de nieuwe expositie “Dreamland - Summer Girls” aandacht aan warme tinten en alles wat ons herinnert aan de zomer.
De kunstwerken van twee Russische kunstenaars staan in deze tentoonstelling centraal: realistische stillevens en magische whirlpools van fantasie van Sergey Kolokolchikov en een kwetsbare vrouw in haar dagelijkse leven van Anatoly Goryainov.
Deze expositie loopt tot 1 december 2012 en kan worden bezocht van woensdag tot en met zaterdag van 14 tot 17 uur en op elke eerste zondag van de maand van 12 tot 15 uur. De New Place art gallery is gevestigd aan de Verwersstraat 45 in ’s-Hertogenbosch, vlak naast het Noordbrabants Museum.

Foto 1: "The Magic of a Blue Eye", 2005 - 2006, 50 x 50 cm., olieverf op doek, Sergey Kolokolchikov
Foto 2: "At the Seaside", 2012, 25 x 35 cm., olieverf op doek, Anatoly Goryainov.

Kunstbeurs van het Oosten

Zoek je een mooi kunstobject voor in huis, tuin of bedrijf, ga dan naar de tweede editie van de Kunstbeurs van het Oosten in Nijverdal. De eerste editie van de beurs was vorig jaar een groot succes. Bezoekers toonden zich verrast door het aanbod.
Ook nu weer is een groot aantal kunstenaars met zorg geselecteerd. Zij staan garant voor een hoge kwaliteit. Zij brengen hedendaagse beeldende kunst voor een breed publiek. Alle disciplines zijn vertegenwoordigd.
Schilderijen, bronzen en keramische beelden, maar ook glaskunst, foto's en sieraden kun je in de mooi uitgelichte stands bewonderen. In tegenstelling tot veel andere beurzen zijn de kunstenaars zelf aanwezig. Je koopt direct van de makers, die daarbij toelichting kunnen geven op hun werk, technieken en inspiratiebronnen. Een aanrader voor iedereen die van schoonheid en van betaalbare, met vakmanschap gemaakte kunst houdt.
De beurs wordt gehouden aan de Van den Bergsweg 3 te Nijverdal, binnen Lochtersdorp, het voormalige Inspiratiepark Serbonne.
De beurs is geopend op vrijdag 5 oktober met een 'previewmiddag' van 15 uur tot 18 uur. Die dag vindt ook de openingsavond plaats van 19 uur tot 22 uur. Daarna is de kunstbeurs nog op zaterdag 6 oktober en zondag 7 oktober van 11 uur tot 18 uur te bezoeken.

Goed en wild

Wat is nu precies pornografie... ga dat maar eens omschrijven. Lijkt makkelijker dan het is. Wanneer je een deugdelijke definitie van “pornografie” wilt leveren kom je al snel op een weg met veel te veel zijwegen. Maar uw columniste zou uw columniste niet zijn wanneer ze niet op z’n minst een poging waagde.
Allereerst het woord zelf: komt van het Grieks, “pornographos”, met als letterlijke betekenis: schrijven over hoeren - meer bepaald: “pornē” is een hoer + “graphein” is schrijven. Allicht, je gaat niet naar de hoeren om over het weer te praten, dus dat is althans duidelijk, het is spul waar je warm van wordt. Maar... daarbij mag dit spul geen artistieke merites bezitten... daar ga je al. Want wat is “artistiek”? Maar voor we het daarover gaan hebben eerst nog dit: ter zake deskundigen - jawel, je kunt gestudeerd zijn in de pornografie - zeggen dat deze tak van de menselijke expressie “cultuurbepaald” is. Daar zit wat in, ik kan me voorstellen dat een afbeelding of een verhaaltje waar de oude Grieken helemaal van uit hun dak gingen nu in het museum hangt, Jan en Marie en hun kroost staan ervoor met de beschrijving in de hand, zeggen braaf dat het mooi is en bij Jan beweegt niks, Marie wordt ook niet warm en het kroost jengelt en wil naar de wc.
Laten we wel wezen, geen enkele weldenkende directeur van een museum gaat natuurlijk pardoes pornografie aan de wanden van diens cultuurtempel hangen, het zou me wat moois zijn! Beter is het om een paar duizend jaar te wachten tot de obsceniteiten voldoende “cultuurbepaald” ja zelfs “cultuur” zijn geworden zodat tenslotte Jan en Marie en het kroost er geen aanstoot aan kunnen nemen. Daaruit mag u dus de conclusie trekken dat er een dag zal komen waarop ook Hete Cindy met de kogelronde siliconenborsten, anno 2012 nog in haar stringetje op de pornosite, vanzelf ook “cultuurbepaalde cultuur” zal worden en in het museum komt te hangen.

Ziet u nu wel dat het allemaal niet zo eenvoudig is als u wel zou kunnen denken? Waar zijn we gebleven... O ja, de “artistieke merites”, en dat de echte porno daar niet op mag bogen. Want zo ja, dan heet het geen porno meer maar: “Erotica” en dat is... Kunst. En, nog iets, dan hoeft het niet eens duizenden jaren liggen rotten om cultuurbepaald te worden, dan mag het meteen, de volgende dag al, in het museum. Want het is Kunst en Kunst hoort in het museum, dat kan een kind begrijpen. Om niet helemaal de draad kwijt te raken ben ik zelf tot de navolgende definitie gekomen, let op: “Erotica is voor het mooi en het gevoel en porno is voor het lekker en het klaarkomen”. Klaar, praten we nergens meer over. En om de proef op de som te nemen pakken we een vies plaatje dat voor het “lekker” is gekiekt en een ander vies plaatje dat alleen voor het mooi werd gefotografeerd, en we gaan ermee naar trucker Jan in Almere en we laten hem beide plaatjes zien. En goed opletten: als er iets gaat bewegen is het porno en zo niet dan is het erotica. We gaan trouwens ook naar professor Van Harcke in Wassenaar om te controleren of het waar is dat porno inderdaad bij alle rangen en standen iets in beweging zet. De vrouwen van respectievelijk Jan en de professor bij het onderzoek betrekken heeft totaal geen zin, want het schijnt te zijn bewezen dat porno alleen iets doet bij mannen. Da’s mooi, dan zijn we tenminste van dat vraagstuk af. Sterker: uit feministische hoek komt het geluid dat porno “vrouwonvriendelijk”zou zijn! Dus dan is het op z’n minst tegenstrijdig en zelfs getuigend van domheid te noemen om dat gemene spul onder de ogen van een vrouw te duwen en dan zeggen “alsjeblieft mevrouw, wordt daar maar eens even lekker warm van, Cindy doet het ook voor u!”, toch?

En het is dan ook niet waar, want Cindy doet het wel degelijk voor Jan en de professor. Gelooft u uw columniste maar, een klein percentage uitzonderingen daargelaten. Eigenlijk, nu we zo op dit chapiter zijn beland (ik zei in het begin al, pornografie is een weg met vele zijwegen...) ligt het in de natuurlijke lijn der dingen dat de vrouwen van Jan en de professor zelf de hete Cindy uithangen voor hun Jan en hun professor in hun eigen slaapkamer - dan zouden noch Jan en de andere truckers, noch de professor en zijn confraters de site van Hete Cindy hoeven aan te klikken of zelfs Hete Cindy in hoogst eigen persoon met een bezoekje vereren, op haar werkadres in een bordeel of escortservice, of een peeskamertje waar nog veel meer Hete Cindy’s worden geëxploiteerd door seksbaronnen, met alle menselijke ellende van dien. Maar kennelijk heeft er lang geleden al een kink in de kabel gezeten, want niet voor niets heet prostitutie het oudste beroep. Ik wijs trouwens geen schuldige aan, misschien zit het wel bij de mannen, die het juiste fingerspitzengefühl missen en zich ook niet de moeite getroosten om hun vrouw wat beter aan te voelen, je krijgt de vrouw die je verdient niet waar, en omgekeerd.
Nou ben ik zelf een praktische vrouw, zowel wat het dagelijkse leven betreft alsook de spirituele kant van het bestaan. En mijn belangstelling voor pornografie, u weet het inmiddels, niet-voor-het-mooie-maar-voor-het-lekkere, is altijd al vrij levendig geweest. Ik denk omdat ik een sterke fascinatie koester ten aanzien van de menselijke drijfveren en het is nu eenmaal zo dat het menselijk leven, ja zelfs de hele samenleving, zo’n beetje steunt op de oerinstincten en een daarvan is seks. Mijn geliefde voorbeeld is de fotografie: deze stond nog maar net in de kinderschoenen of de eerste naakte vrouw lag al met gespreide benen voor de hongerige lens.

Ik vraag me weleens af: hoe deden de mensen het heel, heel vroeger toen ze nog in dierenvellen gehuld gingen? Pornografie bedrijven bedoel ik. Gesteld tenminste dat ze al voldoende mens waren om te kunnen schrijven en tekenen, met krijt op rotswanden. De aller-oudste tekeningen dateren, heb ik ergens gelezen, van 40 duizend jaar terug en er zit geen porno bij. Maar wat ben ik toch een sufkop! Gesteld dat we tenslotte toch porno zouden aantreffen op een rotswand ergens in een donkere grot, dan heet dat natuurlijk geen porno, dan spreken wij van: “vruchtbaarheidsafbeeldingen”. Want wat waren dat voor figuren, in hun dierenvellen? Precies, dat waren de “goeden wilden” die van Rousseau, u weet wel, en zij hadden geen behoefte aan de uitwassen van de beschaafde samenleving, zij hadden genoeg aan de behoeften van het goede, natuurlijke leven in de natuur, zij waren puur en onbedorven, misschien waren zij wel... beschaafd. Of zouden wij toch meer goede wilden zijn gebleven dan we onszelf willen bekennen en is onze moderne pornografie in feite niets meer of minder dan doorgeschoten vruchtbaarheidssymboliek? Dansten ze veertigduizend jaar geleden nog om een bewegingsloos houten beeld of voor een platte afbeelding op een grijze rotswand, nu zitten de gelovigen gekluisterd aan een computer scherm en kijken toe hoe haar soepele jonge onderlichaam als een goed geoliede machine razend snel in de rondte draait: pornoster Hete Cindy als de vruchtbaarheidsgodin van onze nieuwe wereld, en ze bewijst het!
Vrouwen aller landen, is het niet tijd dat gij zich bewust wordt van uw eigen macht?

Amsterdam, 1 oktober 2012 ©MabelAmber®