Expositie Joep Hommerson bij Atelier Horneman

Voor nadere informatie: http://www.atelier-horneman.nl/

MainportArt heeft officiële Facebookpagina

Zoals vele bezoekers van deze site wel weten zijn we bij MainportArt druk bezig om ook onze aanwezigheid op Facebook uit te breiden. Dat kost in het begin best wat moeite omdat je minimaal 30 leden nodig hebt die de site ondersteunen wil deze een eigen leven kunnen leiden met een eigen internetadres, statistieken en dergelijke. Maar het is gelukt. Met ingang van vandaag hebben we een eigen Facebook adres! Namelijk http://facebook.com/mainportart Fijn dat iedereen tot nu toe zo meegewerkt heeft en we dit eerste resultaat hebben kunnen bereiken. Nu verder. En mocht u nog geen "vind ik leuk" of "like" gegeven hebben op deze nieuwe pagina. doet u dat dan nog alsnog eventjes? Het is nauwelijks werk en u helpt er de deelnemers aan het MainportArt netwerk enorm mee. Ga dus NU naar: http://facebook.com/mainportart en druk op [vind-ik-leuk]. Dat is alles. Alvast hartelijk dank voor de moeite.

Website Nel Simon vernieuwd

Nel Simon heeft vandaag wat oud werk van zijn MainportArt-website laten verwijderen en een serie foto's van recent werk laten plaatsen. Boeiend werk, dat de moeite loont om even een kijkje op zijn site te nemen.
Narcisio (Nel) Simon werd geboren op 12 oktober 1938 in Willemstad, Curaçao, Nederlandse Antillen. Hij studeerde in Curaçao aan de Ceramic Studio Suffisant en aan de Universiteit van Burlington in Vermont, Verenigde Staten. Zijn studio is gevestigd in de Tweede Atjehstraat 26 in Amsterdam. Sinds 2009 exposeert Nel in zijn beeldentuin/studio in Amsterdam.
De beeldhouwwerken van Nel Simon blinken uit door elegantie en originaliteit. Zij grijpen terug op zijn roots in Afrika en verrassen door hun humor en onverwachte accenten.

Kweekvlees

Vroeger had je het over een “adonis” , nu zeggen we “lekker ding”. Wat wordt bedoeld? Een zeer fraai gebouwde jongeman, wiens lichaam gelijkenis vertoont met het Griekse mannelijke ideaalbeeld: gespierd en slank, fijn van bot en bouw en daarbij lenig en getuigend van gratie. Ondanks de vervettende mensheid zie je ze nog wel, zulke exemplaren van het mannelijk geslacht, maar... een ander gevaar, naast de McDonald, bier, gebrek aan beweging en snacken, bedreigt het genus “adonis”. Deze nieuwe vloek is een sluipend kwaad aangezien het in de gedaante van een zegen komt, en wie zal dan het gevaar onderkennen?

Kijk, daar gaat zo’n heel mooie, sierlijke, gespierde, slanke adonis, alles in de juiste proportie, alles op de goede plaats, onder de strakke huid bewegen de spieren als soepele bundels pure kracht, niet overdadig, niet te pezig, precies zoals ze moeten zijn, met nog iets van zachtheid door het dunne laagje vet tussen huid en spier, de buik- en maagstreek ogen plat en soepel, niet “vellerig”, niet bonkig met van die uitstekende richels, het zogeheten “sixpack” of ook wel “wasbord’ en de eigenaar van al dit fraais kan zijn dijen gerust nog wel bij elkaar krijgen, ook zijn bovenarmen sluiten goed aan bij zijn torso, hij loop er niet bij als een gorilla, en lenig, hij is lenig, misschien zal hij zijn benen niet in zijn nek kunnen leggen maar zeker zit er in zijn leden behoorlijk wat rek, zoals het een jong mens betaamt en reken maar dat onze adonis snel is. En dit alles heeft moeder natuur hem geschonken en wordt in stand gehouden door sport en spel op het normale niveau: fietsen, voetballen, volleybal, hardlopen, zwemmen. Die knul IS gewoon zo.

Op een dag laat hij zich inschrijven bij de sportschool. Waarom? Hij vindt dat hij meer moet “bewegen” want hij werkt nu niet meer als kelner, hij zit op kantoor, en je zult zien dat het vet niet lang op zich zal laten wachten. Vroeger (vgoegah) hadden adonissen of ook wel magere harken, spiralen onder hun bed, ijzeren veren met handvatten die ze moesten zien uit te rekken voor de borst of achter de rug langs en na twee maanden konden ze al, volgens de belofte in de advertentie, de voor en na foto’s laten maken! Misschien bestaan ze trouwens nog wel, maar met een ander aanzien. Maar goed, wat ik zeggen wil, tegenwoordig gaan de jonge adonissen liever naar de sportschool dan dat ze in hun jongemannen-appartementje aan ijzeren veren staan te trekken.

Vier keer in de week gaat onze adonis naar de zaal vol toestellen en gewichten, samen met zijn twee maten en reeds na twee weken zijn er veranderingen te bespeuren op het lichaam van de jonge god: zijn schouders zijn breder, de dijbenen trekken het denim van zijn jeans strakker en zelfs de overhemdboord begint hem dwars te zitten. Kortom: onze adonis “groeit” en groeit door! In record tijd kunnen de voor en na foto’s worden gemaakt, kijk hem op de iPhone kiekjes van het zomerse strand, allemachtig, “ziet er goed uit man, yeah man!”
Hij moet al zijn jeans vervangen, T-shirts natuurlijk niet, dat is juist goed, wanneer het katoen van mouwen en voorpand over biceps en borst bijna scheuren, en inderdaad liggen er ook nieuwe overhemden in de kast. En denk maar niet dat hij genoeg heeft aan bruine broodjes gezond, welnee, hij vervoegt zich aan de counter van de sportschool lunchbar om zijn dagelijkse shake te halen: eiwitpoeder in de smaken aardbei, vanille of chocolade geklutst met melk, man dat is helemaal super voor je massa! De motivatie straalt van hem af, en hoe kan het ook anders in dat zweterige klimaat van kreunen, tillen, trekken, duwen, de weegschaal, de shakes, de spieren, de testosteron, de spiegel, de maten en... de wedijver.

Zo is na een vier maanden intensief trainen in de sportschool, onze adonis onherkenbaar. De krachtige lenige spieren, de gracieuze lijnen, de prachtige proporties, zijn luipaardachtige bewegingen, de danser in hem... dat alles is nu overdekt met iets anders, iets ondefinieerbaars, iets wat je in de natuur niet zult vinden. Het totaalbeeld ziet er nogal plomp uit, al die bolle, dicht opeen liggende spieren zonder tussenruimte, hij lijkt eigenlijk zelfs opgeblazen, en de massa beweegt niet echt mee met zijn lichaam, alsof het er niet werkelijk bijhoort, en overigens is de souplesse ver te zoeken, zijn motoriek is trager en “dansen” is wel het laatste waar je aan denkt bij het zien van deze mannetjesputter.

WAT is er aan de hand met onze adonis, ons lekkere ding? Treurig het te moeten diagnosticeren, maar tenslotte is ook hij ten prooi gevallen aan het sluipende kwaad: een dikke laag kweekvlees dat zijn eigenlijke gestalte van top tot teen overwoekert. R.I.P.

Amsterdam, 29 juli 2012
©MabelAmber®

Kunsteilanden-ateliers te bezoeken op 12 augustus

Kunsteilanden Amsterdam organiseert elke tweede zondag van de maand een kunstronde door het historische Westelijk Eilanden gebied. U kunt zichzelf aanmelden op de website voor een gratis boottocht met gids die u naar de ateliers, galeries en de gratis te bezoeken concerten van de deelnemende musici brengt. Zondag 12 augustus staan de deuren van de ateliers weer open, u bent van harte welkom kennis te maken met de kunstenaars. Op die dag is de kunstgids David Smidt van Gelder uitgenodigd, die aan diverse ateliers een bezoek brengt.

Wonder (vervolg)

In mijn eerste column op Mainport Art getiteld “Wonder”schreef ik over mijn woede- uitbarstingen ten aanzien van onwillige objecten en hoe zulke incidenten afliepen voor een aantal minder fortuinlijke objecten. Op eerste gezicht een vreemd onderwerp voor een weblog over de kunst, maar komt tijd... komt het vervolg.
Wat is namelijk het geval: niet alleen slecht presterende gebruiksvoorwerpen moeten het, in voorkomend geval, ontgelden, ook zaken van belangrijker aard zijn niet altijd veilig voor mijn plotselinge beslissing om de beuk er in te zetten. Bijvoorbeeld: mijn werk.

Wat is dat toch voor een onbegrijpelijk mechanisme in de kunstenaarsziel wat maakt dat de leden van dit genus zich tegen het eigen werk kunnen keren, alsof het een lelijke wrat betreft die moet worden weggebrand, wat is daar de oorzaak van? Hoe komt het dat een werk, of zelfs een heel oeuvre, opgebouwd uit hard werken, zich offers getroosten, lange jaren, een half leven lang, ineens in ongenade van diens schepper valt, dat is toch raar?
Ik kan niet oordelen over deze “rare” aanvallen van andere kunstenaars en schrijvers wanneer zij zich aan hun geesteskinderen vergrijpen, alleen mijn eigen motieven kunnen duidelijk zijn. En wat dat aangaat: de mist hangt laag en dik en het is er avond en de bossen staan zwijgend en ondoordringbaar, hier en daar gloeit een zwak schijnsel, kortom: duisternis heerst. De enige verklaringen die ik er voor heb steunen op een beetje psychologie en veel giswerk.
Een blik in mijzelf werpend denk ik dat mijn aanvallen van oeuvre-haat ontspruiten uit onzekerheid, naar binnen gerichte onvrede die in feite iets anders betreft, of misschien wil ik simpelweg aandacht en reken maar dat je de aandacht van je familie en vrienden en je uitgever vangt wanneer je, in alle staten, met verwarde haren en wilde ogen, verkondigt al je scheppingen te willen verbranden, verknippen, in de rivier werpen, dan wel een voldoende aantal malen “delete”wilt aanklikken. Aangeduide personen schrikken zich helemaal wezenloos, althans de eerste keer dat je hiermee komt, en zullen zich inspannen je op alle mogelijke manieren van je voornemen af te houden. De een zegt dat je tot honderd moet tellen, de ander zegt “op weg” naar je te zijn en een derde houdt je je eigen gruwelijke spijt voor ogen wanneer je bij zult komen uit je vlaag van kennelijke verstandsverbijstering.

Het verdient natuurlijk de aanbeveling, ingeval van in scene zetten: doe het niet te vaak, want dan kweek je Peter-en-de-wolf reacties bij je getrouwen, ze zullen je buien niet langer serieus nemen en ‘daar gaan we weer’ denken. Gelukkig... waren mijn eigen destructieve neigingen jegens mijn werk altijd oprecht en mocht er sprake zijn geweest van eventuele aandachttrekkerij, dan wel heel diep van binnen waar ik er zelf geen weet had, volkomen onbewust. Ik kan me de eerste keer herinneren, in de jaren tachtig, toen ik mijn moeder belde met de boodschap dat ik mijn artistieke bezigheden (het kwam nog niet bij me op mezelf kunstenaar te noemen) maar voor gezien wilde houden en alles wat al tot stand was gekomen de stortkoker in moest. Ze bezwoer mij naar huis te komen vanuit mijn flatje tezamen met de producten van mijn artistieke ijver zodat zij deze in bewaring kon nemen - ze praatte voorts heel ernstig op me in en het leek me raadzaam haar advies op te volgen (waar ik geen spijt van heb gekregen, dit terzijde).
Een tweede keer betrof het een uitgebreide briefwisseling van lange jaren met de vriendin van de familie, niet alleen mijn aandeel maar ook het hare, een missie waarvan niemand mij weerhield en die, ergo, werd volbracht. Een kennis heeft mij naar haar huis gereden om de plastic vuilniszak op te halen waarin mijn brieven aan haar die ik vervolgens leegde in de zak waarin haar brieven aan mij. Vervolgens begaven we ons naar een punt in Noord-Holland waar ik de zak in een waterweg wierp. We stonden op de oever en keken toe hoe het ding trager dan traag zonk. Waarom moest die briefwisseling verdwijnen? Zoals ik het me herinner achtte ik de inhoud niet representatief voor mijn geest, ik had weleens wat teruggelezen wanneer ik bij de vriendin (en medecorrespondente) op bezoek was en de inhoud van zo’n brief kwam dan vreemd en ook vervreemdend op mij over, afgezien van het feit dat ik het geschrevene qua stijl beoordeelde als oeverloos geouwehoer.

En alle volgende keren waarop ik bijna mijn hand ophief tegen de vruchten van mijn talent moet ik doortrokken zijn geweest van een diepe diepe onzekerheid, de diepste onzekerheid die je kunt doormaken. Er bevindt zich geen grond meer onder je voeten - je bungelt in een vacuüm, niets boven, niets onder, niets aan de zijkanten, niets. Het enige wat nog tot je doordringt zijn stemmen. Stemmen die jou zeggen dat je alles wat je ooit hebt gemaakt waardeloos is, hopeloos middelmatig, je bewonderaars spreken onzuiver en willen je vleien, en je critici hebben gelijk, hoe heb je ooit kunnen denken dat je ook maar drie centimeter boven het middelmatige uitkwam, schei toch uit! Geen wonder dat je carrière niet loopt! En zo volgen de redeneringen elkaar op en overal staan blinde muren en lopen de wegen dood. Intense pijn doet zich voelen en er ontstaat een merkwaardige chemische verbinding waardoor je de eigen kunst aanwijst als de oorzaak zelve van deze malaise, en de conclusie vormt zich dat het beter met je zal gaan zodra die verrekte kunst, dat mislukte zootje wrochtsels niet meer bestaat! Je kunt daarna opnieuw beginnen, of misschien helemaal nooit meer beginnen, maar in ieder geval zal je leven weer schoon zijn, de ongewenste bewijzen van jouw gebrek aan talent, dat “verkeerde” werk, dat “slechte” werk, dat gebroddel verdomme nog toe, daar zal het niet meer aan liggen, want het ligt onderin de stortkoker of anders smeult het als een hoopje as, opgeruimd staat netjes.

Tot nu toe is het mij niet gelukt.
Dan wil ik nog een koppeling geven naar een Wikipedia pagina die een zeer lange lijst bevat van verloren, c.q. vernietigde manuscripten door de eeuwen heen.

Mabel Amber Amsterdam, 23 juli 2012

Grafiek bij New Place Art Gallery in Den Bosch

New Place Art Gallery biedt de mogelijkheid deelgenoot te zijn van een verrassend evenement: een nieuwe editie van een inspirerend project “Grafiek is Eindeloos”.
De galerie presenteert het volledige proces van artistieke ontwikkelingen van kind tot student en van student tot professioneel kunstenaar.
Drie getalenteerde studenten van AKV | St. Joost, Den Bosch, hun docent en zeven kunstenaars trachten door middel van grafiek hun stralende beelden en ideeën te presenteren.
De kunstenaars zijn: Jiri Buunk, Vincent Bijleveld, Nelly Groenen, Therese Hulskotte, Jo Keterlaers, Svenja van Laarhoven, Hanneke Post-Schuit, Anita van Sambeeck, Koes Staassen, Tine Weissenbach, Beppie Branca en Wildstrom-Knoop.
De expositie “Grafiek is Eindeloos” duurt van 1 augustus tot 30 september 2012. De New Place Art Gallery is gevestigd aan de Verwersstraat 45 in ’s-Hertogenbosch, naast het Noordbrabants Museum.

Lankenau en N'Diaye in Royal Gallery

Op zaterdag 4 augustus vindt om 16 uur in de Royal Gallery de opening plaats van een expositie van de in Parijs wonende Senegalese kunstenaar Bamar N’Diaye en de in Amsterdam woonachtige Duitse kunstenares Eva Lankenau.
De Royal Gallery bevindt zich op een steenworp afstand van de Nieuwmarkt in de Koningsstraat 37 in Amsterdam. Bamar maakt kleurrijk abstract werk en Eva toont haar prachtige figuratieve schilderijen.
De expositie is te zien van woensdag tot en met zondag van 12 tot 18 uur en duurt tot en met zondag 26 augustus.
Vóór die tijd vindt echter nog op zondag 29 juni de finissage plaats van de lopende expositie, waarin de maritieme geschiedenis van Nederland wordt belicht.

Foto: Werk van Bamar N’Diaye

Brita Seifert schildert bij Galerie Pictura

Bij Galerie Pictura, Aijenseweg 16 b in Aijen is nog tot en met 25 augustus een expositie te zien met werk van Frank Fleuren, die zich heeft gespecialiseerd in ‘tromp l’oeil’ schilderijen. Zeker de moeite waard.
Elke zaterdagmiddag van 14 tot 17 uur vertoont de in Roermond wonende, Berlijnse kunstschilderes Brita Seifert in ‘De Maaskamer’van Galerie Pictura haar schilderkunsten.Dat is zeker de moeite waard om te bekijken en voor jezelf te bepalen of je haar techniek ook niet zou willen leren.

Bij voldoende aanmeldingen zal Brita vanaf 5 maart 2013 beginnen met een serie van tien workshops op vier dagen van de week: op dinsdag en donderdag van 19.30 tot 22 uur, op woensdag en vrijdag van 10 tot 12.30 uur. Aanmelden kan bij Galerie Pictura.
Als vooraankondiging liet Galerie Pictura weten dat in september ‘Het Model’ het thema van de expositie zal zijn.

Foto: een werk van Brita Seifert

Leuk effect

In het buurthuis met W. en E., na de rommelmarkt, ergens in de zero's. Napraten en de buit bekijken, koffie drinken, nieuwtjes uitwisselen, over W.’s kinderen en E.’s naderende pensionering en mijn eigen zin in iets anders - E. wijst op een flyer aan het prikbord in de gang: “Modellen gezocht voor schildercursus”.
“Ga poseren,” zegt ze, “Je weet wel, in je nakie op een zeepkist en een zootje ezels er omheen.”

Leek me een goed idee, ik had al een mobieltje dus het aanmelden ging in één adem door, en niet alleen dat, ik kon over drie dagen al beginnen. De grote dag breekt aan. Ik zie meteen bij binnenkomst dat ik niet veroordeeld ben tot een zeepkist, inplaats daarvan staat een gerieflijke sofa klaar, het zootje ezels er omheen. De atelierbazin komt glimlachend naar me toe en wijst mij de kleedruimte, een hoekje van het toneel, deels achter het doek - we zijn hier in de zaal van het buurthuis waar ook toneelvoorstellingen worden gehouden - trapje op, door een spleet in het doek, uitkleden, een laatste blik in een hoge verweerde spiegel scheef tegen een kist geleund. Ik ben niet ontevreden over wat ik zie, integendeel, feliciteer mezelf met het “leuke effect”, trek mijn kamerjas aan en daal het trapje af in mijn nieuwe hoedanigheid van Muze voor deze tien schilders die zich al achter hun ezels bevinden, de kwasten in de hand. Met mijn mooiste glimlach begroet ik hen, laat de kamerjas van mijn schouders glijden en neem een bevallige pose aan op de sofa. Nu moet ik vertellen dat ik in het geheel geen moeite had mezelf spiernaakt te etaleren ten overstaan van vreemden, ook niet op deze première. Eerstens door mijn naturistische opvoeding, in gewone woorden: mijn ouders waren naaktlopers en ten tweede omdat er een actrice in mij leeft, ik speel graag een rol, ergo, ik voelde mij in dit nieuwe beroep als een vis in het water.
“Wanneer je even wilt bewegen dan kan dat hoor,” zegt de atelierbazin geruststellend, “Als je maar wel terugkeert in exact dezelfde houding.” Ik knik.
De schilders beginnen. Er klinkt het vegen van kwasten over doek, gerinkel van houten stelen tegen waterglazen, uit overgrote tubes worden kleine likjes verf op paletten gespoten en het kacheltje om het model warm te houden snort vredig.

Maar ik zit ineens niet lekker, er gebeurt iets raars. Het gevoel werd sterker, alsof er iets broeit, ergens. Ik durf niet te kijken, alhoewel bewegen nu en dan is toegestaan, maar er bestaat natuurlijk verschil tussen een slapende arm of been even losschudden en nadrukkelijk een blik naar beneden werpen, want wat zou daar immers loos kunnen zijn, nietwaar? Ik krijg het enorm benauwd, de wens om even omlaag te kijken begint me te beheersen. Wat moet ik doen? Een voet gaat tintelen en een bil glijdt tergend langzaam van een kussentje af. De tijd verstrijkt, nu en dan loer ik vanuit mijn ooghoek naar de ronde wandklok schuin tegenover mij. Het is mij aan het begin gezegd dat deze pose drie kwartier zal duren. Ik maan mezelf tot kalmte, wat kan ik anders doen dan rustig in de pose te blijven, nietwaar, terwijl de onaangename sensatie in de schaamstreek almaar sterker wordt.

Langzaam dringt tot me door wat er aan de hand is, van binnen raak ik in paniek. Welke nare geest heeft mij dat “leuke effect” ingefluisterd! Ik had het kunnen weten, verdorie, je kunt toch op je tien vingers natellen dat zoiets fout gaat, sukkel die ik ben! Ik zal moeten opstaan om vervolgens af te gaan als een gieter, tenzij ik een manier kan bedenken om in mijn kamerjas te komen, al zittend. Maar...ik heb het ding over een stoeltje gehangen, een eindweegs van de sofa vandaan, zodat ik mezelf in mijn volle lengte moet verheffen en van daaruit minstens vier stappen zetten tot ik de veiligheid van mijn kamerjas heb bereikt. Ik zou aan een der schilders kunnen vragen of die het ding wil aanreiken maar heb een ingeroeste afkeer van prinsessen-gedrag. “Iets aan je handen?” zeg ik altijd tegen anderen, dus pak ik mijn eigen spullen ook zelf.
Iemand zegt dat de pose nog drie minuten zou duren, wat mij blij zou moeten stemmen, maar de situatie zijnde zoals hij is, klinkt de boodschap als een executie bevel. Met alle geestelijke kracht die ik in mij heb verdrijf ik de verwarring om dan een kloek besluit te nemen: gewoon gaan staan en er mee voor de draad komen. Ik neem dit innerlijke besluit en gelijk weerklinkt de stem van de bazin door het zaaltje: “Je mag eruit hoor!”
Ik verrijs. Waarschijnlijk heb ik veel weg van zulke, door oxidatie aangetaste bronzen beelden, met lange groene strepen langs hun benen waardoor ze een indruk wekken van onzindelijkheid. Eindelijk waag ik het naar beneden te kijken: mijn eigen onderdanen vertonen felroze strepen afkomstig van de instant-haarverf met dezelfde kleur, “Fluorescent Pink”, waarmee ik die ochtend mijn derde oksel heb behandeld voor het “leuke effect” en wat door de lichaamswarmte op zo’n ingeklemde plek is gaan smelten.
De schilders kijken verbaasd en eentje zegt: “Goh, zonde, het stond zo leuk, dat roze accent, daar.....”
Nooit weer gedaan, leuk of niet.

Amsterdam, 18 juli 2012 ©MabelAmber®

Guy Olivier exposeert bij Morren Galleries Utrecht

Op zondag 22 juli vindt om 15 uur de opening plaats van een expositie met schilderijen van Guy Olivier en beelden van Evert van Hemert en Eric Boyer bij Morren Galleries, Burgemeester Reigerstraat 2 a in Utrecht.
Guy Olivier is in 1964 in Maastricht geboren en is een echte bourgondiër en dat werkt door in zijn onderwerpen en techniek. Hij woont tegenwoordig in Amsterdam. Hij schildert in een razend tempo en met grote intensiteit in combinatie met een hoog ontwikkeld kleurgevoel. Hij beeldt populair vermaak uit, zoals keurige heren met de frivole meisjes van de Moulin Rouge en andere mensen die zich overgeven aan de genoegens van het leven. De expositie duurt tot en met 31 augustus en is te zien van woensdag tot en met zaterdag van 11 tot 17 uur.

Foto: een werk van Guy Olivier

Wonder

Een recht hartelijk goedendag!

Dit zeg ik tegen mijn nieuwe lezerspubliek op Mainport Art. Mij is gevraagd door de beheerders van deze site om een column te verzorgen, min of meer regelmatig. Ik heb dit verzoek beschouwd als een eer en onder dankzegging eervol geaccepteerd.

Mijn naam is Mabel Amber, althans waaronder ik publiceer, woon in Amsterdam, waar ik ook ben geboren. Ik schrijf omdat ik moet schrijven, fotografeer omdat ik moet fotograferen, vijfentwintig jaar lang getekend omdat ik moest tekenen en leef omdat ik moet leven.
Ben voornemens mijn gebruikelijke felle toon speciaal voor deze “doelgroep” - een term waar ik enorm van hou, dat begrijpt u - enigszins te temperen. Dus dan weet u dat u alles wat ik hier zeg met op z’n minst tien korrels zout minder moet nemen, lees: het is allemaal waar en erger.

Ik wilde aftrappen met een relaas van alle voorwerpen die ik in de loop der tijd heb vernield. Hoe kom ik hier zo bij, zult u denken, nou, ten eerste omdat ik zo’n lijstjesmens ben, u weet wel, die mensen die het niet kunnen laten om alle films waar ze het afgelopen jaar naar toe zijn geweest geordend op een lijst zetten, campings die ze bezochten, hotels waar ze sliepen enz. en een tweede reden vormt het bezit van de laptop waarop deze column tot stand komt.
We horen allemaal wel eens van zus of zo die de computer uit het raam gooide, zomaar op een heldere avond, pardoes op straat. En we weten ook allemaal dat deze geschiedenisjes, doorgaans met onfortuinlijke afloop voor het gewraakte apparaat, volkomen in overeenstemming met de waarheid zijn. Onwillige computers vormen voor hun eigenaren die “er” niet voor geleerd hebben, een eeuwige bron van moderne ergernis. Uiteraard weet uw berichtgeefster daarvan mee te praten, mede ook gezien haar evenredige gebrek aan geduld en haar ingeboren driftigheid. Is het een wonder of is het geen wonder, dat ditzelfde apparaat waarop ik nu tijp na vijf hele jaren nog steeds leeft? Het is een wonder.
Maar...dezelfde voorspoed was niet weggelegd voor 1. een Olivetti schrijfmachine; 2. een Singer trapnaaimachine; 3. een Raleigh damesfiets; 4. diverse radio toestellen van verschillende merken; 5. een handgemaakt broekpak.

Laat ik bij het begin beginnen. De Olivetti schrijfmachine was van het onverwoestbare type, vervaardigd om een schrijversleven lang mee te gaan, zoals duidelijk te zien is op de foto:

Maar evenzogoed heeft hij het toch moeten afleggen tegen mijn verwoestende woede, nadat ten derde male binnen één maand een of ander veertje niet meer veerde, waardoor de wagen eveneens dienst weigerde. Ik leunde achterover in mijn stoel, keek enkele ogenblikken met nietsziende ogen voor me uit, stond toen op, pakte de gereedschapskist en haalde er een klauwhamer uit die ik vervolgens deed neerkomen op de Olivetti. Ik herinner mij dat ik met volle teugen genoot van mijn wraak op dit Goddeloze voorwerp wat het waagde mij dwars te zitten, en niet één keer, nee, voortdurend werd ik getart door het grijsgroene monster! Een regen van slagen daalde neer op dit monument van technisch vernuft om het te reduceren tot een zielig verwrongen wrak: de letters hulpeloos uitgestoken in de lucht, omhaalarm uit de kom gedraaid, de toetsen deels weggeslagen tot in uithoeken van het vertrek, de rol was over de gehele lengte lelijk gebutst en de zware gietijzeren kast vertoonde vele diepe deuken. Men zegt dat een mens over grote krachten beschikt in momenten van woede en angst. Dat moet dan wel.
Het is duidelijk dat ik voor de Olivetti minder respect heb gehad dan voor de Toshiba laptop, en hoe zou dat komen? Alleen vanwege de prijs? Maar de 200 gulden die ik toen als studente uitgaf aan de Olivetti was te vergelijken met de vijftienhonderd euro die ik moest uitvorken voor de Toshiba, dus de prijs zal niet de enige reden zijn waardoor ik mij nog steeds niet aan laatstgenoemde heb vergrepen. Om te zeggen dat deze mij dan zeker minder kwaad heeft gemaakt is even onwaar als de bewering dat een fundamentalistische moslim niet boos wordt om westerse bespottingen van Allah. Tandenknarsend heb ik wel achter het scherm gezeten, tranen van wanhoop brandden achter de oogleden, aanzwellende woede in mijn hart en bloed. Toch weerhield “iets’ mij ervan om in te hakken op het koppige ding dat mij zo wist te tarten.
Wat is het, dat mij er tot nog toe van heeft weerhouden deze Toshiba af te tuigen tot de dood er op volgde? Het antwoord ligt voor de hand: hef ik mijn hand op tegen mijn computer en ik zal mezelf treffen.

Dat is natuurlijk een subjectief gevoel - de mensen die tenslotte het ding wel uit het raam smijten zijn ofwel nog bozer dan ik of anders ontbreekt bij hen de onzichtbare maar niettemin onverbrekelijke navelstreng die hen verbindt met hun computer. Aan het begin van de jaren tachtig begon de computer zoetjesaan uit de kast te komen, pioniers schaften zich een personal computer aan en dikke boeken over het nieuwe fenomeen kwamen op de markt. Mijn moeder was verbaasd en zelfs enigszins geschokt door de antropomorfe benadering die sommige schrijvers aan de dag legden ten aanzien van de computer: ze dichtten het diertje allerlei menselijke eigenschappen toe, een eigen geest die weldra zelfstandig zou kunnen functioneren en zelfs kon het menselijke ziektes oplopen via...een virus! “Het moet niet veel gekker worden,” verzuchtte mijn moeder, de toenmalige bijbel voor de computergebruiker op haar knieën, ik meen “Groot Computer Handboek” geschreven door een zekere Veen of iets met “Veen” in de naam.
Of het nog veel “gekker” is geworden laat ik ter beoordeling over aan informatica-filosofen (die bestaan echt) maar één ding is zeker: mijn computer is een deel van mijzelf, in meerdere opzichten en ik ben een deel van hem. En zelfmoord heeft mij nooit een aantrekkelijk idee geleken.

Ik merk dat ik aan de 981 woorden zit. De overige kleurrijke vernielingen bewaar ik voor later, wie wat spaart die heeft wat.

Tot ziens mensen,
Mabel Amber

©MabelAmber® Amsterdam 15-07-2012v

Expositie cursisten van Pieter ten Boekel

Pieter ten Boekel exposeert het werk van zijn cursisten in een afsluitende expositie van seizoen 2011-2012. Het is het werk van een enthousiaste groep schilders die regelmatig in atelier ‘de Hut’ in Den Helder werken en daar de verschillende stijlen en technieken bestuderen en hier een werk naar eigen inzicht van maken. Er zijn twee groepen die van elkaar verschillen, zoals het vrije werken met acryl met moderne en klassieke onderwerpen in allerlei stijlen, terwijl de andere groep zich bezig houdt met de klassieke en hedendaagse figuratieve onderwerpen in olieverf volgens de oude meesters uit de 17e eeuw . Er is uiteindelijk nog een derde groep ontstaan die tijdens workshops met allerlei schildertechnieken, tenslotte mooie resultaten hebben geboekt met zandschilderijen. Onder het genot van een hapje en een drankje kunt u genieten van de kleurrijke werken van de cursisten. De expositie is te zien op zondag 22 juli van 13 tot 18uur in atelier De Hut, Arsenaal 44-3 in Den Helder.

Zijn de leden van een ballotagecommissie juridisch te vervolgen?

Zijn de leden van een ballotagecommissie juridisch te vervolgen?

Vorige week kreeg ik van iemand een interessante vraag. Zijn werken waren geweigerd door de ballotagecommissie van een galerie en hij vroeg zich af of dat wettelijk gezien geen vorm van discriminatie was. Nu ben ik geen jurist en kan dus geen sluitend antwoord geven. Maar ik vond het wel een intrigerende vraag. En ik kwam al brainstormend bij het volgende uit:.

Ballotage komt veel voor in de kunstwereld en is bedoeld om het aantal deelnemers aan een festival, tekenclub etc. te beperken door eisen aan het werk van de deelnemers te stellen. Een lid van een dergelijke commissie mag een salomonsoordeel vellen over de vraag “Wat is kunst of anders gezegd: Wat is mooie kunst.

Nu heeft ieder mens, niemand uitgezonderd een voorkeur voor wat mooi is en wat niet. Deze voorkeur wordt bepaald door afkomst, opvoeding, opleiding, hobbies, belangstelling, sociaal netwerk en nog duizenden anderen factoren. Kortom,. Wat iemand mooi vindt is net zo persoonlijk als diens vingerafdruk.

Een objectieve norm voor “Mooi” bestaat niet. Een objectieve norm voor wat wel of geen kunst is bestaat ook niet. Laat staan of er een norm voor zoiets als mooie kunst of lelijke kunst bestaat. Ook de vraag of iets nieuw is zal vaak een schemergebied zijn. Immers vrijwel alles is al eens in één of andere vorm gemaakt.

Terug naar de ballotagecommissie. Deze commissie gaat dus een oordeel vellen of iets mooi is op persoonlijke titel. Want een objectief criterium is er niet, zoals we al gesteld hebben. De commissie beoordeelt het talent van de kunstschilder. Met andere woorden, de ballotagecommissie weigert iemand op basis van een persoonlijke eigenschap van de man (of vrouw natuurlijk)

Ballotage geeft soms rare effecten. Een goede kennis wilde deelnemen aan het schilderfestival in haar woonplaats. Ze schreef in maar werd geweigerd door de ballotagecommissie. De betreffende kunstenares heeft de Rietveldacademie doorlopen en kan heel goed van haar (volgens mij(!) zeer fraaie) werk bestaan. We vinden haar regelmatig in het expositie-circuit. Deelname aan het festival was puur een marketingkwestie en zij haalt er de schouders over op. Maar krijgt wel steeds de vraag waarom zij met haar fraaie werk daar niet aan deelneemt. Niemand die dat begrijpt.

Laten we het eens breder trekken. Stel u hebt een dansgelegenheid en stelt die alleen open voor mooie mensen. U wilt niveau in uw zaak. Uw portier mag dan beoordelen of iemand die voor de deur staat mooi genoeg is. Is men niet mooi genoeg (bijvoorbeeld als de portier een gekleurde huid niet zo mooi vindt) dan mag de portier iemand verder gewoon weigeren. Met andere woorden, de portier weigert iemand op basis van een persoonlijke eigenschap van de man (of vrouw natuurlijk)

Wat denkt u dat de gevolgen in beide gevallen zouden zijn? In het geval van de ballotagecommissie zal de beoordeelde kunstenaar de dampen in hebben en verder gebeurt er niets.

In het tweede geval is de kans groot dat de rechter de tent sluit. Toch is het achterliggende idee –iemand beoordelen op basis van iets van niet objectief te meten en/of te normeren is- exact hetzelfde.

Wellicht is het een goed idee als er eens een kunstenaar een proefproces begint tegen een galerie, tekenclub, kunstfestival of een andere groepering die zich van een ballotagecommissie bedient. Het zou een stuk duidelijkheid geven als de rechtbank een festival op die grond zou verbieden...Of juist toestaan natuurlijk.

Hebt u hier een mening over? Flink ongezouten? Graag. Als ik voldoende bruikbare meningen heb dan maak ik daar een vervolgartikel mee. Wellicht komen we gezamenlijk tot een consensus.

Club Mainport Art

Op 15 juli is een zeer belangrijke stap voor MainportArt gezet. Namelijk de start van Club Mainport Art. Waar MainportArt nog vrij algemeen en breed op ondersteuning van de beeldende kunst is gericht, doet Club Mainport Art dat gerichter door het aanbieden van een aantal producten om het exposeren en verkopen van beeldende kunst te vergemakkelijken. Maar ook fotografen en modellen worden zeker niet vergeten.

Een paar willekeurig opgesomde voorbeelden van voordelen van Club Mainport Art

• Websites zonder advertenties die daardoor professioneler overkomen,



• Honderden mogelijkheden voor een website volgens nieuw ontwerp in voordelige abonnementsvorm Klik hier voor informatie



• Doorspringen naar eigen websites buiten het Mainport Netwerk, Zie hieronder (bij het nut van een netwerk) voor verdere uitleg



• Sites speciaal geoptimaliseerd voor de mobiele telefoon



• De papieren "weggeefportfolio". Uw website in een papieren versie. Nu nog gratis als PDF maar aan een ingebonden versie tegen een geringe betaling wordt gewerkt. Een uniek bijproduct van uw website. Denk voor modellen aan weggevenbij modellenbureau's en opdrachtgeverz of voor kunstenaars om weg te geven of zelfs te verkopen tijdens een expositie! Klik hier voor een voorbeeld hoe zoiets er uit kan zien.



• Nieuwe functies en verdere verbeteringen in de bestaande websites. Zie deze en de voorgaande nieuwsbrieven voor voorbeelden van de vele ontwikkelingen van de laatste drie maanden!



• Kortingen op een aantal zaken, wat bij verdere groei alleen maar beter zal worden omdat we daardoor aantrekkelijker voor derden worden



• Het gaat ons er niet om om rijk te worden van MainportArt. Onze actieve leden belonen we graag. Een (terug-) verdienmogelijkheid voor de kosten van het lidmaatschap is dan ook een logische ontwikkeling.

Club Mainport Art is een belangrijke stap voor ons omdat zonder een inkomstenbron het voorbestaan van Mainport Art Productions op den duur niet mogelijk is. Groei op basis van een zogenaamd olievlekmodel (klanten brengen weer nieuwe klanten aan en financiering op basis van het klikken op advertenties) is de afgelopen drie jaar helaas onmogelijk gebleken. Overigens is het lidmaatschap van Club Mainport Art een aanvulling en geen verplichting. Wordt u geen lid dan verandert er op korte termijn helemaal niets. Maar als er niemand lid wordt, ja, dan wordt het op den duur wel lastig voor ons. .

De kosten van Club Mainport Art zijn met een dubbeltje per dag zodanig dat dit voor helemaal niemand een belemmering kan zijn, temeer daar de terugverdienmogelijkheden ruimschoots aanwezig zijn.

Bezoek de site "http:club.mainportart.nl" en wordt lid. U zult er geen spijt van krijgen.

Unieke verkoopmogelijkheid in Lisse op 1 sept. as.

Unieke verkoopmogelijkheid in Lisse op 1 sept. as. Al enkele jaren organiseert een stichting in Lisse het Klank & Kleur festival. Een uitstekende manier om uw werk te laten zien en te verkopen. Een stand in de vorm van een marktkraam kost slechts €35 en kan naar eigen inzicht ingericht worden. Een impressie van het vorig jaar met Mainportart lid Annet van Gerven vindt u hier .

U kunt zich voor het festival op 1 september as nog inschrijven via de website van de stichting die u kunt vinden op www.cultureelplatformlisse.nl maar wacht hier niet te lang mee.

Helaas bevat deze website (nog?) geen verdere informatie over het komende festival maar een inschrijfformulier wordt u toegezonden als u uw gegevens achterlaat op het contactformulier en de organisatie is best bereid uw vragen te beantwoorden zo hebben we ervaren.

Inschrijving staat open voor zowel amateurs als professionele kunstenaars. Kortom, een prima gelegenheid voor wie weer eens wat werk ter verkoop aan wil bieden.

Optische illusies in nieuw museum in Alkmaar

Op 7 juli is in Alkmaar het Op-ArtMuseum, museum voor optische illusies geopend voor het publiek. Initiatiefnemer is Jos Smit, uitgever en directeur van Art Unlimited, dat. tevens de sponsor is van het museum. De basis van het museum wordt gevormd door de collectie van Paul Baars. Paul Baars, grafisch ontwerper, is meer dan acht jaar de producent en uitgever van de optische illusies-scheurkalender. Wat we denken te zien is niet altijd wat het werkelijk is. Ons bewustzijn en ons denken houden ons gevangen in wat we kennen en ervaren hebben. Het blijft eeuwig verrassen hoe een weldenkend mens zich zo weet te betrappen op een tegenspraak of paradox. Het Op-ArtMuseum heeft het doel een laagdrempelig forum op te zetten voor optische fenomenen in de schilderkunst, tekenkunst, grafiek, fotografie en nieuwe media. In de toekomst zal er naast een permanente tentoonstelling ook plaats zijn voor tijdelijke tentoonstellingen. Deze tijdelijke exposities kunnen variëren van individuele kunstenaars tot een bepaald thema uit het brede scala van optische fenomenen. Het Op-ArtMuseum wil dat de bezoeker kan ervaren wat het is om door je eigen ogen bedrogen te worden en dat verschillende optische fenomenen en illusies te bewonderen zijn. Het museum herbergt tevens een museumwinkel, waar ondermeer postkaarten, werk van Paul Baars en prints van M.C. Escher te koop zijn. Het museum is gevestigd in de Pettemerstraat 12 in Alkmaar en is geopend van maandag tot en met zondag van 10 tot 18 uur.

Aquarellen in PoPuP Galerie in Utrecht

Jeroen Pater en Sasja Bork zijn een artistiek duo. Hij is comedian en zij kunstenaar. Op 5 februari 2012 openden ze hun tweede PoPuP Galerie voor Kunst & Komedie in de Domstraat 25 in Utrecht, naast de Domkerk. Dit is net als de eerste PoPuP Galerie aan de Oude Gracht 209 een broedplaats voor comedy, schilderatelier en expositieruimte voor kunstenaars.
Naast kunst is in de nieuwe ruimte plaats gemaakt voor duurzaam design zoals meubelen, sieraden en verlichting. Ook jonge ontwerpers en kunstenaars die kunst maken van gerecyclede materialen worden gepresenteerd.
In de maand juli zijn er twee tweewekelijkse groepsexposities in de galerie. Van 6 tot en met 15 juli: Young Talent Popping Up, met werk van pas afgestudeerd talent van de Hogeschool van de Kunsten Utrecht.
Van 18 tot en met 29 juli exposeert het Aquarel Collectief Nederland, met aquarellen van Jos Antens, Stefan Bleekrode, Jan Kooiman, Maroesja Lacunes, Hannie Rieuwerts en Ger Zaagsma. Glaskunst van Ans Bakker, Chris Brussel en Lia Koster.
De galerie is geopend op woensdag, vrijdag en zondag van 13tot 17 uur en op zaterdag van 11 tot 17 uur.

Foto: aquarel van Maroesja Lacunes. Opklikken voor totaalbeeld.

Iraanse kunstenaars in Het Weefhuis

'Impressie van een expressie' in Warmond

In “Impressie van een Expressie” nemen in kunstcafé De Galerie twaalf kunstenaars u mee op een ontdekkingstocht. Hun expressie is slechts aanleiding; uw impressie staat centraal.
Een camera legt vast. Een schilder legt bloot. Het geschilderde portret is de neerslag van dit ‘bloot leggen’. Een spel van ‘binnen naar buiten keren’ van kunstenaar én model.
Daarin ontstaat iets volkomen nieuws en unieks. Iets wat zij beiden nog niet kenden: noch van zichzelf, noch van de ander, noch van elkaar. Daarom is het geschilderde portret een verrassende ontmoeting, die u kan overvallen. Want ook als toeschouwer wordt u in dit proces meegenomen en maakt u kennis met de onbekende uzelf.
Aan deze expositie nemen deel: Robin Akkerman, Frank Alblas, Gerard van Asselt, Fred Cohen, Lia Cozijn, Lucienne Fabriek, Fridtjof Gorter, Rita Hofland, Judith de Jong, Milan Roeterink, Fieke Weilers en Arene Zandbergen. De vernissage vindt plaats op zondag 15 juli om 16:00u. De expositie is te zien tot en met 29 augustus 2012. Kunstcafé de Galerie is gevestigd aan de Dorpstraat 40 in Warmond De Openingstijden van de tentoonstelling zijn van maandag tot en met zondag van 10 tot 17 uur.

Foto: Poster met een werk van Arene Zandbergen

vier kunstenaars in de MLB Galerie

De expositie die in de zomermaanden juli en augustus in MLB Galerie, Witte de Withstraat 32 A in Amsterdam te zien is, bestaat uit werk van een bijzonder gevarieerd kwartet kunstenaars. Alle vier beoefenen ze meer dan één tak van kunst. Ze schilderen en tekenen allemaal, maar daarnaast wordt door de één geboetseerd, terwijl de ander ernaast beeldhouwt en/of boetseert of fotografeert. Het werk van deze vier getalenteerde kunstenaars vormt een zeer rijk gevarieerde expositie, die je -als je van kunst houdt- beslist niet mag missen. Truus van Alpen studeerde af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Zij maakt pastelkleurig olieverf schilderijen en aquarellen, geïnspireerd op de natuur en het leven. Haar gestileerde portretten vormen daar een aanvulling op. Daarnaast maakt ze ook beelden en objecten in verschillende vormen en materialen. Til Festen hakt abstracte beelden van mensen uit o.a. kalksteen, hardsteen, marmer en speksteen. Daarnaast maakt ze beelden van klei en ander materiaal, zoals granito/aluminiumcement en hakresten, dat in een gipsen mal wordt gegoten. Ze vindt dat ze in dit ambachtelijke werk haar emoties nog directer kwijt kan dan in haar beeldhouwwerk. Daarnaast bestaat haar oeuvre uit teksten, op buitendoeken die in de wind waaien, maar ze maakt ook peuterboekjes om voor te lezen. Frenshelo Janzen komt uit Curaçao, waar hij al op jonge leeftijd ontdekte dat tekenen zijn grote passie was. Hij is de autodidact van dit quartet. Zijn schilderijen zijn veelkleurig en zeer gevarieerd van onderwerp. Hij verwerkt altijd zijn vingerafdruk in zijn schilderijen. Daarnaast maakt hij prachtige foto's van stad en land. Anita de Koning is afgestudeerd aan de modeacademie Vogue. Ze heeft schilderlessen gevolgd bij Magda Jesionek en Gemma van Schijndel en boetseerlessen bij Elsbeth Pluimers. Ze boetseert beelden, glazuurt, schildert en tekent met acryl, olieverf, houtskool, inkt en krijt. Ze is gefascineerd door het dagelijkse leven, landschappen en het heelal en abstracten. Haar thema's zijn agressie, eenzaamheid en klimaatverandering. De expositie wordt op vrijdag 6 juli om 17 uur geopend en duurt tot en met 11 augustus. De expositie is op vrijdagen en zaterdagen te zien van 12 tot 18 uur.

Marco Sanges bij Eduard Planting Gallery

De surrealistische wereld van de Italiaanse fotograaf Marco Sanges is tot 11 augustus te zien bij de Eduard Planting Gallery, Eerste Bloemdwarsstraat 2 in Amsterdam. Het thema is ‘Beyond Decadence’ en daarmee wordt een opwindende selectie van surrealistische en erotische beelden en portretten van opvallende personen getoond. Stomme films vormden de voornaamste bron van inspiratie voor deze vernieuwende fotograaf en filmmaker.
Hij heeft zijn werk over de gehele wereld geëxposeerd. Marco’s opdrachtgevers zijn ondermeer Agent Provocateur, Vogue, Sunday Telegraph, Photo, Katalog, Dolce & Gabbana en Eyemazing Books. De boeken zijn verschenen onder de titels Circumstances, Venus, Wild en Erotic Photography. Hij heeft diverse prijzen gewonnen: The Best Experimental Art Film tijdens het Open Cinema Festival in St. Petersburg in 2009, Best Art Film tijdens het Portobello Film Festival in Londen, in 2008, voor de korte film Circumstances. De trailer is hier te zien.
De expositie ‘Beyond Decadence’ zal ook deel uitmaken van het Downtown programma van de Amsterdam Fashion Week van 6 tot 15 juli en van de Amsterdam Gay Pride van 2 tot 5 augustus.

Piet en Ida Sanders: Een leven met kunst

Tot 21 oktober organiseert het Stedelijk Museum Schiedam ter gelegenheid van de 100ste verjaardag van kunstverzamelaar Piet Sanders en ter nagedachtenis aan zijn vrouw Ida Sanders een tentoonstelling met ruim honderd werken die in hun huis aanwezig waren, aangevuld met een selectie van de werken die zij aan het museum hebben geschonken.
Behalve privé-verzamelaar en kunstpromotor was Piet Sanders hooleraar aan de juridische faculteit van de Erasmus Universiteit.
Simultaan wordt in de de expositieruimte van deze universiteit een gelijknamige expositie gehouden. Deze expositie duurt tot 19 oktober.
Het Stedelijk Museum Schiedam is gevestigd aan de Hoogstraat 112 in Schiedam en is geopend van dinsdag tot en met zondag van 10 tot 17 uur.
De collectie van de Erasmus Universiteit, Burgemeester Oudlaan 50 in Rotterdam, is te bezichtigen van maandag tot en met vrijdag van 9 tot 17 uur.

Foto: Ger van Elk, portret van echtpaar Sanders, 1987, olieverf op doek, 140 x 112 cm, uit de collectie van Piet en Ida Sanders

Nieuwe foto's op site Luis Durand

Luis Durand heeft een serie foto's van stadsgezichten en landschappen toergevoegd aan zijn website. Ook een fraaie serie beelden van het fort van Paramonga in Peru, door de Spaanse overheersers voor het eerst beschreven. Luis Jesús Durand woont in Lima, Peru – het oude land van de Inka’s. Hij studeerde aan de San Marcos universiteit, een van de oudste universiteiten van Zuid-Amerika. Hier maakte hij zijn eerste fotografische werken.
Uit die tijd stamt zijn contact met MainportArt's Frank de Leeuw - in die tijd verantwoordelijk voor de ontwikkeling en implementatie van de huisstijl van AkzoNobel - die hem adviseerde bij zijn afstudeerscriptie over bedrijfsidentiteit.
Tegenwoordig werkt Luis als bedrijfscommunicatieadviseur en heeft hij zo’n tien jaar ervaring op het gebied van interne en externe communicatie bij fabrieken, detailhandelszaken, scholen, et cetera. Luis Jesús schreef ook onderzoeksrapporten op het gebied van bedrijfsidentiteit in de Peruviaanse textielindustrie en hij werkt aan een doorlopend onderzoeksprojects op het gebied van e-overheidsbestuur in Peru.
Luis Jesús houdt van reizen en laat graag de cultuur en volksaard van zijn land zien. Fotografie is voor hem een manier om die vast te leggen. Zijn foto’s laten natuurlijke landschappen zien, oude ruïnes van voor de Spaanse verovering en traditionele kleding. Luis hoopt aan het einde van de zomer naar Nederland te komen om ook hier zijn camerachip vol te laden met beelden van Nederlandse architectuur en landschappen en de rijke Nederlandse cultuur ook te leren kennen.

Expositie van cursisten van Tekenstudio Adelbert Foppe

Op 14 en 15 juli van 13:00 tot 17:00 uur is de expositie van cursisten modeltekenen van Tekenstudio Adelbert Foppe in Den Haag. Het betreft een keuze uit werk dat de cursisten van het afgelopen cursusseizoen hebben gemaakt, aangevuld met een enkele tekening van de seizoenen daaraan voorafgaand.

De tentoonstelling vindt plaats op de 1e verdieping van het winkelpand dat grenst aan de "Kijkshop", op de hoek van de Boekhorststraat en de Grote Markt 10-13 in Den Haag. Een aantal jaren geleden bevond zich hier een vestiging van Kwantum.

Parkeren is mogelijk in de goed bereikbare ondergrondse parkeergarage voor de deur of om de hoek in de Lutherse Burgwal. Fietsen is een mogelijkheid of het gebruikmaken van het openbaar vervoer. RandstadRail 2,3,4 en 6 heeft een halte pal voor de deur.

De expositie zelf is gratis. Op de tentoonstelling worden kleine snacks aangeboden. Drankjes e.d. zijn beneden aan de bar verkrijgbaar.

Voor deelname aan de openbare les modeltekenen op zondag vanaf 15.00u (model Henriëtte) wordt een financiële bijdrage (€10) gevraagd om in de kosten van het geheel enigszins te voorzien.

Inlichtingen over het nieuwe cursusseizoen modeltekenen worden ter plaatse verstrekt en aanmeldingsformulieren zijn ter plekke aanwezig.

Innovatieve aanpak bij verkoop van kunst

Kunst verkopen is lastig. Via internet is het nagenoeg onmogelijk. Want het grote probleem bij het verkopen van kunst is de beoordeling in de eigen omgeving. Kunst is emotie. Een aankoop doen is vrijwel altijd ook emotie (tenzij het om beleggingen in kunst gaat maar dat laten we hier even buiten beschouwing). En aangezien er nauwelijks een killer en emotielozer medium als "internet" te vinden is, ligt het voor de hand dat verkopen van kunst bijzonder moeilijk wordt.

Met het Real Size Art Concept wordt dat echter een heel ander verhaal. Dan wordt het mogelijk om schilderijen op ware grootte in de eigen, vertrouwde omgeving te beoordelen. Van elk schilderij waar de kunstenaar of de verkoper een Real Time Art "reproductie" van aangevraagd heeft kan iemand zelf die reproductie uitprinten en uittesten in de eigen omgeving.



Dus geen A4'tje met de foto meer maar een echte reproductie. Die is door het fabricageproces echter totaal ongeschikt om het originele werk te vervangen dus het vorm geen concurrentie, inbreuk op rechten of wat dan ook.

Real Size Art is direct door de kunstenaar te gebruiken waarmee hij/zij de tussenhandel in principe niet meer nodig heeft. Dit kan leiden tot grote besparingen en veel lagere prijzen. Wat in het algemeen de omzet weer ten goede komt.

Een schilderij op internet dat geschikt is om als Real Size Art uitgeprobeerd te worden is te herkennen aan het logo.